ကၽြန္မခ်စ္ေသာဆရာမ်ား

မဇနိ
3 July 2008

“အာစရိယ ဂုေဏာ အနေႏၱာပါ ျမတ္ဆရာ၊ သားတို႔ခ်စ္တဲ့ ျမတ္ ျမတ္ဆရာ၊ သမီးတို႔ခ်စ္တဲ့ ျမတ္ျမတ္ဆရာ“ ဒီသီခ်င္းသံၾကားၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မ အလိုလို မ်က္ရည္၀ိုင္းမိတတ္တယ္။ ဆရာဆိုတာ ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာအျပည့္နဲ႔ အေရာင္အေသြးစံုတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေလးေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြပါ။ ဘယ္ကေလးက ဘယ္လိုစရိုက္ရွိတယ္ဆိုတာ သိၿပီး ဘယ္လိုထိန္းရမယ္ဆိုတာ နားလည္တဲ့သူေတြဟာ မိဘနဲ႔ ဆရာေတြပါ။ ေခ်ာ့တခါ၊ ေငါက္တလွည့္နဲ႔ လိုသလို ပံုသြင္းေပးခဲ့တဲ့ ဘ၀ပံုေဖာ္ပန္းခ်ီဆရာေတြဆိုလည္း သူတို႔ပါပဲ။ ကၽြန္မဘ၀မွာ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာေတြ အမ်ားၾကီး ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာအားလံုးဟာ ကၽြန္မအတြက္ ေက်းဇူးရွင္ေတြပါ။ ကၽြန္မစိတ္ထဲ အားက်၊ အတူယူ၊ ခ်စ္ခင္မိတဲ့ဆရာေတြ အမွတ္ထင္ထင္ရွိခ့ဲဖူးပါတယ္။


ကၽြန္မေလးစားမိၿပီဆိုရင္ အဲဒီဆရာေတြ ဘာလုပ္လုပ္ သေဘာက်ေနေတာ့တာပါ။ ကၽြန္မ သူငယ္တန္းကေန ၄ တန္းထိ အတန္းပိုင္ဆရာမက ပထမဆံုး ကၽြန္မရင္ထဲ ေရာက္ခဲ့တဲ့သူပါ။ ဆရာမက ရုပ္မေခ်ာပါဘူး။ အသားခပ္ညိဳညိဳနဲ႔ အရပ္အေမာင္းကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က စိတ္ႏွစ္မ်ိဳးပိုင္ဆိုင္တယ္။ စာေတြမရတဲ့အခါ၊ စည္းကမ္းပ်က္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ၾကိမ္လံုးနဲ႔ ေျခသလံုးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးရိုက္တတ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာထားလည္း တင္းေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမလာတဲ့အခါ အိမ္အထိလိုက္ေမးတတ္တယ္။ ေနမေကာင္းရင္ ေဆးလံုးေလးေတြ ယူလာေပးတတ္တယ္။ စာအုပ္မတတ္ႏိုင္တဲ့သူဆိုရင္ စာအုပ္ေလးေတြ ေပးတယ္။ ခဲတံ၊ ေပတံကအစ ဆရာမက ေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးလာလို႔ ေဆးထိုးရမည့္ ကေလးေတြဆို ဆရာမကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ေၾကာက္အားၾကီးေနတဲ့ကေလးေတြကို ဆရာမက သူ႔ကိုဖက္ထားၿပီး အားကိုးေစခဲ့တယ္။ ကေလးေတြကလည္း ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကပါတယ္။ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ဆရာမက မိဘဆရာအသင္း ဆုေပးပြဲေတြမွာဆို မိန္႔ခြန္းအျမဲေျပာတယ္။ ဆရာမမိန္႔ခြန္းေျပာတဲ့အခ်ိန္ဆို ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ဆရာမက သူရဲေကာင္းၾကီးကို ျဖစ္လို႔ေနမိတယ္။ တတန္းလံုး သိပ္ခ်စ္တဲ့ဆရာမက ၄ တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ခ်စ္သူရွိတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ ကေလးေတြ ငိုၾကတယ္။ ညအပိုခ်ိန္ေတြေခၚရင္ အဲဒီလူၾကီး လိုက္တာတတ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဆရာမကို စိတ္ဆိုးၾကတယ္။ အဲဒီလူၾကီးကို စကားမေျပာဘူး။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ဆရာမက သူ႔ကေလးေတြ အဲဒီလူၾကီးကိုခ်စ္ေအာင္ စာ၀င္သင္ခိုင္းတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ေက်ာင္းဆရာျဖစ္တဲ့ အဲဒီလူၾကီးက ပံုျပင္ေတြေျပာျပၿပီး ကၽြန္မတို႔ တတန္းလံုးကိုစည္းရံုးၿပီး ကၽြန္မတို႔ပိုင္ ဆရာမေလးကို အပိုင္ယူခ်သြားတယ္။ ျပန္ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္တိုင္း ဆရာမေရွ႕မွာ ကေလးေပါက္စျပန္ျပန္ျဖစ္သြားရတယ္။ ကၽြန္မလက္ေရးေလးေတြက ဆရာမလက္ေရးနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္တဲ့အထိ ကၽြန္မ ေလးစားခ်စ္ခဲ့မိတယ္။

