ဘြေႏၲာ နဲ႔ နံနက္ခင္းအလွ

ကၽြန္မတို႔ အညာေဒသၿမိဳ႕ေလးမွာ ၿမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ တန္ခိုးႀကီး ဘုရား ၃ ဆူနဲ႔ တျခားရပ္ကြက္တိုင္းမွာလည္း ဘုရားေစတီမ်ား တည္ထားကိုးကြယ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ပညာ ဆည္းပူးႏိုင္တဲ့ စာသင္တိုက္ႀကီးေတြ ရွိပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ စာမသင္ဖူးရင္ ေက်ာင္းထိုင္လုပ္လည္း စာမတတ္ေသးဘူးလို႔ စာဆိုေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က စာသင္သားေတြ စာေပေလ့လာသင္ယူေနၾကေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ားျပားလွတဲ့ အညာၿမိဳ႕ေလးပါ။ ၿမိဳ႕အလယ္မွာရွိတဲ့ စာသင္တိုက္ႀကီးကို အလယ္တိုက္၊ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဖ်ားမွာ ရွိတဲ့ စာသင္တိုက္ကို အေရွ႕တိုက္နဲ႔ ၿမိဳ႕အေနာက္ဖ်ားမွာ ရွိတဲ့ စာသင္တိုက္ကို အေနာက္တိုက္ရယ္လို႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ ေခၚဆိုၾကပါတယ္။


မနက္ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ေလးက ေရႊဝါေရာင္သကၤန္းေတြ ျခံဳလႊမ္းေနပါေတာ့တယ္။ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးပါ။ ဒီေလာက္မ်ားျပားလွတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ေန႔တဓူဝဆြမ္းကိစၥကိုလည္း ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္လွဴဒါန္းလာၾကတာ ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဆြမ္းခံတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြမွာ ရပ္ကိုယ္ေတာ္ (အိမ္ေရွ႕တိုင္းမွာ ရပ္ေတာ္မူ ဆြမ္းခံပါတယ္) နဲ႔ ထိုင္ကိုယ္ေတာ္ (အိမ္အတြင္းဝင္ၿပီး ဆြမ္းခံရတယ္) ဆိုၿပီးရွိပါတယ္။ ရပ္ကိုယ္ေတာ္ေတြကေတာ့ အိမ္တိုင္းမွာ ဆြမ္းေလာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေလာင္းသည္ျဖစ္ေစ ရပ္ၿပီး အလွဴခံပါတယ္။ ထိုင္ကိုယ္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္တိုင္းကို ဝင္အလွဴခံလို႔ မရပါဘူး။ အိမ္ေတြကိုလိုက္ၿပီး “ဆြမ္းခံႂကြခ်င္ပါတယ္ ဒကာမႀကီး"ဆိုၿပီး လိုက္ေျပာရပါတယ္။ လက္ခံမည့္အိမ္က လက္ခံပါတယ္ဘုရားဆိုရင္ ဒီအိမ္က ၿမိဳ႕ေလးမွာ သီတင္းသံုးေနထိုင္သေရြ႕ ဒကာ၊ ဒကာမျဖစ္သြားပါၿပီ။ အဲဒီတာဝန္ယူတဲ့အိမ္က ခရီးထြက္မယ္ဆိုရင္လည္း မတိုင္ခင္က ၾကိဳတင္ေလွ်ာက္ထားရပါတယ္။ ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္ေတြခရီသြားမယ္ဆိုရင္လည္း “ ဒကာမႀကီးေရ ဦးဇင္းေတာ့ ဘယ္ကို ဘယ္ႏွစ္ရက္ ႂကြအံုးမယ္" ဆိုၿပီး ေျပာသြားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဆြမ္းခံတာ ၾကာလာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ခရီးသြားမယ္ဆိုရင္ အိမ္ေတြက ဝတၳဳေငြလည္း လွဴၾကတာေတြရွိပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ အသံုးျပဳႏိုင္ဖို႔အတြက္ပါ။ ဆြမ္းခံတာၾကာေနၿပီး ခင္မင္ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြဆိုရင္ ခရီးက ျပန္လာရင္ ဆြမ္းခံအိမ္က ဒကာ၊ ဒကာမေတြအတြက္ဆိုၿပီး လက္ေဆာင္ေတြ ပါလာတတ္ေသးတယ္။

လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းက မနက္အေစာ အမိႈက္လွဲၾက၊ ေရဖ်န္းၾကလုပ္ပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြ ဆြမ္းခံႂကြရင္ အမိႈက္မရွိေစခ်င္လို႔ ကုသိုလ္ယူၾကတာပါ။ မနက္မွာ ဆြမ္းခူးဖို႔ ဆြမ္းဟင္းခူးခပ္ထားဖို႔ ပန္းကန္ေတြ ဆြမ္းအုပ္ေတြကို ညကတည္းက ေဆးေၾကာသန္႔စင္ေရစစ္ထားရပါတယ္။ မနက္မွာ ဘာဟင္းေလာင္းလွဴမလဲဆိုတာ အိမ္ရွင္မေတြ အၿမဲစဥ္းစားေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔အေဖက “ဆြမ္းထက္ ဟင္းကို ဂရုစိုက္ခ်က္ၿပီး မ်ားမ်ားေလာင္းပါ"လို႕ အေမ့ကို မွာတတ္ပါတယ္။ အိမ္တိုင္းက ေန႔စဥ္ဆိုေတာ့ ဟင္းမက်က္တဲ့ေန႔ေတြမွာ ဆြမ္းပဲေလာင္းလွဴၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေန႔ေတြဆိုရင္ သပိတ္ထဲမွာ ဆြမ္းေတြျပည့္ေမာက္ေနၿပီး ဟင္းလ်ာမပါပါဘူး။ တခ်ိဳ႕အိမ္က်ေတာ့လည္း ဟင္းလ်ာကို တဇြန္းေလာက္ေလး ေလာင္းလိုက္တာလည္း ရွိပါတယ္။ တခါတရံက်ေတာ့ တို႔ဟူးသုပ္ေလး တဇြန္းေလာက္ ေလာင္းလွဴလိုက္တာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္အေဖက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေပါေပါမ်ားမ်ားခ်က္ပါ။ ဟင္းကို အေလးထားပါလို႔မွာတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ကအိမ္ရွင္မေတြ ေစ်းဝယ္ရင္ေတာင္ “မနက္ဆြမ္းဟင္းအတြက္ေလ"၊ “မနက္ဆြမ္းဟင္းဘာမ်ားခ်က္ရပါ့" လို႔ ေျပာၿပိီး ေစ်းဝယ္ေနၾကတာ မၾကာခဏၾကားရပါတယ္။ သရက္သီးေပၚခ်ိန္ သရက္ခ်ဥ္ကို မျပတ္သိပ္ထားပါတယ္။ ဟင္းမခ်က္ႏိုင္တဲ့ေန႔ေတြမွာ သရက္ခ်ဥ္ေလးကို ၾကက္သြန္နီပါးပါးလွီးၿပီး ကဗ်ာကယာသုပ္ ကပ္လွဴႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ မနက္ခင္းဟာ ပဲျပဳတ္၊ တို႔ဟူး၊ ပဲပင္ေပါက္၊ အေပါင္းေၾကာ္ဆိုတဲ့အသံေတြနဲ႔ ႏိုးထၾကပါတယ္။ ဒါမွလည္း ညက ဟင္းမစီစဥ္မိတဲ့အိမ္၊ မစီစဥ္ႏိုင္တဲ့အိမ္ေတြအတြက္ ဆြမ္းေလးခ်က္ၿပီး ပဲျပဳတ္သုပ္ေလးနဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြၾကြလာတဲ့အခါ အရံသင့္ေလာင္းလွဴႏိုင္မွာပါ။ အေမက