လမ္းကေလး

ဒီလမ္းကေလးက တျခားလမ္းေတြနဲ႔ မတူဘူး။ ခင္မင္စရာမိတ္ေဆြေတြ ရွိသလို၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ျဖဴစင္တဲ့အျပဳအမူေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ လမ္းကေလးနာမည္က “ရာဇပတ” တဲ့။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အေဖက ေျပာတာပဲ “ဒို႔လမ္းက နယ္နယ္ရရလမ္းမဟုတ္ဘူး မင္းစိုးရာဇာေတြ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္း” တဲ့။ တကယ္လည္း လမ္းဗိုလ္ႀကီးတေယာက္အဆက္အႏြယ္ေတြ ေနတဲ့ အိမ္ႀကီးတလံုးေတာ့ ခုထိရွိေနေသးတယ္။


ကၽြန္မတို႔လမ္းကေလးကို အေရွ႕ဖက္အိမ္က အပ်ိဳႀကီးအမကေတာ့ “မယက လမ္း” လို႔ ေခၚခ်င္လို႔တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သိပ္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ဒီလမ္းေလးမွာ ေနတဲ့ မိသားစုေတြကပဲ ဒီနာမည္ေလးကို အသက္ဝင္ေစခဲ့လား။ ဟုတ္မယ္နဲ႔တူတယ္။ တျခားလမ္းေတြနဲ႔မတူဘူးဆိုတာက လမ္းကေလးရဲ႕ ေတာင္ဖက္ကပ္လ်က္လမ္းမွာ ေဘးဘယ္ညာ တိုက္ျမင့္ႀကီးေတြ ျခံရံထားတယ္။ ေျပာရရင္ သူေဌးလမ္းေပါ့။ လမ္းကေလးမွာေတာ့ တိုက္ျမင့္ႀကီးေတြ မရွိပါဘူး။ ထရံကာ၊ ဝါးကပ္မိုးအိမ္ေလးေတြနဲ႔ အိမ္ပုေလးေတြရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းကေလးရဲ႕မနက္ခင္းမွာ အိမ္ေရွ႕တုိင္း တံျမက္စီးလွည္းေနတဲ့ အမ်ိဳးသားႀကီးေတြ။ အိမ္ေရွ႕ကို ေရဖ်န္းေနတဲ့ အိမ္ဦးနတ္ႀကီးေတြ။ ပဲျပဳတ္ထြက္ဝယ္ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးႀကီးေတြနဲ႔ စည္ကားေနတယ္။ ကၽြန္မအေဖအပါအဝင္ သူတို႔အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနတဲ့ အမ်ိဳးသားႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕ဖက္က အမက စေနာက္ေျပာတာပါ “မယက လမ္း” လို႔။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ေၾကာက္လို႔လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေတြက သိပ္ခ်စ္တတ္ၾကတာပါ။

