နိပြန္္ျပည္မွာ အိမ္ငွားမယ္

နိပြန္္ျပည္မွာ အိမ္ငွားမယ္
မဇနိ
1 July 08

လူတိုင္းဟာ နားခိုစရာေနရာေလးေတြ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ၾကပါတယ္။ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးဆိုၿပီး မရွိမျဖစ္ဆိုေတာ့လည္း ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္ ေနစရာအိမ္ေလးေတြ ရွာၾကရတာပါ။ ေနစရာရွာတဲ့အခါမွာ ကာလ၊ ေဒသေပၚမူတည္ၿပီး ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကံဳေတြ႔ၾကရတယ္။ စကၤာပူမွာ အိမ္ရွာၾကရတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း “ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကၤာပူမွ ခရုခြံေလးမ်ား” ဖတ္ရတာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွပါတယ္။ WeSheMe မွာလည္း “၀င္ကစြပ္”ဆိုၿပီးေရးထားလို႔ ဖတ္ရပါတယ္။ ကိုအန္ဒီေပးတဲ့နာမည္ေလးကို အေတာ္ သေဘာက်မိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ေနစရာေလးေတြရွာၿပီး ၿပီးရင္ ထားခဲ့ၾကရတာမလို႔ပါ။


မိဘအရိပ္မွာ ခုိခဲ့စဥ္ကေတာ့ အပူအပင္မရွိေပါ့။ အိမ္ငွားရတဲ့ ဒုကၡဆိုတာ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ နိပြန္ျပည္ေရာက္ေတာ့ လာကတည္းက သူတို႔စီစဥ္ထားတဲ့ အေဆာင္ေတာ္ၾကီးမွာ ေနခဲ့ရတယ္။ ဒုကၡဆိုတာ နားမလည္ခဲ့ျပန္ဘူး။ အစစအရာရာ အဆင္ေျပတဲ့ေနရာမွာ တက္ေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ အိုေကမွာစိုေျပေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေဆာင္က ၁ ႏွစ္ၿပီးေတာ့ ထြက္ရမယ္တဲ့။ အဲဒါမွ ဒုကၡနဲ႔လွလွေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ အခ်ိန္မျပည့္ခင္ ၂ လအလိုကတည္းက အိမ္ရွာဖို႔ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ ပိုက္ဆံလည္း ႀကိဳစုရပါတယ္။ စကားကလည္း ေကာင္းေကာင္းမတတ္ေတာ့ စိတ္ညစ္မိတာ အမွန္ပါ။ အိမ္မရွာလည္း ေနစရာမရွိေတာ့ အိမ္ရွာပံုေတာ္ ထြက္ဖို႔ ျပင္ရေတာ့တယ္။

ဂ်ပန္မွာ အိမ္ငွားေတာ့မယ္ဆိုရင္ ယန္းေသာင္း ၂၀ အနည္းဆံုး လက္ထဲမွာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနရမယ္။ ဒါကလည္း အေတာ္အသင့္အိမ္ေလာက္ပဲ ရွာမွာမလို႔ပါ။ သူတို႔ ဂ်ပန္ေတြေနသလို အိမ္ရွာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေသာင္း၃၀ ေလာက္ရွိရမွာပါ။ အိမ္ရွာေပးတဲ့ မီနီေလးေတြက ေနရာအႏွံ႔ ေပါလွပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာ အိမ္ပိုင္မယ္ဆိုရင္ အေတာ္အဆင္ေျပတဲ့သူေတြပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အိမ္ငွားေနၾကရပါတယ္။ မီနီေတြဒီေလာက္မ်ားတာ အကုန္မ်ား အိမ္ငွားေနၾကတာလားလို႔ေတာင္ စဥ္းစားမိပါတယ္။

