ေဆးေပါင္းခတဲ့ည

“ခၽြင္ ခ်လြန္”။ “ဟာ ဟိုဖက္မွာ ဟ” ။ “မဟုတ္ဘူး ဟိုေကာင့္ေျခေထာက္ေအာက္မွာ” “အေမေရ အီး ဟီး ဟီး သမီးေျခေထာက္တက္နင္းခံလာရလို႔” တခ်ိန္က အသံေတြ ျပန္ၾကားေနမိတာပါ။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညရဲ႕ လေရာင္ေအာက္မွာ ကေလးတသိုက္ ေပ်ာ္ျမဴးသံေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ေလးဟာ အသက္၀င္ေနတယ္။


အိမ္ကိုဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ မိသားစုေတြ မဲဇလီဖူးသုပ္စားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကဆိုပဲ။ “သမီးလည္း စားခ်င္တယ္ အေမ” လို႔ ညည္းမိေတာ့ “ျပန္လာေတာ့ စားရမွာပါ သမီးရယ္ အေမလည္း ေကၽြးခ်င္တာပဲေလ”တဲ့။ “သမီးအေမက သမီးငယ္ငယ္တုန္းက ပိုက္ဆံေကာက္၊ ဒူးၿပဲျပန္လာတဲ့အေၾကာင္းေတြ အခုပဲေျပာေနတာေလ” လို႔ အေဖက ဆိုလာေတာ့ “ဟုတ္ ငယ္ငယ္ကပါ အေဖ” လို႔ ရယ္ေျပာေျပာရေသးတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ျပန္ေတြးမိရင္ နည္းနည္းရွက္တာေပါ့။ တကယ္ကို အိမ္ေပါက္ေစ့လိုက္ၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းခဲ့ၾကတာေတြ အသုပ္စားခဲ့ၾကေတြ ေပ်ာ္ပါးလြတ္လပ္ခဲ့တာေတြပါ။

ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ေလးမွာ ညေနေစာင္းလာတာနဲ႔ ေၾကးစည္သံၾကားလာရၿပီ။ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္က ေၾကးစည္ေလးထမ္း၊ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းတသိုက္က ထန္းေလွ်ာ္ေတာင္းထမ္း၊ တခ်ိဳ႕က လြယ္အိတ္လြယ္ၿပီး ပိုက္ဆံအေပ်ာ္တမ္းလိုက္အလွဴခံၾကပါတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ပြဲစားခ်င္လို႔ပါ ခင္ဗ်ာ” ဆိုရင္ အိမ္တိုင္းက ေပးၾကတယ္။ “က်န္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစ တန္ေဆာင္မုန္းလမွာ ေဆးေပါင္းခပါေစ” လို႔ ဆုေတြေတာင္းေပးသြားၾကရင္ အလွဴလုပ္လိုက္ရတဲ့အိမ္က သေဘာေတြက်လို႔။ တခ်ိဳ႕အိမ္ကလည္း ဆန္ႏို႔ဆီတဗူး၊ တခ်ိဳ႕အိမ္ကေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီေပါ့။ အိမ္မွာရွိတဲ့စားစရာ ဟင္းခ်က္စရာ ဘာေပးေပး ေက်နပ္ေနၾကတာပါပဲ။ အားလံုးက အေပ်ာ္လိုက္လုပ္ေနၾကတာကိုး။ ညဖက္ေရာက္လာရင္ေတာ့ အိုးစည္၊ ဒိုးပတ္ေတြနဲ႔ ကားေတြနဲ႔ လည္အလွဴခံထြက္ၾကတယ္။ ကုိယ္နဲ႔သိတဲ့အိမ္ဆို “ဦးေလး၀င္း ေပ်ာ္ပြဲစားခ်င္လို႔ပါဗိ်ဳ႕” နဲ႔ အိမ္ေရွ႕ကေန ေအာ္ၾကတယ္။ ဦးေလး၀င္းကလည္း မီးအားလံုးမွိတ္ၿပီး အိမ္ထဲမွာ ပုန္းေနတတ္တယ္။ ဒါဆိုလည္း ထြက္မလာမခ်င္း ေအာ္ေနေတာ့တာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နားမခံသာတာနဲ႔ မုန္႔ဖိုးထြက္ေပးရတာပဲ။ “ဦးေလး၀င္းႀကီး က်န္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစ မိန္းမေခ်ာေခ်ာေလးရပါေစ” လို႔ အိုးစည္ေတြတီး ဆုေတာင္းရင္းနဲ႔ ေနာက္တအိမ္ကို ကူးသြားၾကတယ္။