ကၽြန္မခ်စ္မိတဲ့ေနာက္ဆရာမကေတာ့ ေယာကၡမေလာင္း ေမေမဆရာမပါ။ ကၽြန္မ ၈ တန္းႏွစ္က အတန္းပိုင္ဆရာမျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ မနက္ခင္းတိုင္း ညေနတိုင္းမွာ အတန္းကို အေျပးေရာက္လာၿပီး စာက်က္ပါ၊ စာက်က္ပါလို႔ မေမ့မေလ်ာ့ လာေျပာတဲ့ ခ်စ္ဆရာမပါ။ အျမဲတန္း လိမၼာေအာင္၊ စာၾကိဳးစားေအာင္ သင္ေပးတဲ့ ဆရာမပါ။ ပိုက္ဆံရွိတာမရွိတာကို အေလးမထားဘဲ စာၾကိဳးစားတဲ့သူကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးလို႔ ခ်စ္ခဲ့ရတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့လည္း သူ႔သားဆီလာရင္းနဲ႔ တျမိဳ႕ထဲကေလးေတြကို သူ႔သားသမီးေတြလို ထမင္းေတြ အျမဲလိုက္လိုက္ေကၽြးတတ္ပါတယ္။ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို သားတို႔စား သမီးတို႔စားဆိုၿပီး ပန္းကန္ေတြထဲ အတင္းထည့္ေပးၿပီး ေကၽြးတတ္တယ္။ ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့အခါတိုင္း လက္ဖက္၊ စားစရာနဲ႔ သနပ္ခါးတုန္းေတြ ေပးတတ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေအာင္ျမင္မႈ တခုခုရလ်င္ ဂုဏ္ယူေနတတ္တယ္။ ရႈံးနိမ္မႈနဲ႔ၾကံဳရရင္ အားမငယ္ဖို႔ အားေတြေပးတတ္တယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းျပန္လာလို႔ အိမ္သြားလည္ရင္ ေက်ာင္းသြားမည့္ျခင္းေတာင္းခ်ၿပီး ေက်ာင္းမသြားဘဲ စကားေတြထိုင္ေျပာေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ အဆိုးအေကာင္းအားလံုး မ်ွေ၀ခံစားေပးတဲ့ ဆရာမတေယာက္ျဖစ္လို႔လည္း ေလးစားခ်စ္ခင္မိပါတယ္။

ကၽြန္မေလးစားခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဆရာၾကီးတေယာက္ကေတာ့ ၀ိုင္တီယူက ကၽြန္မတို႔ ဌာနမွႈးျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုေတာ့ ပင္စင္ယူသြားပါၿပီ။ ေက်ာင္းသားေတြ သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ ဆရာၾကီးရဲ႕ ပင္စင္ယူႏႈတ္ဆက္ပြဲမွာ ၀ိုင္တီယူရဲ႕ ေဟာလ္ခန္းၾကီးလ်ွံထြက္ေနပါတယ္။ “က်ဳပ္ကို တာ၀န္အရ ပင္စင္ေပးေပမယ့္ က်ဴပ္ဒီေက်ာင္းၾကီးကိုေတာ့ လာေနမွာပဲ၊ ဘယ္သူမွ က်ဳပ္ကိုတားလို႔မရဘူး“လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ဆရာၾကီးရဲ႕အသံကို မေမ့ႏိုင္ပါဘူး။ အခုခ်ိန္ဆို ဆရာၾကီး ေက်ာင္းကို သတိရတိုင္းလာေနေလမလား။ သူကိုယ္တိုင္ဒီဇိုင္းဆြဲေဆာက္ထားတဲ့ နန္းေတာ္တမ်ွခမ္းနားတဲ့အိမ္ၾကီးကို အေရာက္သြားလို႔ကန္ေတာ့တဲ့အခါ “ငါ့အတြက္ ဘာမွမလိုဘူး၊ အခုခ်ိန္ေပါ့ေလ။ ေနာင္လိုရင္ မင္းတို႔မေပးလည္း လာေတာင္းမယ္၊ ျပန္ယူသြား“ဆိုၿပီး လက္မခံခဲ့တဲ့ဆရာၾကီး။ အတန္းနားခ်ိန္ ၁၀ မိနစ္ေပးရင္ “ကဲ ကဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္အနားယူ“ဆိုၿပီး ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ကုလားထိုင္ေလးတလံုးနဲ႔ သြားေနခဲ့တဲ့ဆရာၾကီး။ ကၽြန္မတို႔ေမဂ်ာမွာ ခက္တယ္လို႔ယူဆရတဲ့ဘာသာကို ဟန္ပါပါနားလည္ေအာင္ ေတြးေခၚတတ္ေအာင္ သင္ေပးတဲ့စသင္တဲ့နည္းဗ်ဴဟာေတြ ပိုင္တဲ့ဆရာၾကီး။ စေကာ္လာေလ်ွာက္ရင္ recommendation letter မွာ လက္မွတ္ထိုးဖို႔ကို လမ္းမွာျမင္ရင္ေတာင္ လွမ္းေတာင္းၿပီး လက္မွတ္ေပးခဲ့တဲ့ဆရာၾကီး၊ စေကာ္လာမပါရင္ “စိတ္မပ်က္နဲ႔ငါ့တပည့္၊ ဆရာတုန္းက ၈ ခါေျမာက္မွာ အဂၤလန္ကို သြားရတာ“ ဆိုၿပီး အျမဲအားအင္ေတြေပးခဲ့တဲ့ ဆရာၾကီး၊ တပည့္ေတြကို လူၾကီးလိုဆက္ဆံတတ္တဲ့ဆရာၾကီး thesis ေခါင္းစဥ္ေတြေရြးတဲ့အခါ “ျဖစ္ႏိုင္မလား မင္းနဲ႔ငါ စဥ္းစားၾကည့္ၾကမယ္ကြာ“ ဆိုၿပီး ယံုၾကည္မႈေတြ ထားတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာၾကီးကို ကၽြန္မသိပ္ေလးစားခ်စ္ခင္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာၾကီးဟာ ပညာလည္း သိပ္ေတာ္ခဲ့တယ္။ ထက္ျမက္တယ္။ အင္မတန္ ရိုးသားတည္ၾကည္တယ္။ ဆရာၾကီးပင္စင္ယူႏႈတ္ဆက္ပြဲမွာ ႏိုင္ငံတကာေရာက္ေနတဲ့ သူ႔တပည့္ေတြ ျပန္လာၾကတယ္။ အျမိဳ႕ျမိဳေရာက္ေနတဲ့ တပည့္ေတြလည္း တက္ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ကၽြန္မတို႔က ငခၽြတ္ကေလးေတြအေနနဲ႔ တက္ခဲ့ရတာပါ။ အားလံုးက အင္ဂ်င္နီယာၾကီးေတြ အေရးပါတဲ့လူၾကီးေတြ တက္ေရာက္ၾကတဲ့ပြဲပါ။ ဆရာ့တပည့္ေဟာင္း ေက်ာင္းသားတေယာက္ကေတာ့ “ဆရာၾကီးအလုပ္က ပင္စင္ယူေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္ထဲက ဆရာၾကီးကို ဘယ္ေတာ့မွ ပင္စင္မေပးပါဘူး၊ အျမဲတန္းဆရာၾကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးကလည္း ဆရာ့တပည့္မဆိုေတာ့ teacher in law လဲ ဆရာၾကီးပါ၊“ လို႔ လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲ ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မရင္ထဲက ဆရာၾကီးကို ေလးစားတဲ့စိတ္ကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ပင္စင္မေပးဘဲ ထာ၀ရျဖစ္တည္ေနမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ေနာက္ဆံုးကၽြန္မခ်စ္မိတဲ့ ဆရာကေတာ့ အခု လက္ရွိဆရာပါ။ အင္တာနက္ကေန ေက်ာင္းရွာတုန္းကတည္းက “သူ႔ဆီေတာ့ မေလ်ွာက္ဖူး၊ ခပ္တည္တည္ၾကီး ေၾကာက္တယ္ေတာ့“လို႔ ကိုဇနိကို ေျပာဖူးပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ သူဆီမွ ေက်ာင္းလာတက္ျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ိဳးမတူေပမည့္ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚကို စာနာနားလည္မႈေတြ ေပးခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းကို ဘယ္ႏွစ္နာရီလာရမယ္။ ဘယ္လိုေနမွ ၾကိဳက္တယ္ဆိုတာ တခြန္းမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ပညာရပ္မွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ ဆရာၾကီးပါ။ ကၽြန္မတို႔ကိုေတာ့ ဖခင္တေယာက္လို ဆက္ဆံပါတယ္။ အသံတိုးတိုးေျပာတတ္တဲ့ ကၽြန္မစကားေျပာတဲ့အခါ နားနားကပ္နားေထာင္ေပးတဲ့ဆရာၾကီးကို ကၽြန္မ ခ်စ္ခင္မိပါတယ္။ လက္ခ်ာလိုက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာလည္း ဆရာ့ရဲ႕ ပညာေတြကို ေလးစားမိရျပန္တယ္။ ဒီေန႔လည္း အင္တာနက္ၾကိဳးေဟာင္းေနတယ္ လဲေပးမယ္ဆိုၿပီး သူ႔ဟာသူ လာလဲတပ္ေပးပါတယ္။

ကြ်န္မ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက ေတြ႔ခဲ့ႀကဳံခဲ့သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ အခုေရးျပခဲ့တဲ့ဆရာေတြကေတာ့ မွတ္မွတ္ထင္ထင္လည္းရွိလို႔ သူတို႔အေၾကာင္းကိုေရးခဲ့တာပါ။ သင္ဆရာ၊ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာမ်ားအားလုံးကို ဒီေနရာမွ ဂါရ၀ျပဳလိုက္ပါတယ္။

မဇနိ