အိမ္ငွားတဲ့ မီနီေတြ သြားရင္ ပြဲစားခေပးရမွာ ေၾကာက္လို႔ ေက်ာင္းက Co-op ကိုပဲ သြားၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ စာအုပ္ေတြနဲ႔ အိ္မ္လိပ္စာ၊ ေစ်းႏႈန္း၊ ဘယ္ဘူတာကေန ဘယ္ႏွစ္မိနစ္လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္ စသည္ျဖင့္ ၾကည့္ရွာႏိုင္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ဘယ္ေလာက္က်ယ္လဲ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာက ပါၿပီးသားလားဆိုတာ ၾကည့္ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ အခန္းေတြမွာက ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာက ဘံုသံုးရပါတယ္။ မီးဖိုဆိုလည္း ဘံုသံုးရပါတယ္။ ဘံုသံုးရတယ္ဆိုေပမယ့္ အခန္း ၃၊ ၄ ခန္းကို ေရခ်ိဳးခန္း၊ မီးဖို၊ အိမ္သာ စုသံုးရတယ္ေပါ့။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိေပမယ့္ ကိုယ့္က မိန္းကေလးတေယာက္ထဲ ေနမယ္ဆိုရင္ အခန္းထဲမွာ အစံုပါၿပီးသားကမွ ပိုအဆင္ေျပပါတယ္။ ေစ်းခ်ိဳတယ္ဆိုၿပီးသြားၾကည့္လိုက္ရင္ တခုမဟုတ္တခုလိုအပ္ေနလို႔သာ ေစ်းခ်ိဳတာမ်ားပါတယ္။ ညက ဂ်ာမဏီက သူငယ္ခ်င္းေျပာသလို သူေနတဲ့ၿမိဳ႕ကကို ပိုေစ်းၾကီးေနလို႔တဲ့။ ကၽြန္မေနတဲ့ၿမိဳ႕မွာလည္း ေစ်းႀကီးပါတယ္။ အတန္ငယ္ေသးငယ္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတြထက္ေတာ့ ၂ ဆနီးပါး ပိုေပးရတာပါပဲ။

ဘူတာနားလည္း နီးရမယ္၊ စူပါေတြလည္း နီးရမယ္ဆိုရင္ ယန္း ၇၀၀၀၀ တန္က အနည္းဆံုးပါ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ငွားမယ္ဆို ေသာင္း ၂၀ ေလာက္ကုန္တယ္လို႔ ခန္႔မွန္းထားရပါတယ္။ ပြဲစားကို ၁ လစာ၊ deposit က ၁ လစာ၊ insurance (မီး၊ ငလ်င္) က ယန္း ၁၄၀၀၀ ေပးရပါတယ္။ deposit ၁ လစာအိမ္ဆိုတာ အင္မတန္ရွာရခက္ပါတယ္။ ေနရာေကာင္းရင္ ယန္း ၁၅၀၀၀၀ ေလာက္ ေပးရပါတယ္။ အိမ္ေဆာက္ထားတဲ့ သက္တမ္းေပၚလည္း မူတည္ၿပီး ေစ်းကြာပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာက ငလ်င္ကို အၿမဲစဥ္းစားေနရေတာ့ သက္တမ္းၾကာတဲ့အိမ္ေတြဆို မေနခ်င္ၾကပါဘူး။ ငလ်င္ကလည္း တခါတေလ ေန႔တိုင္းေလာက္လႈပ္ေနတာပါ။ တေန႔ ၂ႀကိမ္ဆိုတာ ထက္ထက္မိုးဦးသီခ်င္းမဟုတ္ဘဲ ဒီမွာေတာ့ ငလ်င္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေရာက္ခါစကဆို ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ေၾကာက္ေပမယ့္ အခုေတာ့ ဒန္းစီးရသလို ၿငိမ့္ေနမိတယ္။ ၆.၈ ငလ်င္ေလာက္ကေတာ့ ႀကံဳဖူးေနေတာ့တာပါ။ ခပ္ျပင္းျပင္းငလ်င္လႈပ္ၿပီးခါစဆိုရင္ အေရးေပၚကားသံေတြ ဆူညံေနေတာ့တယ္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေတြလည္း ရၾကတယ္။ ကၽြန္မဆီမွာ ငလ်င္လႈပ္ရင္ အမ မေမေအာင္နဲ႔ ညီမပါ သူ႔ၿမိဳ႕ကေန ဘုရားစာရြတ္ေပးေနရပါတယ္။

အိမ္စရွာၿပီဆိုတာနဲ႔ တေနကုန္ေျခတိုေအာင္ သြားရပါတယ္။ ဒီအိမ္ၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ရင္ အိမ္ပိုင္ရွင္က ကားနဲ႔လာေခၚပါတယ္။ ကားအေကာင္းစားေတြနဲ႔လာေခၚေပမယ့္ အိမ္ကိုမၾကိဳက္ရင္ အားနာစရာမလိုပါဘူး။ အားနာလို႔ ငွားမိရင္ ကိုယ္ပဲေနရေတာ့မယ္ ၁ ႏွစ္ ၂ ႏွစ္ေပါ့။ ဒီမွာက အိမ္ပိုင္ရွင္က သိပ္မာနႀကီးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ႏိုင္ငံျခားသားဆို မငွားဘူး။ တခ်ိဳ႕က ေက်ာင္းသားဆို မငွားပါဘူး။ အိမ္ငွားတဲ့ေနရာမွာ သူတို႔လူမ်ိဳးေတြလည္း ကၽြန္မတို႔လို ပင္ပန္းၾကတယ္လို႔ ဘာသာစကားသင္တဲ့ ဆရာမက ေျပာဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ဘာသာစကားအခက္အခဲက ပိုပါလာေသးတယ္။ အာမခံလက္မွတ္ထိုးရတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔လို ႏိုင္ငံျခားသားက ပိုအလုပ္ရႈပ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း တာ၀န္ႀကီးေတာ့ လက္မွတ္မထိုးေပးခ်င္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္မအိမ္ငွားတုန္းကေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်တဲ့ တျခားႏိုင္ငံက သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲက လိုက္ကူေပးပါတယ္။

အိမ္လည္းၾကိဳက္ၿပီ၊ အာမခံေပးမယ့္လက္မွတ္လည္းရၿပီဆိုရင္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္လို႔ရပါၿပီ။ စာခ်ဳပ္တဲ့ေန႔မွာ အိမ္ေသာ့လည္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသာ့လဲေပးမယ့္ ကုမၸဏီီကလာရင္ ေသာ့ဖိုး ယန္း ၁၇၀၀၀ ေပးလိုက္ရပါေသးတယ္။ စာခ်ဳပ္တဲ့ေန႔ကရတဲ့ ေသာ့က အရင္လူေတြသံုးသြားတာဆိုေတာ့ စိတ္မခ်ရဘူးဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ လဲရတာပါ။ ေနရာတိုင္းစိတ္ခ်ရေအာင္ လုိက္စဥ္းစားေပးတာကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံေတြလည္း လိုက္လို႔မႏိုင္ဘူးေပါ့။ အဲဒီအဆင့္ေရာက္ဖို႔က စိတ္ေမာလူေမာနဲ႔ပါ။ ကၽြန္မဆို တပတ္ေလာက္က အိမ္မေတြ႔ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း မတ္လကုန္ဆို ထြက္တဲ့သူက ထြက္တယ္။ ေျပာင္းရမည့္သူေတြကလည္း အိမ္ရွာရတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း သူတို႔ေနတဲ့အခန္းဆက္ေနမလား။ deposit မေပးရဘူးေပါ့။ ေစ်းသက္သာလို႔သြားမေနလိုက္ပါနဲ႔ ပိုဆိုးမယ္။ အိမ္ပ်က္စီးတာေတြ ကိုယ္ထြက္မွ စုေလ်ာ္ေနရမွာမလို႔ပါ။

