”စာေပထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈ႔ စြမ္းအား”
ကၽြန္မတို႔ အားလုံး (o-way contributors) မ်ားသည္ အိုးေဝ ဘေလာ႔ေလးအား ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းရန္ တာဝန္ရွိ၏။ သို႔ေသာ္လည္း တာဝန္တစ္ဖက္ႏွင္႔ မအားလပ္ မႈ႔ေၾကာင္႔ အခ်ိဳ႔သူမ်ားမွာ စာမေရးႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေပမည္။ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအား ျမင္႔မားသည္႔ နိနိေမာင္ႏွံ သည္လည္း သူတို႔၏ အိမ္သစ္ေလးကို မြမ္းမံ ျပင္ဆင္ရင္း အိုးေဝဘက္ကို မလွည္႔ ႏိုင္ရွာၾကေပ။ ဒီေတာ႔ ဘာတာဝန္မွ ၾကီးၾကီးမားမားမရွိ ၊ အိမ္သစ္လည္း မပိုင္ဆိုင္ေသးေသာ ကၽြန္မေမေအာင္ တစ္ေယာက္မွာ အသစ္မတင္ေသာ အိုးေဝေလးကို ထိုင္ၾကည္႔ရင္း စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ေနရေလသည္(တကယ္ပါ….)။
ေရးမယ္ ၾကံလိုက္ ျပန္ေတာ႔လည္း ဘာေရးရမွန္းမသိ၊ ဘေလာ႔ေတြ လိုက္လည္မိေတာ႔ သူတို႔အေရးအသား အေတြးအေခၚေတြကို သေဘာက် ၊အားက်ကာ ကိုယ္တိုင္ေရးဖို႔ ႏြမ္းလ်မိ၏။
မမခင္ဦးေမလို ဟာသထိထိမိမိလည္း ေရးတတ္ခ်င္သည္။ ရင္ထဲမွာက ဟာသ အျပည္႔ရွိသည္ (ဒါေၾကာင္႔ မမ အေရးကို အားရပါးရ ရီသည္)၊ ေရးက မေရးတတ္ျပန္ေပ။
sonata-cantata က လို အေတြးအျမင္ေကာင္းေတြ ကို သုံးသပ္တင္ျပခ်င္သည္။ (ဘယ္အရာကိုမွ ဓမၼဓိဌာန္က်က် မျမင္တတ္ေတာ႔ သီတာဧရာလို စာေကာင္းေတြလည္း ထြက္မလာႏိုင္ခဲ႔။)
ကိုၾကီးဝီ လို ကၽြန္မလည္း အေတြးသမားျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကိုၾကီးဝီ လို အေတြးႏွင္႔ အေရး တစ္ထပ္တည္း မက်လာေပ (ၾကိဳးစားေရးၾကည္႔ဖူးပါ၏။)
slip လို ကၽြန္မလုပ္ေနသည္႔ အတတ္ပညာပိုင္းကလည္း မရွိေတာ႔ မွ်ေဝရန္လည္း မစြမ္းသာ။
အစ္မ မိုးခ်ိဳသင္း၏ စာေတြဖတ္ျပီးေတာ႔ ရသစုံ ခံစားသည္။ ရသစာေပတြင္ တစ္ခ်ိန္ကတည္းက အားက်ခဲ႔ရသူမို႔ လင္႔ခ္ရသည္႔ ေန႔မွ စျပီး မွန္မွန္ဖတ္၏။ ဖတ္တိုင္း (အင္း တစ္ေန႔က်လ်င္ေတာ႔ ငါလည္းပဲ……)။ ျပီးေတာ႔လည္း မေန႔က ကၽြန္မရယ္ မႏွစ္က ကၽြန္မရယ္ ဒီေန႔ ကၽြန္မရယ္ အတူတူပဲ ျဖစ္ေနေသး၏။
အဲလိုပဲ အျခား ဘေလာ႔ဂါ ေမာင္ႏွစ္မမ်ား (..အကယ္ဒမီ ဘေလာ႔မ်ားမွအစ တန္ခူး မမႏုစံ sin dan lar, May moe, Heartmuseum , A Linn Nyi , Pon Yate မီယာ ,Carton,Moe Myint Tane,ေမာင္မ်ိဳး,Yu Wa Yi ,tg-nwai ,Welcome , Pauk,mgngal(ေမာင္ငယ္),Taungoo-,တားျမစ္ထားေသာ(၊ သုခမိန္။) myooo.nyan ..ႏွင္းပြင္႔ျဖဴေလး , Apprenticeship …စတဲ႔ ဘေလာ႔ေတြဆီ ကိုလဲ သြားရင္း ဖတ္ရင္း အားက်ရင္းပါ..)
ဘေလာ႔ေတြလည္ရင္း၊ အိုးေဝမွာ စာအသစ္တင္ခ်င္လို႔ ေရးမယ္ ၾကိဳးစားေနရင္းက ကၽြန္မ ႏွစ္သက္အားက် ေလးစားခဲ႔ရတဲ႔ ဆရာမၾကီး စိန္စိန္ရဲ႔ “တိမ္ေတာင္သဖြယ္” ေဆာင္းပါးေလးကုိ ျပန္လည္ေတြ႔ရွိ ဖတ္ရႈ႔ခဲ႔ရပါတယ္။ ေဆာင္းပါးေလးကို ဖတ္ရင္း အေၾကာင္းအရာ ေကာင္းေလးေတြကို ျပန္လည္မွ်ေဝႏိုင္ေသာ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအား ေကာင္းၾကသည္႔ ကၽြန္မ၏ ဘေလာ႔ဂါ ေမာင္ႏွမမ်ား၏ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအားကို ျဖစ္ေပၚေစေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ား ကိုလည္း မွန္းဆမိပါ၏။။ (ဆရာမၾကီး၏ ေလသံကို အတုယူ ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။)။
ထို႔ေၾကာင္႔လည္း ဆရာမၾကီး၏ ေဆာင္းပါးေလးကို ျပန္လည္ေဝမွ်ရင္း အိုးေဝ၏ ”စာေပထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈ႔ စြမ္းအား” ကိုျဖည္႔ေပး လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ေမာင္ႏွမမ်ား ဆထက္တံပိုး စာေပေကာင္းမ်ား ထုတ္လုပ္ႏိုင္ပါေစ….