စတိုးဆိုင္ေတြက ညေနဆို အကုန္ပိတ္တာမ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြကေတာ့ ညဖက္မွာ ခဏဖြင့္ၿပီး ပိုက္ဆံေတြက်ဲတယ္။ မုန္႔ေတြ အလွျပင္ပစၥည္းေတြက်ဲတာလည္း ရွိတယ္။ ဒါမ်ိဳးဆို မယ္မွ်င္တို႔က ညေနကတည္းက သတင္းစုေဆာင္းထားရတယ္။ အိမ္နားက ကေလးေတြနဲ႔ ညေရာက္ရင္ ပိုက္ဆံေကာက္ဖို႔ ဟန္ေရးတျပင္ျပင္ေပါ့။ ေျပာသာေျပာတာပါ ဘယ္ေတာ့မွ ပိုက္ဆံမရခဲ့ပါဘူး။ လုေကာက္လို႔ရတဲ့ေနရာမ်ိဳးဆို မေနႏိုင္ဘူး သြားလုေကာက္တယ္။ အတြန္းခံရတဲ့အခါရွိသလို ေျခေထာက္တက္နင္းခံရတဲ့အခါလည္း ရွိပါရဲ႕။ ေမာင္ေလးေတြမရွိတုန္းက အေမတို႔ရဲ႕ အသည္းေက်ာ္ဆိုေတာ့ လူတိုးမွာ စိုးရိမ္ၾကတယ္။ သမီးရယ္ သြားတိုးမေကာက္နဲ႔ေနာ္ဆို ဘယ္ေတာ့မွတားမရဘူး။ လိုက္သြားတာ။ ငိုျပန္လာတာလည္း အခါခါ။ တခ်ဳိ႕အလုပ္သမားေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔လုပ္ရတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြက ညဖက္မွာ သူတို႔အလုပ္သမားေတြေရာ အျပင္လူေတြေရာ ေပးရတယ္။ ၾကာေတာ့ မႏိုင္ေတာ့မွာစိုးလို႔ တအိမ္လံုးမီးမွိတ္၊ ေသာ့ခတ္ၿပီး တျခားသြားပုန္းေနရတာေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒီည ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ကုန္ရင္ အိမ္တံခါးပိတ္မယ္ဆိုတာလည္း ရွိၾကေသး။

ကၽြန္မကေတာ့ လူလည္က်တတ္တယ္။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့သူေတြအိမ္သြားေတာင္းတယ္။ အေႂကြေစ့ေပးလို႔ကေတာ့ မယူဘူး။ အတန္ႀကီးမေပးသေရြ႕ အနားကပ္ေနေတာ့တာနဲ႔ သူတို႔လည္း မေနသာ ေပးလိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပိုက္ဆံသြားေတာင္းေနရင္း အိမ္ကိုျပန္ေျပးလာ “အေမေရာ့ ယူထားေနာ္“ “အေမ ဘယ္ေလာက္ရေနၿပီလဲ” နဲ႔ ေပါင္းရတာ တြက္ရတာလည္း အေမာပဲ။ အိမ္ကိုလာမုန့္ဖိုးေတာင္းတဲ့ကေလးေတြလည္း ရွိေတာ့ အေမက သူ႔လက္ထဲလြယ္တဲ့ ကၽြန္မအပ္ထားတာေလးေတြ ေပးလိုက္ရင္ ငိုရတာလည္း အေမာပါပဲေလ။ အေမတို႔က ညနက္လို႔ အိပ္ခ်င္လွၿပီဆိုလည္း မယ္မွ်င္က လွစ္ဆို ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားလို႔ လူႀကီးေတြ မအိပ္ရရွာပါဘူး။ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ စက္ဘီးေတြေနာက္ေျပးလိုက္ရင္း ပိုက္ဆံလုေကာက္လို႔ ဒူးၿပဲရင္ေတာ့ မေခ်ာင္ဘူး။ ေနာက္တေန႔လင္းရင္ ဒူးၿပဲက မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာလွတယ္။ အိမ္နဲ႔မ်က္ေစာင္းထိုးက အေဒၚတေယာက္ကို ညညဆို ေခ်ာင္းေနရတာ။ သူက ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီး လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႔ထုပ္၊ သစ္ပင္ေတြေပၚတင္တတ္တယ္ “ပ့ံသကူစြန္႔တာ” တဲ့ေလ။ အဲဒီအေဒၚၾကီးအရိပ္အကဲကို ကေလးတသိုက္ ဂ်ဴတီခ်ၿပီး လိုက္ၾကည့္ရတဲ့ႏွစ္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ပိုက္ဆံသြားလုေကာက္လိုက္၊ အိမ္ျပန္ေျပးလာ အေမ့ကိုအပ္ထားလိုက္၊ မဲဇလီဖူးသုပ္ကို ကမန္းကတန္းစား ေရေသာက္လိုက္နဲ႔ တေယာက္ထဲအိမ္မွာ ေျဗာင္းဆန္ခဲ့တာပါ။

ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕က ကထိန္ေတြ ရပ္ကြက္တိုင္းခင္းေတာ့ ပေဒသာပင္မွာ ပိုက္ဆံသီးတာေတြ ရွိတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းညဆို ဘုန္းဘုန္းေတြက သူေဌးေတြပါ။ ဘုန္းဘုန္းေတြက သကၤန္းအိတ္ေထာင္ထဲမွာ ပိုက္ဆံအသစ္အထပ္လိုက္ပါတယ္။ ကေလးတသိုက္ကလည္း သကၤန္းစဆြဲလိုက္ၾကတာ။ ဘုန္းဘုန္းေတြက ေပးလိုက္ရင္ အမ်ားႀကီးေပးတာဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့။ ကၽြန္မကေတာ့ မနက္ကတည္းက အိမ္လာဆြမ္းခံႂကြတဲ့ ဘုန္းဘုန္းဆီက ပံ့သကူပိုက္ဆံစြန္႔ခိုင္းၿပီးသား “ဘုန္းဘုန္း သမီးကို မ်ားမ်ားေပးေနာ္ ညက် သမီးက ဒူးၿပဲမွာေၾကာက္လို႔ မသြားရဘူးရယ္” နဲ႔ ညာေတာင္းထားေသးတယ္။ အေမတို႔ကလည္း အေတာ္အတန္ မုန္႔ဖိုးေတာင္းသူေတြကို ေပးၿပီးရင္ မီးမွိတ္ေနရတယ္။ ကၽြန္မက အိမ္ျပန္လာၿပီဆို ေဘးဘယ္ညာတခ်က္ေလာက္ၾကည့္၊ ဘယ္သူမွမလာရင္ “အေမ သမီးပါ တံခါးဖြင့္ေပးအံုးေနာ္” လို႔ တိုးတိုးေလးဆိုရတယ္။ အိမ္ကို ကေလးေတြ ၀ိုင္းအံုလာေတာင္းမွာက ေၾကာက္ရေသးတာကိုး။ ကိုယ့္အိမ္ကို လာေခ်ာင္းေနတဲ့အုပ္စု ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိေနရင္ “အေမေရ တံခါးမဖြင့္နဲ႔ေနာ္ ပိုက္ဆံယူထားလိုက္ ဟိုနားမွာ ဘယ္သူတို႔အုပ္စုရွိေနတယ္ သမီးပိုက္ဆံေတြ ျပန္မေပးရဘူးေနာ္” လို႔ တံခါးၾကားကေန ပိုက္ဆံေပး ျပန္ေျပးခဲ့တာေတြလည္း ရွိတယ္။