ကၽြန္မတို႔မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က ဦးဝင္း။ သူ႔အမ်ိဳးသမီးက မခ်ိဳ။ သူတို႔မွာ ကေလး (၄) ေယာက္ရွိတယ္။ ဦးဝင္းက ကားေလထိုးတဲ့အလုပ္ လုပ္တာပါ။ သူ႔အိမ္မွာ ကားမ်ိဳးစံုေလထိုးလာတယ္။ တခါတေလ ကားေလထိုးခ်င္တဲ့သူက သူ႔အလုပ္ၿပီးေအာင္ ထိုင္ေစာင့္ရတယ္။ သူ႔အလုပ္က ကေလးထိန္းေနလို႔ေလ။ မနက္လင္းရင္ ကေလးအငယ္ဆံုးေလးကို ေနာက္ေက်ာမွာပိုးရင္း တံျမက္စည္းလွည္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ညဆိုရင္ “ကိုဝင္းေရ ကေလးက ေရဆာလို႔တဲ့ ေရတုိက္လိုက္အံုး”၊ “ေရာ့ေရာ့ သားေရေသာက္ ျပန္အိပ္ေနာ္” ဆိုတဲ့ သူတို႔လင္မယားအသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ေနေလးအေတာ္ျမင့္လာရင္ ဂ်စ္ကားေလးေမာင္းၿပီး ေကာ္ဖီ၊ အီၾကာေကြး၊ ထပ္တရာအထုပ္ေတြ ပါဆယ္ဆြဲလာတဲ့ ဦးဝင္း။ ကေလးေတြကို မုန္႔ခြ႔ံေကၽြးေနတဲ့ဦးဝင္း။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း အလုပ္လုပ္ေနရင္း ကေလးငိုလို႔ ထေခ်ာ့ေနတဲ့ဦးဝင္း။ မခ်ိဳကေတာ့ ထမင္းဟင္းေလးခ်က္ သူ႕ဟာသူ အလွစားေလးေနတာ။ ဘယ္ကေလးမွ သူက အကပ္မခံဘူး။ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတာ့ တခုမွမလုပ္ပါဘူး။ သူကလည္း ေအးကိုေအးတာ။ ဦးဝင္းကေတာ့ အေတာ္ခ်စ္တယ္။ သည္းခံလိုက္တာလဲလြန္ေရာ။ သူမ်ားလို မိန္းမက စီးပြားရွာေနလို႔ သူအိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ဟာသူ စီးပြားရွာတယ္။ သူဟာသူ ကေလးထိန္းတယ္။ ခ်စ္လို႔ ကူလုပ္တာလို႔ ေျပာတယ္။ အဲသလို လမ္းေလးကို အလွဆင္တဲ့ ဦးဝင္းပါ။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔အေဖ။ အေဖကလည္း မနက္ေဝလီေဝလင္းဆို အဝတ္ေလးေခါင္းေပၚတင္ၿပီး အိမ္တြင္း၊ အိမ္ျပင္အားလံုး တံျမက္စည္းလွည္းတယ္။ ေရဖ်န္းတယ္။ ဘုရားေရခ်မ္းကပ္လွဴတယ္။ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းေလာင္းတယ္။ တခါတေလလည္း မီးဖိုးထဲမွာ အေမ့ကို ဝင္ကူတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာလည္း တအိမ္လံုးကို စီးပြားရွာေကၽြးေနတာ အေဖပါပဲ။ အေမကႏိုင္တယ္ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ အေဖ့ကို ဆိုးခ်င္တယ္။ အေဖကလည္း အလိုလိုက္ရတယ္။ “စု သေဘာ” ေတာ့မဟုတ္ဘူး ကၽြန္မတို႔အေဖက “အေမ့သေဘာ”ပါ။ တခါတေလ အျပင္ကျပန္လာတဲ့အေဖက အေမ့ကို ထမင္းခူးေကၽြးရတာေတြျမင္ရင္ အပ်ိဳႀကီးတို႔ထံုးစံအတိုင္း “ကဲ ၾကည့္ေလ ဒို႔လမ္းက မယက လမ္း ပါလို႔ မေျပာဘူးလား” နဲ႔ ကၽြန္မကို စေနာက္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမက အေဖ့ကို ႏိုင္ေနတာ၊ ရန္ျဖစ္ေနတာမရွိဖူးပါဘူး။ အေဖကိုယ္တိုင္က ႏွစ္သက္စြာကူညီေနတာပါ။

ကၽြန္မတို႔အိမ္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေနတဲ့ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးစံုတြဲကေတာ့ နည္းနည္းရယ္စရာေကာင္းတယ္။ ပင္စင္စားအဘုိးႀကီးဆိုေတာ့ အလုပ္မရွိအလုပ္ရွာ အမိႈက္လွဲတယ္။ အိမ္လာလည္ရင္လည္း သူ႕မိန္းမကို ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြထုတ္တယ္။ သူတို႔လင္မယားက ရပ္ေရးရြာေရး ကူညီၾကလို႔ အိမ္နားက ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကပါတယ္။ တခုပဲေျပာစရာရွိတယ္။ အဘိုးႀကီးက သူ႔အဘြားႀကီးဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္းျမင္ပံုေတာ့ အားလံုးက အူတက္ေအာင္ရယ္ရတယ္။ အဘြားႀကီးက အီးေပါက္တတ္တယ္။ သူ႕ကို ကလိသြားထိုးလည္း ေယာင္ၿပီး အီးေပါက္တာပါ။ သူက အသာေပါက္တာမဟုတ္ဘူး။ အီးမေပါက္ခင္ “ဗုေဒၶါ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရား” “အမေလး ဘူ” ဆိုၿပီး လုပ္ခ်တာ။ သူက အဲလိုလုပ္ေတာ့ သူ႕အဘိုးႀကီးက အေကာင္းထင္တာလား၊ သူမ်ားမရယ္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးတာလားေတာ့ မသိပါဘူး “သာဓု သာဓု အနိစၥ မျမဲဘူးေပါ့ကြယ္” နဲ႔ ကပ္လ်က္အသံထြက္ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြက ဒါကိုပဲ သေဘာက်ၿပီး အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးစံုတြဲကို ဘယ္ခ်ိန္မ်ား ေယာင္မလဲေခ်ာင္းေနၾကတာ။ သူတို႔အဲလိုလုပ္ရင္ တခြိခြိရယ္လို႔ မဆံုးေတာ့ဘူး။