တိမ္ေတာင္သဖြယ္
“ၾကက္ဥအေရာင္ တိမ္ေတာင္သဖြယ္ မင္းေရးက်ယ္” ဟူေသာ စကားတစ္ရပ္ရွိေပရာ ကၽြန္မအေနႏွင္႔ေတာ႔ မင္းေရးသာမက စာေပေရးရာမွာလည္း ထိုကဲ႔သို႔ပင္ အသိခက္လွသည္ဟု ထင္ျမင္မိေပသည္။

ကၽြန္မအေနႏွင္႔ စာေပေရးရာ စာေပမႈ႔အတြက္ ယေန႔တိုင္ အသိခက္ေနေသာ အေၾကာင္းတစ္ရပ္မွာ ”စာေပထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈ႔ စြမ္းအား” ပင္ျဖစ္ပါသည္။ မင္စက္က်ရာ ဝတၳဳေဆာင္းပါးကဗ်ာ ျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ တကယ္႔ ပါရမီရွင္ၾကီးမ်ားမွာ စာေပတစ္ပုဒ္ကို မည္သို႔ ျဖစ္ရွိေပၚေပါက္ေစႏိုင္စြမ္း ရွိၾကသည္ဟု မသိရေစကာမူ ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းအတြက္ဆိုလ်င္ အင္မတန္မွ အမွန္းအဆခက္ အသိခက္လွေသာ အေျခအေန၌ တည္ရွိပါေသးသည္။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကၽြန္မ၌ စာေရး၍ အင္မတန္ေကာင္းမည္႔ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ အသင္႔ရွိေနတတ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္မွ်ေကာင္းမြန္ေသာ အေၾကာင္းအရာကိုျဖစ္ပါေစ စိတ္ကလိုလိုခ်င္ခ်င္ ေရးခ်င္စိတ္ ေပၚမလာပဲႏွင္႔ ကၽြန္မေရး၍ မျဖစ္ပါ။ ဒါေလာက္ေကာင္းေနတဲ႔ အေၾကာင္အရာေလးတစ္မ်ိးကိုမွ အကြက္ဆင္ျပီး ေရးမခ်ႏိုင္ေကာင္းလားဟု စာရြက္ႏွင္႔ ကေလာင္ကို အတင္းဆြဲျပီး သဲသဲမဲမဲ ၾကိဳးစားၾကည္႔ေသာ္လည္း စိတ္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ မေရးခ်င္လ်င္ တကယ္ကို ေရးမရပါ။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ “ကေလာင္ၾကီး တရြယ္ရြယ္ ေရးမယ္လို႔ခဲ၊ ေရႊညဏ္ရွင္ ကေလာင္မွဴးမွာ ဦးေႏွာက္မိႈစြဲ” ဟု ကိုယ္႔ကိုယ္ကို စာခ်ိဳးတစ္ပုဒ္ႏွင္႔ သေရာ္ ေျပာင္ေလွာင္ကာပင္ ၾသခ် ယူရတတ္ပါသည္။
ကဲ-ဒါျဖင္႔ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လိုေစာင္႔ယူရသလဲ၊ ဘယ္လို အေျခအေန အခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာမွ လိုလိုခ်င္ခ်င္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ျဖစ္လာတတ္သလဲ ဆိုလ်င္လည္း ေျပာရခက္ၾကီးပင္ ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ အမွန္ကေတာ႔ ထိုအခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ ေစာင္႔ယူ၍လည္း မရပါ။ ျဖစ္ေပၚလာမည္႔ အေျခအေန အခ်ိန္အခါကိုလည္း ၾကိဳတင္ခန္႔မွန္း တြက္ဆ၍ မရတတ္ပါ။
ကိုယ္႔အေတြးႏွင္႔ကိုယ္ ေတြးၾကည္႔မိသည္မွာ အလ်ဥ္းသင္႔ေသာ အခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္တြင္ ဦးေႏွာက္အတြင္း၌ သိုမွီးထားေသာ မွတ္ညဏ္ (ဝါ) အသိတရားႏွင္႔ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းအရာ အျမင္အေတြ႔ေၾကာင္႔ မေနာဟဒယသို႔ ရိုက္ခတ္လာေသာ ခံစားမႈ႔သည္ (လ်ပ္စစ္ဓာတ္ဖိုႏွင္႔ ဓာတ္မ ေပါင္စပ္ သြားသလို) ေပါင္းစပ္ လိုက္မိေသာ အခါတြင္ စာေပထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈ႔ စြမ္းအားသည္ လွ်ပ္ပ်က္လိုက္ သကဲ႔သို႔ လင္းခနဲ လက္ခနဲ ေပၚထြက္ လာသည္ဟုပင္ ဆိုဖြယ္ရာရွိပါသည္။
ဤသို႔ဆိုသျဖင္႔ ပတ္ဝန္းက်င္အျမင္ အေတြ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခု၏ ပေရာဂေၾကာင္႔ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအား ေပၚေပါက္လာရသည္ဆိုလ်င္ ထိုအျမင္ အၾကား ေတြ႔အၾကံဳကို ခ်ေရးျခင္းပင္ စာေပအမည္ ခံလိုက္ေပျပီေလာ၊ စာေရးဆရာ ကေလာင္ရွင္တို႔သည္ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအားကို ရရွိေစရန္ ထိုအျမင္အၾကား အေတြ႔အၾကံဳ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ိဳး ေတြကိုပင္ ပစ္ပုံျပီး အားကိုးသမႈ႔ ျပဳေနရ ေပသေလာဟု ေစာေၾကာ ေမးျမန္းစဖြယ္ ျဖစ္ရွိ လာျပန္ေပသည္။
အမွန္မွာ ထိုအဆင္႔ ထိုအစိတ္ပိုင္းသည္ပင္လ်င္ “ ပညာခန္း” ျဖစ္ပါ၏။ ဤေနရာတြင္ ကၽြန္မ အသည္းစြဲေလာက္ေအာင္ မွတ္မိေနေသာ စာေရးဆရာ ကိုသန္းေဆြ (နာမည္ေက်ာ္ အလြမ္းဆရာ) ၏ စကားကေလး တစ္ခြန္းကို ထုတ္ေဖၚ တင္ျပခ်င္ပါသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွ႔မွာ သစ္သားတုံးတစ္တုံး ။ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ကို ေတြ႔ရျပီဆိုပါေတာ႔ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သစ္သားတုံးအေၾကာင္းကို ေရးမလား၊ ဖန္ခြက္အေၾကာင္းကို ေရးမလား၊ ကၽြန္ေတာ္႔အေနနဲ႔ေတာ႔ သစ္သားခြက္ တစ္ခြက္အေၾကာင္းေရးခ်င္တယ္”