တေန႔ေတာ့ ကၽြန္မက ယန္း ၅ ေသာင္းအိမ္ကို သြားၾကည့္ေနတုန္း ထိုင္းက သူငယ္ခ်င္းက ယန္း ၄ ေသာင္းတန္ကို သြားၾကည့္ေနပါတယ္။ သူသြားၾကည့္မယ့္အိမ္က ပိုတန္ပါတယ္။ မီးဖိုခန္း သီးသန္႔ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းသပ္သပ္၊ အိမ္သာသပ္သပ္၊ deposit က ၁ လစာ၊ ပြဲစားက ၁လစာဆိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း အဲဒီအိမ္ေလးလိုခ်င္တယ္။ သူက ဂ်ပန္စကားပိုတတ္ေတာ့ သူရွာေတြ႔တာပါ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူက ဖုန္းေခၚလာပါတယ္။ သူ႔အိမ္ေဘးမွာ ပံုစံတူ၊ ေစ်းတူတအိမ္ရွိေသးတယ္တဲ့။ အေျပးေလး သြားၾကည့္တာေပါ့။ ကုမၸဏီက ကားနဲ႔လာေခၚပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ဖိနပ္ကို အိတ္နဲ႔ယူလာေပးတယ္။ အိမ္ထဲ၀င္ခါနီးရင္ ဖိနပ္ေလးခ်ေပးပါတယ္။ အိမ္ေလးကိုျမင္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းနဲ႔က ၇ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလ်ွာက္ရတာဆိုေတာ့ သေဘာက်သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းကလည္း တေနကုန္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းနားနီးမွ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေစ်းအားလံုးတြက္လိုက္ေတာ့(Reservation fee (tetsukekin)၊ Deposit (shikikin)၊ Key money (reikin)၊ Service fee (chukai tesuryo)) ယန္း ၂၀ ေသာင္းကုန္သြားပါတယ္။ အမိႈက္ပစ္ခက တစ္လကို ယန္း ၂၀၀၀ ပါေသးတယ္။

အိမ္ေျပာင္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ မတိုင္ခင္ ၃ ရက္ေလာက္မွာ ေရ၊ မီး၊ ဂက္စ္ ကို ဖုန္းဆက္ေျပာရပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ကူမည့္သူမရွိေတာ့ ကိုယ္တိုင္ပဲ တတ္သေလာက္ခ်ရပါတယ္။ ေရ နဲ႔ မီးကေတာ့ ကိုယ္ေျပာင္းတဲ့ေန႔ ဘယ္ႏွစ္နာရီရေစမယ္ဆို အတိအက်ရပါတယ္။ သူတို႔ေမ့ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္ပါ့မလဲလို႔ စိတ္မပူရပါဘူး။ ဂက္စ္ကေတာ့ လူကိုယ္တိုင္လာပါတယ္။ ဘယ္ခ်ိန္လာရမလဲဆိုတာ ခ်ိန္းၿပီး အတိအက်ပဲလာပါတယ္။ ဂက္စ္မီးဖိုပိုက္တပ္ေပးတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းပိုက္ေတြ တပ္ေပးတယ္။ ဒုကၡေရာက္တာက အင္တာနက္ပါ။ အရင္အေဆာင္မွာေတာ့ ပိုက္ဆံလည္း မေပးရ၊ ေရာက္တာနဲ႔ အင္တာနက္ႀကိဳးက အဆင္သင့္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပလွပါတယ္။ အျပင္လည္းေရာက္ေတာ့ ဒုကၡေတြမ်ိဳးစံုစေတြ႔ေတာ့တာပါ။ သူတို႔က ေရာက္စတုန္းက အစစ အဆင္ေျပလွတဲ့ေနရာမွာ ပစ္ထည့္ထားေတာ့ ခုေတာ့ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ေျပာမိပါတယ္။ အင္တာနက္ေလ်ွာက္တာကလည္း တစ္လေလာက္ၾကာပါတယ္။ provider နာမည္မ်ိဳးစံုရွိေနေတာ့ ဟိုဟာယူရမွလိုလို၊ ဟိုကပဲ ၂ လ အလကားေပးတာ၊ ဒီက ipod လက္ေဆာင္ေပးတာ၊ ဟိုက ၆ လ အလကားနဲ႔ ဘယ္ေရြးရမွန္းမသိေတာ့ ၁ လခြဲေလာက္ၾကာပါေလေရာ။ အင္တာနက္မရွိရင္ မေနတတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ပိုပင္ပန္းတယ္ထင္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း အိမ္ကို ရွယ္ယာေနၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္က ၃ ေယာက္ရွယ္ယာေနဖို႔ ေျပာေပမယ့္ မေနျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အိမ္က မိသားစုေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြလာလည္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တေယာက္ထဲေနတဲ့အတြက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ တိုင္ပင္ေနစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ရွယ္ယာေနမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မလို ဟင္းအၿမဲခ်က္၊ ေရေႏြးအသံုးမ်ား၊ heater မဖြင့္ရင္ ခ်မ္းတတ္တဲ့သူအတြက္ မလြယ္ဘူးဆိုတာ ေတြးမိေတာ့ အစကတည္းက တေယာက္ထဲ ေစ်းႏိုင္မည့္ေနရာမ်ိဳး ရွာခဲ့တာပါ။ အခုအိမ္ေလးကေတာ့ ေနရတာ အဆင္ေျပပါတယ္။ အိမ္ပိုင္ရွင္ကလည္း အေ၀းမွာေနတဲ့အတြက္ အေနက်ဳံ႕စရာမရွိပါဘူး။ အိမ္လခကိုလည္း ဘဏ္အေကာင့္ထဲ ထည့္ေပးရတဲ့အတြက္ အခုခ်ိန္ထိ အိမ္ပိုင္ရွင္ကို မျမင္ဖူးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း အိမ္ပိုင္ရွင္နဲ႔ အေပၚထပ္၊ ေအာက္ထပ္ေနရတဲ့အခါ အေနက်ံဳ႕ၾကတယ္ေျပာပါတယ္။ ဧည့္သည္လာရင္ လာျပန္ေပါ့ဆိုၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးဆင္ျခင္ေနရတယ္ေျပာပါတယ္။