လမ္းကေလးရဲ႕ထိပ္မွာေတာ့ လမ္းဗိုလ္ႀကီးအိမ္ဆိုတဲ့ အိမ္က်ယ္ႀကီးရွိတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္က လမ္းဗိုလ္ႀကီးလို႔ ေျပာတာပဲ။ သူတို႔အိမ္သားေတြက အဲဒီအမ်ိဳးအႏြယ္ေတြတဲ့။ အေဖ၊ အေမနဲ႔ ခပ္ေခ်ာေခ်ာသမီးေလးရယ္ သံုးေယာက္ပဲရွိတာ။ အိမ္က်ယ္ၾကီးမွာေနၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္အဆံမလုပ္ပါဘူး။ သူတို႔ကိုလည္း အျပင္ထြက္တာ ေတြ႔ရခဲပါတယ္။ အိမ္ႀကီးထဲကို ေရာက္ဖူးတဲ့သူေတြကေတာ့ အရမ္းခမ္းနားတယ္ေျပာတာပဲ။ ကားစုတ္ေလးတစီးလည္း သူတို႔မွာ ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို႕ငယ္ငယ္က အိမ္နားမွာ ေရတြင္းမရွိတဲ့သူေတြကို ေရအလကားေပးတယ္တဲ့ အေမကေျပာဖူးတာပါ။ ေရေပးတယ္ဆိုေပမယ့္ အဘြားႀကီးက ရပ္ၾကည့္ေနၿပီး “နင္တို႔ ေရပံုးက အေပါက္ေတြ ေရေတြဖိတ္တယ္ ေနာက္အေပါက္ပါရင္ လာမခပ္ပါနဲ႔” လို႔လည္း ေငါက္တတ္တယ္။ သၾကၤန္တြင္းဆို သူတို႔အိမ္ေရွ႕မွာ စည္ပိုင္းႀကီးေတြနဲ႔ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေတာ့ အလကားေပးတယ္။ သူတို႔က အရင္တုန္းက ေလသံေတြ ဝင္ေနေတာ့ အေတာ္ေမာက္မာတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အိမ္ေရွ႕ပတ္လည္မွာ အဘိုးႀကီးေန႔တိုင္းလွည္းက်င္းထားလို႔ လမ္းကေလးက သန္႔ရွင္းေနတယ္။