ဤစကားေလးမွာ အတိုဆုံးႏွင္႔ အနက္နဲ အသိမ္ေမြ႔ဆုံး အရွင္းဆုံး သရုပ္ေဖၚစြမ္းေသာ စကားကေလးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤဥပမာတြင္ သစ္သားတုံးမွာ တကယ္ရွိသည္။ ဖန္ခြက္မွာလည္း တကယ္ရွိသည္။ သစ္သားခြက္ကေလးကား တကယ္ရွိရွာသည္ မဟုတ္ေပ။ သစ္သားတုံးႏွင္႔ ဖန္ခြက္ကို အေၾကာင္းျပဳကာ သစ္သားခြက္ကေလးကို မိမိ၏ စိတ္ဓာတ္ခံစားမႈ႔ျဖင္႔ ဖန္တီး ယူလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။
မ်က္လွည္႔ပြဲမ်ားတြင္ လက္ကိုင္ပုဝါ စီးကရက္ စသည္မ်ားကို လက္ထဲမွ ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ျပီး ေလထဲမွ ျပန္ဆြဲ ယူျပလိုက္သလို တကယ္ မဟုတ္ေသာ တကယ္မျဖစ္ေသာ အရာကို သရုပ္သ႑န္ႏွင္႔ တကြ ေပၚေပါက္လာကာ တကယ္ဟု ထင္ျမင္ရေအာင္ ဖန္တီး ျပဳလုပ္ ျပသျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ ထို“ ဖန္တီးမႈ႔” သည္ပင္ “ပညာ” ျဖစ္ပါ၏။
သို႔ျဖစ္လ်င္ ဖန္တီးမႈ႔ မဟုတ္ပဲ တကယ႔္အေၾကာင္းအရာကို တကယ္ေရးခ်လိုက္လ်င္ေကာ ပညာ မေခၚထိုက္ေတာ႔ျပီေလာ ဟု ေစာဒက တက္ဖြယ္ က်န္ရွိေပေသးသည္။ ဤသို႔တည္း မဟုတ္ေသးပါ။ တကယ႔္အေၾကာင္းအရာကို တကယ္ရးသင္႔ ေရးထိုက္ျဖစ္လာ၍ ေရးခ်လိုက္ျခင္း သည္လည္း ပညာသေဘာ သက္ရာက္ ဝင္ဆႏိုင္သည္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထိုတကယ္ အေၾကာင္းအရာသည္ တစ္ေနရာမွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ႔သည္ မွန္ေစဦး ၊ ထိုအေၾကာင္းအရာကို ပရိတ္သတ္ ေရွ႔ေမွာက္သို႔ အေရာက္ ဆြဲယူလာကာ စာလုံးမ်ားျဖင္႔ စီျခယ္ျပီး ပုံသ႑န္ ထင္ဟပ္ ေစသည္ကေတာ႔ စာေရးဆရာ ကေလာင္ရွင္တို႔၏ ပညာစြမ္းပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။
ဥပမာ လူထုဦးလွ၏ “ေလွာင္ခ်ိဳင္႔တြင္းမွ ငွက္ငယ္မ်ား” သည္ ထိုဇာတ္လမ္းပါ ဇာတ္ေဆာင္သူတို႔၏ ဘဝအေထြေထြကို အပိုအလိုမရွိ ေရးျခယ္ထားျခင္း ဟု ဆို၏။ တစ္ဖန္ ထိုအထဲမွ ဆက္ရန္ ရွိေနေသးေသာ “အားလုံးေကာင္းၾကရဲ႔လား” ၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ခ်စ္သဲ အေၾကာင္းကိုလည္း “ဆယ္ၾကိမ္ေျမာက္ အလည္ေရာက္ျခင္း ” အမည္ျဖင္႔ ဆရာျမသန္းက ေရးခ်ယ္ တင္ျပထားျပန္သည္။ ဤတြင္ စာေရးဆရာတို႔၏ ပညာစြမ္းကို ကြယ္ဝွက္ထိန္ခ်န္ကာ အေၾကာင္းအရာကိုက စိတ္ဝင္စားစရာ ျဖစ္ေနလို႔ပါဟု ဆိုႏိုင္ဦးမည္ေလာ။
တကယ႔္အေၾကာင္းအရာ တကယ္အျဖစ္အပ်က္ပင္ မွန္ပါေစ စာေရးဆရာသည္ ေဖာ္တန္တာကို အရင္ ေဖာ္ေပးရ၏။ ျမွဳပ္တန္တာကို ျမွဳပ္ထားရ၏။ အင္မတန္ ရုန္႔ရင္း ညစ္ညမ္းေသာ အကြက္မ်ိဳးကိုပင္ ပညာစြမ္းျဖင္႔ ေျပျပစ္ႏုနယ္ေစရ၏။ မီးပြင္႔မည္ ခလုတ္တိုက္မည္႔ စာသားမ်ားကို ကၽြမ္းက်င္္ႏိုင္နင္းစြာ ဘရိတ္အုပ္ႏိုင္ရ၏။ တကယ္ေတာ႔ ရသစာေပေျမာက္ေအာင္ ေရးနိင္စြမ္းသည္မွာ ခက္ခဲလွေသာ ပညာတစ္ရပ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ မည္မွ်ေကာင္းမြန္ေသာ အေၾကာင္းအရာပင္ျဖစ္ပါေစ စာေရးဆရာ၏ သရုပ္ေဖၚ အမႊမ္းတင္မႈ႔ေပၚမွာ ခိုမွီ မူတည္၍သာ အေကာင္အထည္ ေပၚလာႏုိင္စြမ္းျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
စာေရးသူတို႔၏ စြမ္းရည္မွာလည္း သူ႔ညဏ္ႏွင္႔သူ သူဟန္ႏွင္႔သူ ဆိုသလို အေထြေထြ အျပားျပားပင္ ရွိေနပါေသးသည္။ ၾကက္သားဟင္းဟု အမည္ပညတ္ခ်က္ တစ္မ်ိဳးတည္းႏွင္႔ ေခၚတြင္ႏိုင္ေစကာမူ ဟင္းစပ္ပုံ၊ ခ်က္ျပဳတ္ပုံ၊ အခ်ိန္အဆခ်င္း လက္ရာခ်င္း ကြာျခား၈ အရသာတစ္မိ်ဳးစီ ေပၚေပါက္ ႏိုင္သလိုပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္မသည္ ေရးထားသည္႔ အေၾကာင္းအရာ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ထက္ အကြက္ဆင္ကာ သရုပ္ေဖာ္ အမႊမ္းတင္ထားေသာ စာေပေရးသားမႈ႔ အေပၚမွာ အခါမ်ားစြာ အရသာယူူ၍ ခံစား မိဖူးခဲဲ႔ေပသည္။
ကၽြန္မအေနႏွင္႔ တကယ္႔အျဖစ္ တကယ္႔အေၾကာင္းအရာကို ေရးမိဖူးသည္မွာေတာ႔ ႏွစ္ၾကိမ္မွ်သာ ရွိပါေသး၏။ မေမ႔တဲ႔ႏိုင္ အခန္းမွ ေရးဖူးေသာ “ သိခ်င္စမ္းပါဘိ” ႏွင္႔ “ခရီးဆက္ၾကပါစို႔ ” ေဆာင္းပါးပင္ ျဖစ္ေပသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ခရီးဆက္ၾကပါစို႔ မွာ အဆာပလာ အမြမ္းအမံ ေတြ ပါရွိေနေသး၍ တကယ္႔ အေၾကာင္းအရာကို တကယ္ ဇစ္ဇစ္ျမစ္ျမစ္ ေဖာ္ထုတ္ ေရးသားခဲ႔ျခင္းမွာ “သိခ်င္စမ္းပါဘိ” စာမူတစ္ခုတည္းသာ ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။