ျမင္းခြာရြက္သုပ္ဆိုလည္း အမ်ားၾကီး သုပ္ထားတယ္။ တခါတေလ ထူးထူးဆန္းဆန္း အသုပ္လည္း စီစဥ္လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေန႔ေတြမ်ားဆိုရင္ ေရွ႕က ဆြမ္းခံအိမ္ေတြ အမ်ားႀကီး ၿပီးလာတဲ့သံဃာေတာ္ရဲ႕ သပိတ္ဆိုရင္ ဘယ္နားကိုဟင္းခပ္ထည့္ရမလဲ အေတာ္စဥ္းစားယူရတယ္။ ဆြမ္းကေတာ့ ေလာင္းတယ္ေျပာရံု နည္းနည္းေလးေလာင္းလိုက္ရတယ္။

သာသနာထြန္းကားလွတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဘုရားပြဲေတြလည္း ႏွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ ဘုရားပြဲေရာက္ရင္ ဆြမ္းသပိတ္လံုး ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းတာက မပါမျဖစ္အလွဴဒါန တစ္ခုပါ။ ဘုရားပြဲေတာ္ေတြမ်ားလွေပမယ့္ ေရႊကူဘုရားဆြမ္းသပိတ္ပြဲေတာ္ကိုေတာ့ တၿမိဳ႕လံုးက ပါဝင္လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ ရပ္ကြက္ဘုရားပြဲေတာ္ေတြအတြက္က သက္ဆိုင္ရာ ရပ္ကြက္အိ္မ္ေတြက ပါဝင္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဆြမ္းသပိတ္ေလာင္းလွဴပြဲမတိုင္ခင္မွာ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းေတြက တၿမိဳ႕လံုးလွည့္လည္ၿပီး ဆြမ္းသပိတ္ေလာင္းလွဴမည့္ စာရင္းေကာက္ခံပါတယ္။ စာရင္းေပးလိုက္တဲ့အိမ္ေတြကေတာ့ မပ်က္မကြက္သြားရေပမယ့္ စာရင္းမေပးလည္း ဘုရားပြဲရက္မွ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလို႕ လွဴမယ္ဆိုရင္ လွဴလို႕ရပါတယ္။ ေလာင္းလွဴမည့္အိမ္အေရအတြက္ရၿပီးရင္ တိုက္ႀကီး ၃ တိုက္အပါအဝင္ တျခားဘုန္ႀကီးေက်ာင္းေတြပါ သင့္တင့္မွ်တေအာင္ သံသာေတာ္ေတြကို ပင့္ဖိတ္ပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးကမွာ အလွည့္က်တဲ့ သံဃာေတာ္ကို မနက္အာရံုဆြမ္းသပိတ္ အလွဴခံသြားဖို႔ ေရြးခ်ယ္ပါတယ္။ ပင့္ဖိတ္ခံရတဲ့ သံသာေတာ္က ဆြမ္းေလာင္းပြဲမနက္မွာ ဖိတ္စာလက္မွတ္ေလး ကိုင္ေဆာင္လာရပါတယ္။

ကၽြန္မတို႕အေမက ႏွစ္စဥ္သပိတ္လက္ခံတယ္။ လက္ခံၿပီးရင္ အိမ္နားနီးခ်င္းေတြကိုလည္း “သပိတ္လက္ခံလား" ဆိုတာ ေမးၾကျမန္းၾက အေဖာ္စပ္ၾကပါတယ္။ ေရႊကူဘုရားဆြမ္းသပိတ္ကို ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ေဆာင္းလတစ္လရဲ႕ လျပည့္ေန႔မွာ ပို႕ေဆာင္ရတယ္။ လဆန္း (၁၄)ရက္ဆိုရင္ အေမတို႔ ေစ်းဝယ္၊ ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ရတာနဲ႔ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနပါၿပီ။ ဆြမ္းသပိတ္လံုးပုိ႔ခ်ိန္ကို ကၽြန္မဘာလို႔ သတိရသလဲဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔လမ္းေလးမွာ ကၽြန္မက အဓိကဇာတ္ေဆာင္လုပ္ခဲ့ရလို႔ပါ။ ဆြမ္းသပိတ္အတြင္းမွာ ဆြမ္းရယ္၊ ဟင္းလ်ာခြက္ အနည္းဆံုး (၅)ခြက္ပါပါတယ္။ ဆြမ္းသပိတ္ကိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေစ်းမွာ ဝယ္လို႔ရသလို ဘုန္းဘုန္းေတြဆီကလည္း ျပန္စြန္႔တတ္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေတြဆီသြားရင္ လွဴစရာေတြ ယူသြားလွဴၿပီး သပိတ္ျပန္စြန္႔တာ ယူလာရပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ခင္မင္ရာ၊ ကိုယ့္အိမ္ဆြမ္းခံႂကြေနတဲ့ကိုယ္ေတာ္ေတြဆီက သပိတ္ကို ယူၾကပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာ သပိတ္က ပံုေအာေနတဲ့အတြက္ သပိတ္ျပန္စြန္႔လိုက္တာက ကို္ယ္ေတာ္ေတြလည္း အလွဴပစၥည္းရပါတယ္။ ရလာတဲ့သပိတ္ကို သန္႔စင္ၿပီး ေရစစ္ထားရပါတယ္။ သပိတ္အသစ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရစိမ္ထားရပါတယ္။ သပိတ္အသစ္နံ႔ ေပ်ာက္ခ်င္လို႔ပါ။ ဘယ္ေလာက္သပိတ္ေတြေပါေပါ ေရႊကူဘုရားဆြမ္းသပိတ္ေလာင္းပြဲဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ သပိတ္အကုန္ကုန္ပါတယ္။ ေနာက္က်မွ ေရာက္ရင္ သပိတ္မရေတာ့ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ေစ်းကို သြားဝယ္ရင္လည္း အသစ္ေတြပါ ကုန္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တိုးႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အေမကေတာ့ အိမ္ကို ဆြမ္းခံႂကြလာတဲ့ ဘုန္းဘုန္ေတြဆီ အရင္ေန႔ကတည္းက “ဘုန္းဘုန္း ၁၄ ရက္ေန႔ ညေန သပိတ္လာယူပါ့မယ္ဘုရား" ဆိုၿပီး စရံရိုက္ထားပါတယ္။ ဒါမွလည္း ေနာက္ေန႔ စိတ္မပူရမွာကိုး။

သပိတ္အတြင္းက ဟင္းလ်ာခြက္ကို ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က ဗာဒံရြက္နဲ႔ ဖက္ခြက္လုပ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြက ဆြမ္းဟင္းခြက္ကို ပလပ္စတစ္၊ ဒန္ စတာေတြနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ခြက္ေတြကို ဝယ္ထည့္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ အဲလိုခြက္ဝယ္ထည့္တာ ရွားပါတယ္။ ဗာဒံခြက္နဲ႔လုပ္တဲ့ ဆြမ္းဟင္းကမွ အနံ႔အရသာပိုေမႊးဆိုပဲ။ လဆန္း (၁၄)ရက္ေန႔ မနက္ဆိုရင္ တျခားအိမ္ေတြက ဗာဒံရြက္ေတြခူးၿပီး အိမ္ကို လာပို႔ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ ဗာဒံပင္မရွိပါဘူး။ လာပို႔တဲ့အရြက္ေတြကို ေရကန္ထဲမွာ စိမ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ညေနခင္းေရာက္ရင္ အရြက္ေတြကို ေရစစ္ၿပီး အေၾကာေတြ သင္လိုက္ပါတယ္။ အေဖက ဝါးအစိမ္းကို ပါးပါးခုတ္လွီးၿပီး (၁)လက္မအရွည္ေလးေတြ ျဖတ္ထားေပးပါတယ္။ အနာအဆာမပါတဲ့ အရြက္ခပ္ႀကီးႀကီးေတြကို