ကၽြန္မတို႔အေရွ႕ဖက္မွာေနတဲ့ မိသားစုကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ တမ်ိဳးေကာင္းေနျပန္တယ္။ သူတို႔က သားအမိႏွစ္ေယာက္ထဲေနတာ။ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က သူတို႔ထိန္းေပးခဲ့တာပါ။ သူတို႔သားအမိက ခ်မ္းသာတယ္။ ေရႊေတြကို ႏို႔ဆီခြက္ေတြနဲ႔ ထည့္ၿပီး ေရတြက္တာ ငယ္ငယ္က ေခ်ာင္းၾကည့္ဖူးတယ္။ ေစတနာလည္းပါ ခ်မ္းလည္းခ်မ္းသာေတာ့ လမ္းကေလးရဲ႕ သာေရးနာေရးမွာ အန္တီမပါလို႕ မၿပီးေအာင္ အေရးပါလွတယ္။ သူ႕သမီးေလးကို ကၽြန္မတို႔က မမမ်ိဳးလို႕ ေခၚၾကတယ္။ မမမ်ိဳး အသက္ ၂၅ ပတ္ဝန္းက်င္က သိပ္လွတယ္။ မည္းေမွာင္ထူထဲတဲ့ ဆံပင္ေတြက ဒူးေခါက္ေကြးထိေအာင္ ရွည္လ်ားၿပီး ေခါင္းေလွ်ာ္တဲ့ေန႔ဆို အန္တီက ကူေလွ်ာ္ေပးတယ္။ မမမ်ိဳးကို ႀကိဳက္ခ်င္သူေတြ အိမ္ေရွ႕မွာ တဝဲလည္လည္။ တေန႔ေတာ့ မမမ်ိဳးက တျခားၿမိဳ႕က တကၠသိုလ္ကို ေက်ာင္းတက္သြားတယ္။ ေနမေကာင္းလို႔ ျပန္လာေခၚခိုင္းရာကစၿပီး ဒီေန႔ထိ မမမ်ိဳးဘဝ ေနျပန္မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ထူထဲလွပတဲ့ဆံပင္ေတြ ကၽြတ္ကုန္ၿပီး လွပတဲ့မမမ်ိဳးမွာ မ်က္လံုးေလးပဲက်န္ေလာက္ေအာင္ ပိန္ခ်ံဳးသြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း တကၠသိုလ္က သူ႕ကိုမနာလိုတဲ့သူ ျပဳစားလိုက္တာတဲ့။ တခ်ိဳ႕ကလည္း သူက မာနႀကီးလို႕ ျဖစ္သြားတာတဲ့။ အေမတို႕ကေတာ့ ေျပာတယ္ ကံမေကာင္းလို႔ေပါ့တဲ့။ သူတို႔သားအမိရွိတဲ့ စည္းစိမ္ေတြကုန္ေအာင္ ေဆးေတြကုေပမယ့္ ခုခ်ိန္ထိေနျပန္ေကာင္းမလာပါဘူး။ သူတို႔ကိုခင္တဲ့သူေတြနဲ႔ လမ္းကေလးကေတာ့ သူတို႔အတြက္ ဝမ္းနည္းေနၾကတာပါ။ ခုေတာ့ သူတို႔က လမ္းကေလးကို ခြဲသြားၾကၿပီလို႔ အိမ္ကေျပာျပတယ္။

တျခားအိမ္နားနီးခ်င္းေတြလည္း တအိမ္တမ်ိဳးနဲ႔ ခင္မင္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔တျခားၿမိဳ႕ကို ခရီးထြက္ရင္ အိမ္နားမွာ ေသာ့အပ္ခဲ့တယ္။ အိမ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကတယ္။ အိမ္နားနီးခ်င္းအလွဴရွိရင္ ဝိုင္းကူၾကတယ္။ ကုသိုလ္ေရးလည္း တက္ညီလက္ညီပါဝင္ၾကတယ္။ ခ်မ္းေအးလွတဲ့ေဆာင္းရာသီမွာ လမ္းကေလးေပၚ ေနပူစာလွံဳရင္း ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ၾက၊ စကားေတြေျပာၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာမနက္ခင္းေလးေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဖုန္ထူထူကိုေရဖ်န္းထားလို႔ ဖုန္နံ႔သင္းသင္းေလးမွာ ထုပ္ဆီးတိုးခဲ့ရင္း လမ္းကေလးနဲ႔ ညေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းႏွီးခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ ေျပာင္းတဲ့အိမ္ကေျပာင္း၊ မေျပာင္းတဲ့အိမ္ကလည္း စိတ္ေတြေျပာင္း။ ဘဝအေျခအေနေျပာင္းခဲ့လို႔ အိမ္နားနီးခ်င္းေတြ အရင္ကေလာက္ မေႏြးေထြးၾကေတာ့ဘူးလို႔ လူႀကီးေတြေျပာေနၾကတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဖုန္ထူထူလမ္းကေလးလည္း ကတၱရာလမး္ကို ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာပါပဲ။

မဇနိ