ည (၁၂) နာရီတိတိမွာ မဲဇလီဖူးစားရင္ ေဆးေပါင္းခတယ္ဆိုေပမယ့္ မေစာင့္ႏိုင္ပါဘူး။ ေျပးလႊားဒူးၿပဲၿပီး ေမာပမ္းအိပ္သြားေတာ့တာပါ။ အပ်ိဳ၊ လူပ်ိဳေတြ အသက္ႀကီးသူေတြကေတာ့ ရလာတဲ့ မုန္႔ဖိုးေတြနဲ႔ ထမင္းေတြခ်က္စားၾကတယ္။ အုန္းထမင္းနဲ႔ ၾကက္သားကာလသားခ်က္ေပါ့။ အေရွ႕ဖက္အိမ္မွာ ႏွစ္တိုင္းထမင္းခ်က္စားၾကတယ္။ အိမ္ကိုလည္း လာေပးပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ညေစာေစာအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ မနက္ေစာေစာႏိူးပါလို႔ အေမတို႔ကို မွာၿပီး အိပ္သြားတာပါ။ မနက္က်ေတာ့လည္း မႏိုးပါဘူး။ မနက္အေစာထၿပီး လမ္းေပၚကို ပိုက္ဆံသြားေကာက္ၾကတာလည္း ကေလးေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ညက မျမင္လို႔က်န္ေနတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ သြားျပန္ေကာက္ၾကတာ။ စက္ဘီးေတြ ကားေတြေပၚကလညး္း ပိုက္ဆံက်ဲသြားၾကတာကိုး။ မနက္လင္းလာရင္ လမ္းအေရွ႕ထိပ္က တန္းလ်ားဟာ လမ္းအေနာက္ထိပ္ကို ေရာက္ေနတတ္တာ။ အိမ္ေရွ႕မွာ ပံ့သကူဘုရားဆိုၿပီး ဘုရားလာခ်ထားတာေတြနဲ႔ အထူးအဆန္းျမင္ကြင္းေတြက ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဘုရားအိမ္ေရွ႕မွာေရာက္ေနရင္ေတာ့ ေက်ာင္းတိုက္ကိုျပန္ပင့္ဖို႔ ဆြမ္းကပ္တာေတြ ေနာက္ေန႔မွာ လုပ္ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေယာနယ္မွာေတာ့ မနက္လင္းရင္ အပ်ိဳအိမ္နဲ႔ လူပ်ိဳရွိတဲ့အိမ္ကို ထုံးေတြ တန္းေပးထားတာလည္း ရွိသတဲ့။ သူတို႔ရြာထိပ္က သင္ပုန္းမွာ “ဖိုးေမာင္+မယ္ခ်ိဳ” လို႔ တြဲေပးထားတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးဆိုတယ္။

မန္းခ်ယ္ရီအေဆာင္ေရာက္တဲ့အခါ ပလပ္စတစ္ေရပံုးႀကီးေတြနဲ႔ မဲဇလီဖူး၊ အာလူး၊ ၾကာဇံ ေရာၿပီး သုပ္စားၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိုက္ေ၀ၾကတယ္။ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ေကာင္းေလးေတြဆိုတဲ့ “ေဇာ္၀င္းထြဋ္ရဲ႕ေဆးေပါင္းခတဲ့ည” ကို နားေထာင္ၿပီး ည(၁၂)တိတိထိ ေစာင့္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ မန္းေလးတုန္းကလည္း မဲဇလီဖူးေတြ သိပ္ေပါတယ္။ အေဆာင္ေရွ႕က ထမင္းဆိုင္ေလးမွာ မဲဇလီဖူးသုပ္ ဒါနလုပ္လို႔ တေနကုန္စားခ်င္သေလာက္စား သြားစားလို႔ရတယ္။ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ေက်ာင္းလာတက္တဲ့အခါမွာေတာ့ မဲဇလီဖူးက သိပ္မေပါေတာ့လို႔ ပန္းကန္ေလးနဲ႔ ေ၀မွ်စားခဲ့ၾကရေသးတယ္။ ဒီည မဲဇလီဖူးသုပ္မစားရရင္ ေဆးေပါင္းမခမွာ ေၾကာက္လို႔ ငါ့လည္းေကၽြးအံုးဆိုၿပီး မဲဇလီဖူးသုပ္တပန္းကန္ကို အလုအယက္စားခဲ့ရတာ သတိရမိပါတယ္။ အခုေတာ့ တစ္ဇြန္းေတာင္ စားစရာ လမ္းမျမင္မိပါဘူး။ မဲဇလီဖူးေရာင္းမည့္ေနရာလည္း မသိလို႔ ရႏိုင္လား မရႏိုင္လားကို မသိပါဘူး။ မဲဇလီဖူး ဘယ္လိုမွ မရႏိုင္ေတာ့လည္း “ကဲ ေဆးေပါင္းခခ်င္ခ မခခ်င္ေန” လို႔ က်ိတ္မွိတ္ၿမိဳသိပ္ ပို႔စ္ေလးေရး အျမန္တင္လိုက္မိပါတယ္။ ဒူးၿပဲခ်င္ရင္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ကိုယ့္တေယာက္ထဲ ပိုက္ဆံေတြက်ဲ လိုက္ေကာက္လုပ္ရမလား စိတ္ကူးေနမိတယ္။

မဇနိ