စဥ္းစားမိသမွ်..

က်ေနာ့္မာတာမိခင္ဆီကို ဖုံးဆက္ေတာ့ မာတာမိခင္က ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္ေန႔က က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းရဲ႕ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ လုပ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ “သားရဲ႕ အန္တီေသာင္းက အခု ဇန္နဝါရီ ၆ ရက္ဆို ပင္စင္ယူၿပီ”လို႔ အေမကေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္မွာျဖင့္ အန္တီေသာင္းတို႔ကို အသက္ႀကီးလွေသးတယ္ မထင္မိပါဘူး။ အေမနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကလည္း အေမနဲ႔ ရြယ္တူေတြ မ်ားတာမိုလို႔၊ က်ေနာ္နဲ႔ အလြန္ပင္ ခင္မင္လွတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားလည္း ပင္စင္စားေနရပါၿပီ။


အသက္ျပည့္ပင္စင္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားမိတာေလး က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ အေမက အေျခခံပညာ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေနရတဲ့ ဝန္းက်င္က ဆရာ၊ ဆရာမ ဝန္းက်င္ပါ။ ဆရာ၊ ဆရာမ မိသားစုမ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ သာမန္ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္တာရယ္၊ ဆင္းရဲတာရယ္ မ်ားပါတယ္။ ခ်မ္းသာေသာ ဆရာ၊ ဆရာမ မိသားစုဆိုတာ မရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ မူရင္းလစာနဲ႔ စားလို႔ ေသာက္လို႔ရသလား ဆိုတာေတာ့ အေသအခ်ာမသိေပမယ့္ ပင္စင္လစာဆိုတာက စားေလာက္ ေသာက္ေလာက္တဲ့ ပမာဏမဟုတ္ပါဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမက ပင္စင္စားေတြမို႔ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သိတာပါ။ တသက္လုံး လုပ္ကိုင္လာတဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အလုပ္္တခုက ပင္စင္ယူၿပီးေသာ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝကို အသင့္အတင့္ေနႏိုင္ေအာင္ေတာင္ အာမခံခ်က္မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ပင္စင္ယူၿပီးေတာ့ ထီလွည့္ေရာင္းေနတဲ့ ဆရာအိုေတြလည္း ျမင္ဖူး၊ ေတြ႔ဖူးေနတာပါပဲ။ က်ေနာ္စဥ္းစားမိတာေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အသက္ ၆၀ ျပည့္ေသာ္လည္း ဆရာလုပ္ခ်င္စိတ္ရွိေသးေသာ၊ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္က်န္းမာေရး ရွိေသာ ဆရာမ်ားကို ေက်ာင္းေတြမွာ ျပန္ၿပီး အလုပ္ခန္႔သင့္ပါတယ္။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္တဲ့အတြက္ လစာက ပင္စင္လစာအျပင္၊ ၆၀ ေက်ာ္ေနေသာ္လည္း စာဆက္သင္သည့္အတြက္ ပုံမွန္လစာေရာ ၂-ခုေပါင္းလခ ရသင့္ပါတယ္။ အသက္ ၆၀ ျပည့္သြားေပမယ့္ အရည္အခ်င္းရွိေသာ၊ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္၊ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ရွိေသာ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို က်ေနာ့္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႕ေနရလို႔ အဲသလို ေျပာတာပါ။