ထိုစာမူကို ေရးရသည္မွာလည္း မလြယ္ကူေပ။ ကၽြန္မသည္ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔သည္ ေနရာေဒသ တကယ္ျဖစ္ခဲ႔သည္႔ အခ်ိန္ဆီသို႔ ေရာက္ေအာင္ လြန္ခဲ႔ျပီးေသာ ၉ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၀ ႏွစ္ခန္႔ဆီသို႔ မေရာက္ အေရာက္ဆိုသလို ေမာၾကီးပန္းၾကီး ျပန္သြားခဲ႔ရ၏။ အျဖစ္အပ်က္မွာ ကၽြန္မတစ္သက္တြင္ မေမ႔ႏိုင္ေလာက္ပါဟု ဆိုသည္႔တိုင္ေအာင္ ကၽြန္မ သတိရသည္မွာ သာမန္မွ်သာ ရတတ္ေလ႔ ရွိပါသည္။ ရံဖန္ရံခါ အေၾကာင္းအရာ၏ တစ္စိတ္ တစ္ဝက္ ေလာက္ကိုသာ အေလးအနက္ထားကာ ျပန္ေတြးမိတတ္၏။
ထိုတစ္ေန႔ ကေတာ႔ ကၽြန္မသည္ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို စစ္စစ္ ေပါက္ေပါက္ ေစ႔ေစ႔ငွငွ အေသးစိတ္ အကြက္ခ်ျပီး ျပန္ေတြးေနမိ၏။ ဟိုယခင္ ၉ႏွစ္ ၁၀ ႏွစ္ခန္႔ကအတိုင္း ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားမႈ႔ ေပၚေပါက္လာကာ ရင္ထဲမွာ ရိုက္ခတ္ လာေတာ႔မွသာ ေရးခ်င္မႈ႔အေပၚမွာ “ေဇာ” ကပ္လာပါမွ လည္း ေရးသားသည္႔ အေၾကာင္းအရာထဲမွာ အသက္ဝင္လာတတ္သည္။
သို႔ေၾကာင္႔လည္း ေဆြးရိပ္ လြမ္းရိပ္ ေပၚေပါက္လာေသာအခါ အလြမ္းဝတၳဳကို ေကာက္ေရးလ်င္ အလြန္လက္ေတြ႔ျပီး အသက္ဝင္လာတတ္သည္။ ရႊင္လန္းျမဴးၾကြေနသည္႔ အခါမ်ားတြင္ ေသာကြက္ ဟားကြက္ကေလးေတြကို မိမိရရ ေရးႏိုင္စြမ္းသည္ဟု ေယဘုယ်အားျဖင္႔ အမွတ္သညာ ျပဳထားရပါ၏။ “ ေယဘုယ်” ဟု ထည္႔သြင္း အသုံးျပဳထားသည္မွာေတာ႔ “ျခြင္းခ်က္” ရွိေနေသး ေသာေၾကာင္႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ဓာတ္သည္ လည္းေကာင္း၊ စာေရးသူ၏ ညဥ္သည္လည္းေကာင္း ၊ စာေပမႈ႔သည္ လည္းေကာင္း မမွန္းဆႏိုင္ဖြယ္ရာပင္ ဆန္းၾကယ္လွသည္ မဟုတ္ပါလား။
ရံဖန္ရံခါ အင္မတန္စိတ္ ညည္းညဴထိုင္းမႈိင္း ေနသည္႔အထဲမွာပင္ ဟားကြက္ ေသာကြက္ေတြမွာ ထင္းခနဲ လင္းခနဲ ေပၚေပါက္လာတတ္သလို ေတြ႔ျမင္ ၾကားသိလိုက္သည္႔ အေၾကာင္းအရာႏွင္႔ ဆန္႔က်င္ဘက္က်က် အေတြးအေခၚမ်ိဳး ေပၚေပါက္ခ်င္လည္း ေပၚေပါက္ တတ္ေပေသးသည္။ ရံခါတြင္လည္း ဆန္႔က်င္ဘက္ မဟုတ္္သည္႔တိုင္ေအာင္ အေကြ႔အေကာက္ အလိမ္အတြန္႔ေတြႏွင္႔ ပုံစံတစ္မိ်ဳး ျဖစ္သြားတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလတြင္မူ အသည္းခိုက္မွ် ထိခိုက္ခံစားမူ ေပၚလာမွ ေရးခ်င္သည္႔ စြမ္းအားကို ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ ဘာမဟုတ္တာကေလးႏွင္႔ပင္ ေရးခ်င္အားက ေပၚေပါက္လာတတ္သည္။
ကၽြန္မ၏ ႏုနယ္လွေသာ စာေရးသက္အတြင္း၌ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစတတ္ေလာက္ေသာ အေျခအေန အေၾကာင္းအခ်က္ တစ္ရပ္ကို တစ္ၾကိမ္ေသာအခါက ေတြ႔ၾကံဳခဲ႔ဖူးပါ၏။ ထိုအခ်ိန္က ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနႏွင္႔ ေပၚေပါက္ျဖစ္ရွိ လာေသာ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအားကို ဆက္စပ္၍ မျပမီ ေရးသားလိုက္မိေသာ ဝတၳဳ ကေလးကို ပထမဦးစြာ ေဖာ္ျပပါ၏။ ထိုတၳဳတိုကေလး၏ အမည္ကေတာ႔ “ဝမ္းတစ္ေထာင္” ျဖစ္ပါသည္။
ဝမ္းတစ္ေတာင္
နံနက္ ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္၊ ၾကိဳးစားပမ္းစား မီးဖိုေဆာင္တြင္းမွ အလုပ္မ်ားေနေသာ အတင္သည္ ေရေႏြးအိုးမွ ထြက္လာသည္႔ အခိုး အေငြ႔ကေလးမ်ားကိုၾကည္႔ရင္း သူ၏ အိပ္ခ်င္ မေျပေသးေသာ မ်က္လုံးကို အခါခါ ပြတ္သပ္ျပီး သမ္းေဝေနေလသည္။ အခန္းတြင္းမွ “ အဟမ္း” ဟု ေခ်ာင္းသံေပး၍ လႈပ္ရွားေသာ အသံကိုၾကားရမွ မ်က္စိက်ယ္လာကာ ေပါင္မုန္႔တစ္လုံးကို စားပြဲေပၚတင္ျပီး ဓားငယ္ႏွင္႔ လွီးေနေတာ႔၏။
သူသည္ မိုးမလင္းမီ အခ်ိန္ကေလးမွာ ဇိမ္ႏွင္႔ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေနလိုေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ လင္ေတာ္ေမာင္ အဆင္သင္႔ ပြဲေတာ္တည္ႏိုင္ရန္ ဤသို႔ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနရသည္မွာ ေန႔စဥ္ႏွင္႔ အမွ်ပင္။ သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္ ပင္စင္ရ အျငိမ္းစား ရာဇဝတ္အုပ္မင္း ဦးစိုးတင္မွာ နံနက္ လင္းလ်င္ လင္းခ်င္း ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္တတ္ေသာၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။