ေရြးထုတ္ၿပီး သံုးမွာပါ။ အရြက္ရဲ႕ေလးပံုတစ္ပံုအဖ်ားပိုင္းကို ကပ္ေၾကးနဲ႔ ခပ္ဝိုင္းဝိုင္းညွပ္ရပါတယ္။ အရြက္ (၂)ရြက္ကို အေခ်ာဖက္ကို အေပၚမွာထားၿပီး ၾကက္ေျခခတ္ပံု ထပ္လိုက္ပါတယ္။ ေထာင့္(၄)ေထာင့္ကို လိုက္ထပ္ၿပီး ခြက္ပံုေလး ေပၚလာေအာင္ခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ ခ်ိဳးလိုက္တဲ့ေနရာမွာ ျဖတ္ထားတဲ့ႏွီးေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ တြယ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ လိုခ်င္တဲ့ ဗာဒံခြက္ကိုရပါၿပီ။

ဆြမ္းဟင္း (၅)ခြက္ အနည္းဆံုးလုပ္တာျဖစ္လို႔ လိုခ်င္တဲ့အိမ္ကို ေရတြက္ၿပီး လုပ္ရပါတယ္။ ပဲဟင္းနဲ႔ အသားဟင္းလို အဓိက ဟင္းေတြအတြက္ ခြက္ကို ႀကီးလုပ္ရပါတယ္။ အိမ္တအိမ္ကုိ ခြက္ႀကီး (၂)ခြက္ နဲ႔ ခြက္အေသး (၃)ခြက္စီ အနည္းဆံုးလုပ္ေပးရတယ္။ ကၽြန္မလုပ္တဲ့ ဗာဒံခြက္ကမွ လွတယ္လို႔ သူတို႔ေတြ ေျပာၾကတာပါပဲ။ တျခားလူေတြလုပ္ရင္ မလွလို႔ဆိုတဲ့ အစြဲေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္မဆီကမွ ရခ်င္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီးလုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဗာဒံခြက္လုပ္ရင္းစားဖို႔ လက္ဖက္သုပ္ယူလာတဲ့သူလည္း ရွိတယ္။ မုန္႔ယူလာေပးတဲ့အိမ္လည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က လုပ္အားဒါနပါဝင္ခြင္႔ရလုိ႔ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၄ ရက္ေန႔ ညေန ၄ နာရီေလာက္ဆို ဗာဒံခြက္ထိုးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။ လာကူလုပ္ေပးခ်င္တဲ့သူေတြကလည္း ေပါမ်ားလွပါတယ္။ ခြက္ေတြလုပ္ၿပီးသြားရင္ တျခားအိမ္ေတြက လာယူသြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္မအေမကေတာ့ ညေနေစာင္းရင္ အသားဟင္းအိုးခ်က္ျပဳတ္ၿပီး မီးဖိုေပၚမွာ ႏွပ္ထားတယ္။ ပဲႀကီးဆံကို သန္႔စင္ထားတယ္။ ငါးရံ႕ေျခာက္ကို တံုးတစ္၊ ၾကက္သြန္နီကို ပါးပါးလွီးျဖန္႔ထားရတယ္။ ငရုတ္သီးနဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴကိုလည္း အဆင္သင့္ေထာင္းထားရပါတယ္။ ေပၚဆန္းေမႊးဆန္ကိုလည္း အဆင္သင့္ သန္႔စင္ထားပါတယ္။ ဟင္းလ်ာထည့္မည့္ ခြက္ေတြကိုေတာ့ ပဝါသန္႔သန္႔နဲ႔ေရသုတ္ၿပီး လင္ဗန္းမွာ ေမွာက္ထားရတယ္။ ညပိုင္းမွာ အားလံုးျပင္ဆင္ထားမွ မနက္မွာ စိတ္မေလာရမွာပါ။ ျပင္ဆင္မထားဘူးဆိုရင္ မနက္က်ေတာ့ ကသီကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ အားလံုးျပင္ၿပီးရင္ေတာ့ အေမတို႔ေတြ အိပ္ယာေစာေစာဝင္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ မနက္သြားရင္ ဝတ္မည့္အဝတ္အစားေတြ အဆင္သင့္ထုတ္၊ အိမ္နားနီးခ်င္းအမေတြကို အိပ္ယာလွမ္းႏိႈးဖို႔ မွာၿပီးမွ အိပ္ယာဝင္ပါတယ္။