ဆရာအလုပ္က ေစတနာ၊ ဝါသနာ၊ အနစ္နာ ဆိုတဲ့ နာသုံးနာျပည့္စုံတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို ၾကားဖူးပါတယ္။ အလုပ္တခုလုပ္ကိုင္တဲ့ ေနရာမွာ အဲဒီအလုပ္ကို ဝါသနာပါရင္ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ အဲဒီအလုပ္ကို ေစတနာထားလုပ္ေတာ့ အလုပ္က ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ၿပီးစီးမယ္ေပါ့။ ဟိုအရင္ စစ္ေတြျဖစ္ေနတဲ့ကာလမွာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြ ပညာမ်က္စိဖြင့္ဖို႔အတြက္ အနစ္နာခံၿပီး ဆရာအလုပ္လုပ္တာကို လက္ခံပါတယ္။ အခုေခတ္ကာလမွာ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္လုပ္တာ ဘာကိုမ်ား အနစ္နာခံရမွာလဲ။ သူလုပ္အားနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ လခေတာ့ ေပးရေတာ့မေပါ့။ ဆရာဆိုတာ ဓားေသြးေက်ာက္လိုပဲလို႔ ဆိုတာလည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ တပည့္တပန္းေတြ ေအာင္ျမင္ဖို႔ရာအတြက္ ဆရာက အတုံးခံတာမ်ိဳး။ မဟုတ္လိုက္တာေလ။ ဆရာက ဘာကိစၥ တုံးသြားရမွာလဲ၊ အတုံးခံရမွာလဲ။ ဘာကိစၥ အနစ္နာခံရမွာလဲ၊ နစ္နာရမွာလဲ။ ေက်ာင္းသားတိုးတက္ဖို႔အတြက္ အသစ္အသစ္ေသာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြ၊ ဗဟုသုတေတြ ျဖန္႔ေဝေပးဖို႔ ဆရာတစ္ေယာက္မွာလည္း အသစ္အသစ္ေသာအရာမ်ားကို ေလ့လာဖို႔ လုံေလာက္တဲ့ အေထာက္အပံ့ရွိေနရမွာပါ။ ေခတ္နဲ႔အမွီသိဖို႔ဆိုရင္ ဆရာလုပ္သူေတြကို ေခတ္နဲ႔အမွီျဖစ္ေစတဲ့ အေထာက္အပံ့ေတြ ေပးေနရမွာပါ။ ဒါမွသာ ေက်ာင္းဆရာေတြသည္လည္း ေခတ္နဲ႔အမွီေလ့လာႏိုင္ၿပီး တပည့္တပန္းမ်ားကို ေခတ္မွီတဲ့ပညာေတြ ေဝမွ်ေပးနိုင္မွာေပါ့။

က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ ဖုန္းေျပာေတာ့ အေဖက “မနက္ျဖန္ (၅၊ ဇန္နဝါရ၊ီ ၂၀၀၉)မွာ ရြာက အ.ထ.က ေက်ာင္း မိဘဆရာအသင္း အစည္းအေဝး၊ ဆုေပးပြဲမ်ိဳးလုပ္မွာကို ဖိတ္ထားလို႔ သြားရမယ္”တဲ့။ “သားေရ ရြာေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ဆုေပးဖို႔ ေငြပေဒသာပင္ စိုက္ထားတာ သိန္း-၆၀ ေလာက္ေတာ့ ရွိေနၿပီ”။ “ ပေဒသာပင္ေငြကို အစိုးရဘဏ္မွာလည္း တခ်ိဳ႕တဝက္ အပ္ထားသလို၊ အျပင္ကလူေတြကိုလည္း အျပင္အတိုးနဲ႔ ေငြေခ်းထားပါတယ္”တဲ့။ အစိုးရဘဏ္က အတိုးႏႈန္းနည္းေတာ့ အျပင္မွာလည္း ေခ်းတဲ့သေဘာေနမွာေပါ့။ အတိုးေငြေတြထဲကရတာေတြနဲ႔ ထူးခြ်န္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆုေတြေပးမယ္ေပါ့။ ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ…. ထူးခြ်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ဆုေငြေတြရမွာပါလိမ့္။ အဲဒီဆုေငြေတြက သူတို႔ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ေရာ အေထာက္အပံ့ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္မွာတုန္း။ အဲ ဆုရတဲ့ေငြေတြနဲ႔ မလုံေလာက္ေသးရင္ ျပည္တြင္းမွာ ဘယ္ပညာသင္ဆုေတြ ေလွ်ာက္လို႔ရတုန္း။ အဲသလို မဟုတ္ရင္ေရာ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းမွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေငြေခ်းလို႔ရသလဲ။ ေငြေခ်းၿပီးလို႔ ေက်ာင္းေတြ တက္ၿပီးလို႔ ဘြဲ႕ေတြရတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုအလုပ္ေတြ လုပ္ရမွာလဲ။ အဲဒီေတာ့ေရာ ေခ်းငွားထားတဲ့ ေငြေတြကေရာ ျပန္ဆပ္ႏိုင္တဲ့ ေငြပမာဏ ရမွာလား။ က်ေနာ္ စဥ္စားၾကည့္ေတာ့ အင့္ အင္ ဘူး ေတြပဲ ထြက္လာတယ္။

က်ေနာ္ေျပာေနတာေတြက တကယ္ေတာ့ လူအမ်ား သိၿပီးသားေတြပါေလ။ မေနႏိုင္လြန္း လွ်ာယားလြန္းလို႔ ေျပာမိတာပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ့္ဝန္းက်င္၊ ကိုယ့္ေဒသ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း နည္းလမ္းတခုခုနဲ႔ မေမ့မေလ်ာ့ ကူညီေနႏိုင္ပါေစ။ မိမိကိုယ္တိုင္ကိုလည္း သတိေပးပါတယ္။