ဦးစိုးတင္မွာ ပင္စင္လခအျပင္ မိဘမ်ား အေမြေပးခဲ႔ေသာ တိုက္တစ္လုံးကို ငွား၍ ရေသာ တစ္လလ်င္ ၈၀ က်ပ္မွ်ေသာ ေငြကိုပါ မီးဖိုေဆာင္ စားေသာက္မႈ႔တြင္သာ တြင္တြင္ၾကီး အသုံးျပဳေနေလသည္။ သူ၏ ပထမ မယားၾကီးမွာ ေနာက္သုံးႏွစ္ေလာက္က ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။ ထို႔ေနာက္ အိမ္ရွင္မ မရွိ၍ အစားအေသာက္ က်ပ္တည္း ခက္ခဲမႈ႔ ဒဏ္ကို ၾကာရွည္ခံႏိုင္စြမ္း မရွိေသာေၾကာင္႔ မၾကာမီအတြင္းပင္ အိမ္ေထာင္သစ္ ထူျပန္၏။ ထိုဒုတိယ မယားသည္ သူ၏ ဇီဇာ က်ယ္လြန္းလွေသာ မီးဖိုေဆာင္ တာဝန္ကို မထမ္းေဆာင္ႏိုင္၍ စိတ္ခ်င္းအခန္႔ မသင္႔ျဖစ္ခါ ကြဲခဲ႔ၾကျပီး သည္တြင္မွ ယခု အတင္ႏွင္႔ တတိယအၾကိမ္ အိမ္ေထာင္ျပဳျပန္သည္။ အတင္ကား အေတာ္ပင္ စိတ္ရွည္သည္ဟု လူအမ်ား ခ်ီးမြမ္းသံၾကားရ၍ သေဘာေကာင္းသည္ ဟုလည္း အသိအမွတ္ ျပဳၾကသည္။
“အတင္ေရ ေရေႏြးဆူျပီလားကြာ”
မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါ လည္တြင္ပတ္၍ ဗိုက္ၾကီးရႊဲရႊဲ ဗိုလ္ေက စုတ္ဖြားႏွင္႔ အိပ္ရာမွထလာေသာ ဦးစိုးတင္က ေမးေလသည္။
“ဆူျပီေလ ဆူလို႔ေကာ္ဖီေတာင္ ေဖ်ာ္ျပီးျပီ”
“ေအးေအး သိပ္လည္းမခ်ိဳေစနဲ႔ေနာ္၊ ေပါင္မုန္႔ေကာ ၾကက္ဥႏွစ္ျပီး ေၾကာ္ေသးသလား”
“ ေၾကာ္ တုန္းပဲ”
“ပဲျပဳတ္လည္း ဝယ္ထားလိုက္ကြာ”
“ နံျပားနဲ႔စားမွာလား နံျပားပါဝယ္ရမလား”
“ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ပဲ ေၾကာ္ေပးပါကြာ၊ နံျပားမဝယ္ပါနဲ႔ေတာ႔၊ ငါ သိပ္ဆာေနတယ္။ ညက ငွက္ေပ်ာသီး ထစားဖို႔ဟာ မစားရဘူး”
“ ကဲ …မ်က္ႏွာသစ္ေတာ႔ေလ။ ပူပူေႏြးႏြး စားရ ေသာက္ရေအာင္”
ဟု ေျပာမွ ဦးစိုးတင္ အိမ္သာခန္း ဝင္သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္မွ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း
“ ညက ပုစြန္သုပ္ စားေကာင္းတယ္ကြာ ၊ ဒီမနက္လည္း ပုစြန္သုပ္ပါဦး၊ ဝက္သားလည္း သုံးထပ္သားေကာင္းေကာင္း ၾကည္႔ဝယ္ေပးပါကြာ ၊ မေန႔က ဝက္သားမ်ား စားရတာ မတင္းတိမ္လိုက္တာ” ဟု ပါးစပ္မွ အမွ်င္မျပတ္ ေျပာကာ မ်က္ႏွာသုတ္၍ အသင္႔ျပင္ထားေသာ စားပြဲတြင္ ထိုင္ျပီး စားေသာက္ေနေလသည္။
ျပီးလ်င္ အလယ္ခန္း ေၾကာင္အိမ္ကို ဖြင္႔၍ ဘူးတစ္ခုထဲမွ ခ်ိဳခ်ဥ္ ေခ်ာကလက္မ်ားကို ႏိႈက္ယူကာ အိမ္ေရွ႔ ဧည္႔ခန္းရွိ ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ျပီး တျမံဳ႔ျမံဳ႔ စားေနေလ၏။
မၾကာမီ အတင္ ေစ်းမွျပန္လာရာ “ ရခဲ႔ရဲ႔လားကြာ၊ ေၾသာ္….ပန္းေဂၚဖီေတြလည္း ပါသကိုး ၊ ဟန္တယ္ေဟ႔ ဝက္ေျခေထာက္စြပ္ကို ပန္းေဂၚဖီခတ္” ဟုေျပာရာမွ မီးဖိုိုတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္လာျပီး ထမင္းစားပြဲမွ ကုလားထိုင္တြင္ထိုင္ကာ၊ ၊ ဘယ္ဟင္းကို ဘယ္လိုခ်က္ ဘယ္ဟာကို ဘယ္လိုေၾကာ္ ႏွင္႔ ေဝဖန္ ခန္႔ခြဲေနသည္။
အတင္သည္ အကၤ်ီ လက္ကိုပင္႔တင္ၿပီး စဥ္းတီတုံးကို ဆြဲကာ ဝက္သားခုတ္ေလသည္။ သူမ၏ ေက်ာျပင္တြင္ စိုရႊဲေသာ ေခၽြးမ်ားမွာအကၤ် ီႏွင္႔ ကပ္ေန၍ အသားမ်ား အကြက္လိုက္ အစင္းလိုက္ ေပၚလြင္ေနသည္။ နဖူးတြင္လည္း ေခၽြးေပါက္ ေခၽြးစုကေလးမ်ား အစီအရီႏွင္႔ -
“ဝက္သားကို အသားခ်ည္း သပ္သပ္ယူျပီး ျပဳပ္ေက်ာ္ လုပ္ထားေဟ႔ ၊ က်န္တာ တစ္ဝက္ကို သရက္သီး ကုလားတယ္နဲ႔ အခ်ဥ္ခ်က္၊ တစ္ဝက္ ငါးပိနဲ႔ခ်က္၊ စြပ္လုပ္ရင္ ပန္းေဂၚဖီကို မေမ႔ေစနဲ႔ေနာ္၊ စားခါနီးမွ ခပ္စားမယ္။ မီးေအးေအးနဲ႔ ဆူေနပေစ၊ လိေမၼာ္သီး ဘာလို႔ မဝယ္ခဲ႔သလဲကြဲ႔ ၊ ေအးေလ ေတာ္ၾကာမွ သြားဝယ္ေပါ႔ကြာ၊ လက္ဖက္နဲ႔စားဖို႔ ေရႊပုစြန္ေျခာက္ ကုန္ေနတာရာ ဝယ္ခဲ႔ေသးသလား” ႏွင္႔ အဆက္မျပတ္ ေျပာဆိုေနေသာ စကားမ်ားကိုလည္း အတင္သည္ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းမွ အေျဖေပးေနရသည္။
ဤကဲ႔သို႔ က်ယ္ဝန္းလွေသာ အစားမ်ိဳးကို နံနက္မလင္းမီက ထ၍ လုပ္ကိုင္ေနရသည္မွာ ေန႔မီး ညမီး ဆက္၍သာ ေနေတာ႔သည္။ ဤတြင္မူ မကေသး အခ်ိဳ႔ေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားမွ ထူးေပ႔ဆန္းေပ႔ဆိုေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ကိုလည္း ကတ္သီးကတ္သတ္ ခ်ဲ႔ထြင္ ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ခိုင္း၍ စားေသာက္သည္။