မနက္ (၂) နာရီေလာက္ဆိုရင္ အေဖက ဆြမ္းခ်က္ထဖို႔ အိပ္ယာက ႏိႈးသံၾကားရပါတယ္။ အေမက ဘြေႏၲာလွည့္တဲ့သူေတြ မလာေသးဘူး ျပန္အိပ္မယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ (၂) နာရီ ၁၅ မိနစ္ေလာက္မွ “ဆြမ္းခ်က္ရန္ထေတာ္မူၾကပါ၊ ဘြေႏၲာ သပၸဳရိသ အေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႔" ဆိုၿပီး ဘြေႏၲာလွည့္တဲ့အဖြဲ႕ လာပါတယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က အဲဒီအသံကို အိပ္မက္လိုလိုၾကားၿပီး ျပန္အိပ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တယ္။ ဘယ္လိုလွည့္တာလဲ သိခ်င္ေတာ့ “ အေဖ မနက္က် သမီးကို ဘြေႏၲာလာရင္ ႏိႈးေနာ္"လို႔ အေဖကို မွာၿပီး အိပ္တယ္။ အေဖက ႏိႈးေပမယ့္ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္ယာမထပါဘူး။ မနက္လင္းရင္ေတာ့ “ ဟင္ အေဖကလည္း ႏိႈးပါဆို အခု မျမင္လိုက္ရေတာ့ဘူး" ဆိုၿပီး အေဖကို စိတ္ဆိုးတတ္တယ္။ အေဖက တဟားဟားရယ္ၿပီး “အေဖႏိႈးတာ အေခါက္ေပါင္း မနည္းဘူး၊ သမီးမွ အိပ္ယာမထတာ" လို႔ ဆိုမွ ကိုယ့္အျပစ္ျဖစ္ေနေတာ့ သာသာေလးေနၿပီး “ ေနာက္တခါဆိုရင္ ေသခ်ာႏိႈးေနာ္၊ သမီး တကယ္ အိပ္ယာထမွာေနာ္" လို႔ ေျပာျပန္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ တခါတည္း အိပ္ယာထဖူးပါတယ္။ ဘြေႏၲာၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔ အိပ္ယာကထၿပီး အသာေလးေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တာ အံ႔ၾသရတယ္။ ကၽြန္မတို႔အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးေတြက ဖိုးသူေတာ္လို အျဖဴေရာင္ဝတ္စံုေလးေတြဝတ္ၿပီး ေၾကးစည္ထမ္းထားတယ္။ အားလံုးက မနက္အိပ္ခ်င္မူးတူးပံုမဟုတ္ဘဲ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ႏိႈးေဆာ္ေရး ဟစ္ေအာ္ေနပါတယ္။ ရပ္ကြက္တိုင္းလွည့္တာဆိုေတာ့ ေစတနာအေလ်ာက္ ကူညီကုသိုလ္ယူၾကတာလို႔ အေဖက ေျပာဖူးပါတယ္။ ဘြေႏၲာသံၾကားရင္ အေမက မ်က္ႏွာသစ္ေနပါၿပီ။

အေမက ညကတည္းက ႏွပ္ထားတဲ့ အသားအိုးေတြ ျပန္ေႏႊး၊ ေနာက္မီးဖိုတခုမွာ ပဲဟင္းအိုးတည္ထားပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီ၊ ငါးရံ႕ေျခာက္၊ ငရုတ္သီးေရာၿပီး ဘလေခ်ာင္ေၾကာ္ေၾကာ္ပါတယ္။ ငါးေသးေသးေလးေတြကို အိုးကပ္ခ်က္ထားတာက ဟင္းတခြက္ပါ။ အသားဟင္း၊ ပဲဟင္းနဲ႔ အခ်ဥ္တခုခု သုပ္တာရယ္ အားလံုးေပါင္း ဟင္း (၅)မ်ိဳးျဖစ္သြားပါတယ္။ ဆြမ္းကို သပိတ္တဝက္နီးပါး ထည့္ၿပီး အေပၚက ဟင္းလ်ာခြက္ေတြ စီထည့္ရပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီး ဖီးၾကမ္းလွလွႀကီးေတြကို သပိတ္ေပၚမွာ တင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အိ္မ္ေတြက ခ်ည္လက္သုပ္ပဝါအုပ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း စကၠဴယပ္ေတာင္ေပၚမွာ ဝတၳဳေငြကို ေကာ္ေလးနဲ႔ကပ္ၿပီး သပိတ္ေပၚတင္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ ခပ္စိမ္းစိမ္း ငွက္ေပ်ာသီးလွလွႀကီးေတြကို (၄) (၅) ရက္ ႀကိဳဝယ္ထားလိုက္တာ လျပည့္ေန႔ သပိတ္ပို႔အတြက္ အေတာ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေမတို႔ အားလံုးျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက အလွျပင္ရပါတယ္။ တခါတရံ မနက္ (၂)နာရီေလာက္ မီးပ်က္တတ္ေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ အလွျပင္ရပါတယ္။ အိပ္ယာက မထခ်င္ေပမယ့္ သနပ္ခါးေအးေအးေလး လိမ္းလိုက္ရင္ လန္းဆန္းသြားပါတယ္။ အိမ္နားက အမေတြအားလံုးလည္း အလွျပင္ေနၾကပါၿပီ။ အေမတို႔ လူႀကီးေတြက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေလးကိုင္ၿပီး သူ႔အိမ္က ဆြမ္းသပိတ္၊ ကိုယ့္အိမ္က ဆြမ္းသပိ္တ္ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈေနၾကပါတယ္။ “ဟယ္ အသားခ်က္က အေရာင္ေလးလည္း လွလိုက္တာ၊ သပိတ္အုပ္ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာဖီးက ဘယ္ခ်ိန္က ဝယ္ထားတာလဲ၊ ငါးအိုးကပ္ဟင္းက ဆီျပန္ေလးေတာ့" ဆိုၿပီး ပီတိကုသိုလ္ယူၾကပါတယ္။

အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္လို႔ မနက္ (၃) နာရီခြဲေလာက္ဆို အိမ္နားက အမေတြစုၿပီး သပိတ္ပို႔သြားၾကတယ္။ မိနစ္(၂ဝ) ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာမလို႔ (၄)နာရီ မရွိတရွိမွာ ဘုရားကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္လမ္းမကို ေရာက္ရင္ ရပ္ကြက္တိုင္းက သပိတ္ပို႔လာသူေတြနဲ႔ ဆံုၾကပါတယ္။ ေကာင္ေလးေတြကလည္း သူတို႔အေမကို ဆိုင္ကယ္ေနာက္ကထားၿပီး သပိတ္ပို႔ ေကာင္မေလးေတြကို ၾကည့္ၾကတာလည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ သပိတ္ပို႔လာသူေတြကို ဘုရားအဝင္မွာ ေဂါပက လူႀကီးမ်ားနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲက လုပ္အားလာေပးတဲ့ လူႀကီးေတြက ဆီးႀကိဳသပိတ္ယူပါတယ္။ ခ်ိဳခ်ဥ္၊ မုန္႔ဖက္ထုပ္၊ ဇီးေတာ္ဖီ စတာေတြကို ေစတနာ့အလွဴရွင္ေတြက “သပိတ္ျပန္အကမ္း" ဆိုၿပီး လက္ေဆာင္ေတြ ျပန္ေပးပါတယ္။ ပါလာတဲ့ ပုဝါေတြနဲ႔ ထည့္လို႔ မႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လက္ေဆာင္ေတြ ရတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ထူးျခားတဲ့ လက္ေဆာင္က ဆားရည္စိမ္ဇီးျဖဴသီး အႀကီးႀကီးေတြကို တင္းေတာင္းႀကီးေတြနဲ႔ ထည့္ၿပီး လက္ေဆာင္ကမ္းေနတာပါ။ ကိုယ္ႀကိဳက္သေလာက္ ထည့္ယူသြားလို႔ ရပါတယ္။ သပိတ္ကို ဂရုတစိုက္ရြက္လာရေတာ့ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ေဆာင္းရာသီေတာင္ ေခၽြးျပန္ခ်င္သလိုလို ေမာပါတယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ ဇီးျဖဴသီးဆားရည္စိမ္ေလး စားၿပီး ေရေအးေအးေသာက္လိုက္ရင္ ေမာလာသမွ် ေျပေပ်ာက္ေစပါတယ္။ အေမာေျပတဲ့အခါ ဘုရားကို အာရံုျပဳၾကပါတယ္။ ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး၊ စံပယ္ပန္း၊ ႏွင္းပန္း၊ သစ္သီးစံုေတြ ကပ္လွဴထားတာလည္း တပံုတပင္ဆိုေတာ့ ဘုရားဝတ္ျပဳရတာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွပါတယ္။

မနက္ (၄)နာရီ (၁၅) မိနစ္ဆိုရင္ အလွဴခံမည့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းသပိတ္ စတင္ဆက္ကပ္ေနပါၿပီ။ သံဃာေတြက မ်ားျပားလွတာေၾကာင့္ (၅)နာရီထိုးခါနီးမွ ဆက္ကပ္လို႔ ၿပီးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔က ကိုယ့္ဆြမ္းသပိတ္ကို မွတ္ထားၿပီး ဘယ္သံဃာေတာ္ဆီ ေရာက္မလဲဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ ၾကည္ညိဳသဒၵါပြားပါတယ္။ မေစာင့္ႏိုင္တဲ့သူေတြက ဆြမ္းသပိတ္လံုးပို႔ၿပီး ျပန္လို႔ရပါၿပီ။ “ ဟယ္ ငါတို႔အိမ္က သပိတ္ကို ကပ္လွဴေနၿပီ" ၊ “ ဒါေတာ့ အမတို႔အိမ္ကေနာ္" လို႔ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီးရင္ အခ်င္းခ်င္းလက္တို႔ၿပီး ဘုရားအေနာက္ဘက္မွာ ႏွစ္ပါးသြားကေနတဲ့ ဇာတ္ပြဲကို ေငးေမာဖို႔ ေနရာေရႊ႕ၾကပါတယ္။ ခဏတျဖဳတ္ေငးေမာၿပီးရင္ အိမ္ျပန္တယ္။ အေမက ထမင္းပြဲနဲ႔ ေစာင့္ေနေတာ့ ေမာေမာနဲ႔ ထမင္းေလြးၿပီး မနက္က မဝတဲ့ အိပ္ေရးကို ဆက္လက္အတိုးခ်မိပါေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဗာဒံဆြမ္းဟင္းခြက္ေတြအစား ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြ အစားထိုးေနၿပီ၊ စီးပြားေရးမေျပလည္တာက တမ်ိဳး၊ အလုပ္ေတြမ်ားေနတာက တဖံု၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဆြမ္းသပိတ္လံုးအတြက္ ဝီရိယလည္း မစိုက္ထုတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလို႔ အေမက ေျပာျပေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ငယ္ငယ္က အညာၿမိဳ႕ေလးမွာ ခံစားခဲ့ရတာေတြ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ျပန္ရႏိုင္ပါအံုးမလားလို႔လည္း ေတြးမိေနပါေတာ့တယ္။

မဖနိ