အိမ္အသစ္ေျပာင္းမယ္ဆိုရင္ အိမ္အေဟာင္းကိုလည္း ဒီတိုင္းထြက္လာလို႔မရပါဘူး။ အေဆာင္မွာ ဘယ္လိုသန္႔ရွင္းခဲ့ရမယ္ဆိုတာ တီဗြီၾကည့္ရပါတယ္။ သန္႔ရွင္းေရးပစၥည္းေတြကို သူတို႔ဆီက ယူလို႔ရပါတယ္။ အဲယားကြန္းကိုျဖဳတ္ အထဲက စကာေတြကို ေဆးေၾကာရတယ္။ လိုက္ကာေတြ အ၀တ္ေလ်ွာ္စက္ထဲ ထည့္ရတယ္။ မီးဖိုခန္းကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရတယ္။ မီးဖိုခန္းက အနံ႔စုပ္ပန္ကာေတြ ေဆးရတာ လက္ေတြေတာင္ နာပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းေဆးရတယ္။ ၾကမ္းတိုက္ရတယ္။ ေျပာင္လက္ရဲ႕လားလို႔ အခါခါျပန္ၾကည့္ရပါတယ္။ ကိုယ္စေနေတာ့လည္း သူတို႔က ေျပာင္လက္ေနတဲ့အခန္း ေပးခဲ့တာပါ။ အိမ္ငွားတဲ့အခါလည္း သန္႔ရွင္းေပးထားပါတယ္။ ကၽြန္မျပန္ထြက္တဲ့အခါမွာလည္း ျပန္ရွင္းေပးခဲ့ရအံုးမွာပါ။ ကူမည့္သူမရွိေတာ့လည္း အစစ ကိုယ္တိုင္လုပ္ရေတာ့တာပါပဲ။ အိမ္ေျပာင္းတဲ့လက ေက်ာင္းလံုး၀ မသြားႏိုင္ပါဘူး။ ျပန္လာရင္ ပင္ပန္းၿပီး ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေျပာင္းၿပီးတဲ့အခါ ရပ္ကြက္ရံုးကို လိပ္စာသြားေျပာင္းရတယ္။ စာတိုက္မွာ လိပ္စာသြားေျပာင္းရပါတယ္။ အားလံုးၿပီးစီးသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ လူလဲ အေတာ္ပင္ပန္းသြားပါၿပီ။ ေနာင္တခါ အိမ္ေျပာင္းရမွာ ေတြးေတာင္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မေန႔ညက ဂ်ာမဏီက သူငယ္ခ်င္းလည္း အိမ္ရွာရတာ ေမာလိုက္တာလို႔ ညည္းလာလို႔ ဒီပို႔စ္ေရးလို္က္တာပါ။ အားလံုးပဲ အဆင္ေျပတဲ့ နားခိုစရာေလးေတြ ရွာေတြ႔ၾကပါေစ။

မဇနိ