အတင္မွာ မီးဖိုတြင္သာ ေနကုန္ေန၍ အျခားအိမ္မႈ႔ ကိစၥမ်ားကို သိမ္းဆည္းရန္ အခ်ိန္မရသျဖင္႔ အိပ္ယာထဲတြင္ ေခါင္းအုံး ၊ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္ စသည္တို႔မွာ မနက္က ထလာသည္႔အတိုင္း ဖရိုဖရဲ ကစဥ္ကရဲ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ညအိပ္ယာဝင္ခ်ိန္တြင္ ထိုအတိုင္းပင္ ဝင္အိပ္လိုက္ၾကသည္။ အဝတ္အစားမ်ားကိုလည္း (၇) ရက္တစ္ပတ္ၾကာ၍ ေခၽြးေစာ္နံလြန္း ညစ္လြန္းမွသာ ေလွ်ာ္ရသည္။
ဖုန္ အမိႈက္ စကၠဴ စာအုပ္ စသည္တို႔လည္း မည္မွ်ပင္ ရႈပ္ေထြးေနေစကာမူ ဦးစိုးတင္၏ အျပစ္တင္ျခင္းကို မခံရ။ အစားအေသာက္ဘက္တြင္ လစ္ဟင္းလ်င္သာ အၾကိမ္းအေမာင္း ခံရတတ္သျဖင္႔ တစ္အိမ္လုံးတြင္ ဘယ္လိုေနေန မီးဖိုေဆာင္ကိုသာ ဂရုစိုက္ရေတာ႔သည္။
အတင္မွာ မိန္းမသားျဖစ္သည္႔ အေလ်ာက္ အဝတ္အထည္ အဆန္းအျပားေလးမ်ား ျမင္လ်င္ ဝတ္ခ်င္ ဆင္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာ၍ တစ္ခါ တစ္ရံ “အတင္႔ဖို႔ ဝယ္ေပးပါလား” ဟု ပူဆာမိသည္႔ တိုက္ေအာင္ “ အဝတ္ပဲကြာ ၊ ထမီ ၃-၄ ထည္ရွိရင္ တစ္ႏွစ္စာ ေလာက္တာပဲ ”ဟု ျပန္ေျပာေလ႔ရွိသည္။
ထိုစကားမ်ိဳးအတြက္ အတင္စိတ္ေကာက္ သြားလ်င္လည္း ေလေအးကေလးျဖင္႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလ်က္ “ ခုလ ေငြပိုေတာ႔ ဝယ္ဝတ္တာေပါ႔ကြာ၊ ၾကိဳက္တာ သေဘာရွိ ဝယ္ဝတ္ေပါ႔ ဟုတ္လား” ဟု ေခ်ာ႔ေမာ႔ တတ္ပါေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ပင္စင္လခႏွင္႔ တိုက္လခမွာ ပိုသည္ဟု ဘယ္ေတာ႔မွ မရွိ။ မီးဖိုေဆာင္စာ စားရိတ္ႏွင္႔ပင္ ကုန္ေလျပီ။
ထို႔ေၾကာင္႔ အတင္သည္ ဦးစိုးတင္အေပၚမွာ မေက်နပ္မႈ႔ ျဖစ္ေပၚေနသည္။ သားတြဲလဲ သမီးတြဲလဲ မရွိဘဲႏွင္႔ သူတစ္ေယာက္အတြက္မွာ ထိုင္ရသည္မရွိ၊ ထမီတုိတိုဝတ္ အကၤ် ီလက္ေမာင္းပင္႔ကာ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေအာင္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း လုပ္ေဆာင္ ရေသာေၾကာင္႔လည္း ၾကာရွည္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရည္ ရွိမွရွိပါ႔ မည္လားဟု တစ္ခါတစ္ရံ ေတြးမိျပန္သည္။
ဤကဲ႔သို႔ အလုပ္မ်ားေနစဥ္တြင္ “ လိေမၼာ္သီး စားခ်င္တယ္ကြယ္ ဝယ္ခ်ည္ပါဦး ၊ လက္သုပ္တစ္ခုခုလည္း ဝယ္ခဲ႔ပါ” လုပ္ေနျပန္သျဖင္႔ ေစ်းသို႔တစ္ေခါက္ ေျပးရ ျပန္ေလသည္။
စားေသာက္ျပီးစီးသည္႔ အခါ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ ေဆးေၾကာေနဆဲ “လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းနဲ႔ လက္ဖက္သုပ္ ယူခဲ႔ကြာ ” ဆိုသျဖင္႔ တစ္ခုျပီး တစ္ခု ဆက္၍ ေကၽြးေမြးရသည္႔ ဒုကၡက တစ္ဖက္ႏွင္႔ စိတ္ေမာ လူေမာျဖစ္ကာ သက္ျပင္း ခ်မိျပန္သည္။
ေဝလီေဝလင္းက ထ၍ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ေကၽြးျပီး၍ အိပ္ယာသို႔ အပန္းေျပ ဝင္ေတာ႔မည္႔ အခ်ိန္တြင္လည္း “သန္းေခါင္ထမင္းစားရေအာင္ကြာ မအိပ္ပါနဲ႔ဦး ၊ ညေနက ထမင္းစားေစာလို႔ ဆာလာျပန္ျပီ” ဟု ေျပာကာ ည (၉)နာရီေလာက္တြင္ ခ်က္ခိုင္းျပီး သူကိုယ္တိုင္ ၾကက္ဘဲေရာင္းေသာ အိမ္မ်ားသို႔ မီးဆြဲတစ္ခုႏွင္႔ သြား၍ ဝယ္သည္မွာလည္း ၄ရက္ တစ္ခါ ၅ရက္ တစ္ခါ ဆိုသလို လုပ္ရေလသည္။
ဤမွ် အလုပ္မ်ားလွသည္႔ မီးဖိုတြင္ အတင္ တစ္ခါက ေနမေကာင္း၍ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ မီးဖိုသို႔ မဝင္ႏိုင္ သည္႔အခါ သူ႔အား ခင္မင္ေသာ ရဲသားကေလး တစ္ေယာက္၏ မိန္းကေလးကို ေခၚ၍ ခိုင္းေလသည္။ ထိုမိန္းကေလးမွာလည္း သူေခ်းထူသေလာက္ မလုပ္ႏိုင္၊ သူကလဲ တစ္မ်ိဳးျပီး တစ္မ်ိဳး ခိုင္းရမည္ကို အားနာေန၍ ႏွစ္ရက္သုံးရက္အတြင္း အေတာ္ပင္ စိတ္တိုင္းမက် စိတ္အိုက္ျပီးလ်င္ ေနမထိ ထိုင္မထိ ျဖစ္ခဲ႔ရဖူးေလသည္။
ထမင္းခ်က္လည္း မငွားႏိုင္၊ ငွားႏိုင္သည္႔ တိုင္ေအာင္လည္း သူဇီဇာက်ယ္သေလာက္ မလုပ္ႏိုင္၍ ေျပးမည္မွာ ေသခ်ာေနသည္။ အမ်ားနည္းတူ စားေသာက္ခ်ိန္တြင္ ထုံးစံအတိုင္း ဝတၱရား အတိုင္း ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးမြးရုံ အျပင္ သန္းေခါင္ သန္းလႊဲ တစ္ေရးႏိုး မိုးမလင္းမီ အခ်ိန္မ်ားတြင္ တစ္ခါႏွစ္ခါလည္း မဟုတ္ ၊ ၃-၄ ရက္ျခား သို႔မဟုတ္ ေန႔ဆက္လုပ္ေပးရမည္႔ အလုပ္ကို မည္သူ လုပ္ေပးလိမ္႔မည္နည္း။ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာကား စည္းကမ္းမသတ္ပဲ ထားလ်င္ ထားတိုင္း လုပ္တိုင္း က်ယ္ဝန္းလွေပသည္။
ထိုေန႔တြင္ကား အတင္သည္ ထဘီဆန္းကေလး တစ္ထည္ ဝယ္ေပးရန္ ပူဆာေသာ္လည္း “ အဝတ္က အေရးမၾကီးပါဘူးကြာ ” ဟုေျပာလိုက္သျဖင္႔ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ မၾကည္မသာ ျဖစ္ေန၍ မီးဖိုတြင္ စိတ္မပါေတာ႔ပဲ ျငီးေငြ႔ ထိုင္းမိႈင္းေနေသာေၾကာင္႔ ဦးစိုးတင္၏ အဆူအပူ ခံရသည္မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျဖစ္ေနရာ ဧည္႔သည္တစ္ေယာက္ႏွင္႔ အတူ သန္းေခါင္ထမင္း ေကၽြးရသျဖင္႔ ည၂ နာရီေလာက္မွ အိပ္ရာဝင္ရသည္႔အခါ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္မွာ အရက္ရွိန္ကေလး တဖိန္းဖိန္းႏွင္႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ္လည္း အတင္မွာ မအိပ္ႏိုင္၊ သူ႔ဘဝ သူ႔အျဖစ္ကိုသာ ေတြး၍ ေဆြးေနေတာ႔သည္။
“ အတင္ေရ …ေဟ…အတင္” ဟု မီးဆြဲကိုင္ကာ ဟိုၾကည္႔ သည္ၾကည္႔ ေခၚလိုက္ေသာ ဦးစိုးတင္သည္ ခါတိုင္းေန႔မ်ားကဲ႔သို႔ ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္တြင္ မီးဖိုတြင္း၌ အတင္ အလုပ္လုပ္ေနမည္ အထင္ႏွင္႔ အဆင္သင္႔ စားေသာက္ရန္ ထလာျခင္းမွ် ျဖစ္ရာ မီးဖိုတြင္ မီးလည္းမရွိ ၊ အတင္ကိုလည္း မေတြ႔ရေသာေၾကာင္႔ စိတ္ပူပန္ျပီး ေခၚလိုက္မိျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
သို႔တိုင္ေအာင္ ဘာတစ္ခြန္းမွ် တုံ႔ျပန္သံ မၾကားရ၍ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ထမင္းစားပြဲတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္မွ အနံ လက္ႏွစ္သစ္၊၊ အလ်ား တစ္ေတာင္ခန္႔ရွိ ပိတ္စကေလးႏွင္႔ ရစ္ပတ္ထားေသာ စာေခါက္ ကေလးတစ္ခုကို ရယူ ဖတ္ရႈ႔ရေလေတာ႔သည္။
ကိုိုစိုးတင္
လူတိုင္း လူတိုင္းတို႔၌ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ ေန႔စဥ္ႏွင္႔အမွ် လုပ္မႈေဆာင္တာမ်ား အဘယ္မွ် မ်ားျပားလွသည္ဟု ဒုကၡအရပ္ရပ္ကို သိျပီး ျဖစ္ေလရာ ကိုစိုးတင္အဖို႔ ထိုမွ် မကေအာင္ တာဝန္ၾကီးေလးလွေသာေၾကာင္႔ သကၤာမကင္းရွိ၍ ညက အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ဝမ္းဗိုက္ကို တိုင္းၾကည္႔မိရာ ပူးတြဲပါ ပိတ္စႏွင္႔ အညီ တစ္ေတာင္ နီးနီးရွိေနသျဖင္႔ က်ယ္ဝန္း မ်ားျပားလွေသာ ဝမ္းတစ္ေတာင္၏ တာဝန္ကို မထမ္းေဆာင္ ႏိုင္ေသာေၾကာင္႔ ထြက္သြားပါျပီ။
အတင္
ကဲ ….ဝတၳဳျပီးေတာ႔ ေရးလက္စ ေဆာင္းပါးကို ျပန္ေကာက္ပါဦးမည္။ ထိုဝတၳဳ ကေလးကို ကၽြန္မသည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလထဲမွာ ေရးခဲ႔၍ ထိုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာ ၂၀ ရက္ေန႔ထုတ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္အုပ္တြဲ ၁၄ အမွတ္ ၁ တြင္ “အေထြး” ဟူေသာ ကေလာင္အမည္ျဖင္႔ ပါရွိခ႔ဲေပသည္။
ထိုဝတၳဳကေလးကို ကၽြန္မေရးခဲ႔သည္႔ အခ်ိန္တြင္ကား ကၽြန္မသည္ အျပင္းအထန္ မမာမက်န္း ျဖစ္ေနခ်ိန္ေပတည္း။ ေသမွာပဲဟု တစ္အိမ္သားလုံးက အတြင္က်ိတ္ထင္ျမင္ ယူဆေနၾကရာမွ အနည္းငယ္ ျပန္လည္ ထူေထာင္စကေလးသာ ျဖစ္ေပေသးသည္။
ထိုစဥ္က မမာလိုက္သည္မွာ ထမင္းကိုေဝး၍ ဘာအစာမွ် မဝင္ခဲ႔သည္မွာပင္ (၅)လ ေက်ာ္မွ် ၾကာရွည္၏။ တစ္ေန႔လုံး အဖို႔ ႏြားႏို႔အဝက္သား ကုန္ရန္ကိုပင္ မနည္းၾကီး ၾကိဳးစားအားေပး၍ တိုက္ေကၽြး ေနခဲ႔ရေသးသည္။ လူမွာ အရိုးေပၚ အေရတင္တမွ် ပိန္ခ်ဳံးေန၏။ ေမေမႏွင္႔တကြေသာ အစ္မမ်ားမွာ အစားအေသာက္ကို ကၽြန္မ မစားခ်င္ စားခ်င္ေအာင္ ၾကိဳးစား ေနၾကရွာ၏။ အနည္းငယ္ ထူေထာင္ ႏိုင္လာေသာအခါ မုန္းဟင္းခါးသုပ္ အနည္းငယ္က စ၍ စားသည္။
ေနာက္ ထမင္းကို စားပါမည္ဟု ကၽြန္မ ကတိေပးေသာေန႔မွာကား ဆရာၾကီး မဟာေဆြ၏ “ရတီမွန္ ” ဝတၳဳကို ဖတ္ရႈ႔ျပီးဆုံးသည္႔ အခ်ိန္တြင္ ျဖစ္ေပသည္။ ဤမွ် မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း လုံးဝ မလႈပ္ရွားခ်င္၊ မ်က္စိမဖြင္႔ခ်င္သည္႔ အခ်ိန္မ်ားမွ အပ စာကိုေတာ႔ ကၽြန္မ အင္မတန္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ဖတ္ရႈ႔လ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။
“ထိုင္ေနလည္း ေနမေကာင္းဘူး။ အိပ္ေနလည္း ေနမေကာင္းဘူး ဘယ္လိုေနမွ ေနမေကာင္းဘူး ။ စာဖတ္ေနရင္ နည္းနည္းသက္သာတယ္” ဟု ကၽြန္မ ေျပာေလ႔ရွိသျဖင္႔ တစ္အိမ္လုံးက ခြင႔္ျပဳ ထားၾကပါသည္။
ရတီမွန္ ဝတၳဳထဲတြင္ ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ထားပုံ ပါရွိ၏။ ငရံ႔ အကြင္းအကြင္းၾကီးေတြကို ေၾကာ္ျပီးမွ ငရုပ္ ၾကက္သြန္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးႏွင္ ဆီသတ္ျပီး ျပန္ခ်က္ထားေသာ ဟင္းတစ္ခြက္၊ ဒန္႔ဒလြန္ဟင္းခ်ိဳ ပူပူတစ္ခြက္၊ ျပီးေတာ႔ ဘာေတြပါေသးသည္ကို ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ႔ေခ်။ ကၽြန္မက ထိုစာအုပ္ကို အစ္မမ်ားလက္သို႔ အပ္လိုက္ကာ “ ဒီထဲကအတိုင္း ခ်က္ေပးရင္ အပုထမင္းစားၾကည္႔မယ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ အစ္မမ်ားက ခ်က္ခ်င္းပင္ ဝမ္းသာ အားရ ခ်က္ျပဳတ္ စီမံေပးၾကသည္။
ထမင္းပဲြ အသင္႔ျပင္ျပီး ကၽြန္မကို စားေစေသာ အခါတြင္လည္း အစ္မမ်ားက “မဟာေဆြ စာဆိုရင္ ေကာင္းတာခ်ည္းပဲဆို မဟာေဆြ စီစဥ္ထားတဲ႔ ထမင္းဟင္းလည္း ေကာင္းရမွာပဲေပါ႔၊ တို႔လည္း လက္စြမ္းကုန္ ခ်က္ထားတာပဲ” စသည္ျဖင္႔ ကၽြန္မ ရယ္ရႊင္လာေအာင္ ဝိုင္းဝန္း ေျပာဆို ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ မ်က္စိ အျမင္မွာ စားခ်င္စဖြယ္ရွိေသာ ထမင္းဟင္းလ်ာ မ်ားသည္ ကၽြန္မလွ်ာေပၚမွာ ဘယ္လိုမွ် အရသာမေတြ႔ ႏိုင္။ ဘယ္လိုမွ် စားမျဖစ္ႏိုင္ ေတာ႔ပဲ လက္ေလွ်ာ လိုက္ရသည္။
အစ္မမ်ား စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ႏွင္႔ ထမင္းပြဲကို ျပန္သိမ္းၾကေသာ အခါတြင္ ကၽြန္မသည္ ထိုင္ငိုင္ ေတြးေတာ ေနမိ၏။
“ ငါ ခုေလာက္ ဇီဇာေၾကာင္ေနတာကို ညီအစ္မခ်င္း ေတြမို႔သာပဲ ၊ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္သာ ဒါေလာက္ ေခ်းမ်ားေနရင္ မိန္းမလုပ္တဲ႔သူက မၾကာခင္ ပစ္ ထြက္သြားေတာ႔မွာ”
ထိုအေတြးကို ေတြးမိသည္ႏွင္႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ကၽြန္မစိတ္ထဲတြင္ ဝင္းခနဲ လက္ခနဲ ျဖစ္ကာ စာေရးခ်င္စိတ္ေတြ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ တက္ၾကြလာၾက၏။ကၽြန္မသည္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ဆက္လက္ ေတြးေတာျပီးလ်င္ အိပ္ယာနံေဘး စာခုံထဲမွ စာရြက္ေတြကို ဆြဲယူကာ အိပ္ယာထဲမွာပင္ ကာယကံေျမာက္ ေရးျဖစ္ေတာ႔ေလသည္။ ေရးရင္းႏွင္႔လည္း ေလးလံ ရီေဝေနေသာ ဦးေခါင္းကို မၾကာခဏ ႏိွပ္နယ္ေပးရေသး၏။ သည္ထဲက မေရး ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာျပန္လ်င္ စာရြက္ေတြ ေဘးဖယ္ျပီး လွဲအိပ္လိုက္ရေသး၏။ သုံးရက္တိုင္တိုင္ ၾကိဳးစားေတာ႔မွ ဝမ္းတစ္ေတာင္ ဝတၳဳ ျပီးဆုံးသြားသည္။ ကၽြန္မက အစ္မမ်ားလက္သို႔ အပ္ကာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္သို႔ ပို႔ေစလိုက္ရ၏။
သည္အျဖစ္ကို ျပန္လွန္ေတြးေတာမိတိုင္းမွာပင္ ကၽြႏ္မစိတ္ထဲတြင္ လႈပ္ရွားမိေပသည္။ သာေတာင္႔ သာယာအခ်ိန္အခါ အေျခအေန မ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း သာယာရႊင္လန္းမႈ႔ မရွိ။ လူအေနႏွင္႔လည္း အနည္းငယ္မွ် သက္ေတာင္႔ သက္သာ မရွိေသာ ဤအခါမ်ိဳးမွာပင္ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအားသည္ လႈပ္ရွားေပၚေပါက္၍ လာတတ္ေသးသည္မွာ အံ႔ၾသစဖြယ္လည္း ျဖစ္ေနပါ၏။
ကၽြန္မကဲ႔သို႔ စာေပဝါ ႏုနယ္ေသးသူ၊ အေတြ႔ အၾကံဳ နည္းပါးေသးသူ တစ္ဦးမွာပင္ မေမွ်ာ္လင္႔ မထင္မွတ္စေကာင္းေသာ အခ်ိန္အခါ အေျခအေန မ်ိဳးမွာ ဤလိုျဖစ္တတ္ ပါေသးလ်င္ မင္စက္က်ရာ ဝတၳဳ ေဆာင္းပါး ကဗ်ာ ျဖစ္ေစႏိုင္စြမ္းေသာ ဆရာ႔ ဆရာၾကီးမ်ားတြင္ ဆန္းၾကယ္ ေထြထူးေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို မည္မွ် ျဖစ္ရွိ ေတြ႔ၾကံဳ ဖူးၾကေလမည္ မသိေပ။
ထိုဆရာ႔ဆရာၾကီးမ်ား ဖန္တီးတင္ျပထားေသာ စာေပမ်ားထက္ ထိုဆရာ႔ ဆရာၾကီးမ်ား၏ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအားကို ျဖစ္ေပၚေစေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားသည္ ပိုမို၍ စိတ္ဝင္စားစဖြယ္ ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္ဟု ထင္မိပါ၏။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ ကၽြန္မ အေနႏွင္႔ ထိုအေၾကာင္းအရာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ိဳး ကိုပင္ ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ သိခ်င္မိေလသည္။
“ ၾကက္ဥ အေရာင္ တိမ္ေတာင္ သဖြယ္ မင္းေရးက်ယ္” ဟု ဆိုစမွတ္ျပဳၾကရာ စာေပေရးရာ စာေပမႈ႔တို႔သည္လည္း ထိုမွ် မကပင္ က်ယ္ဝန္း နက္နဲ ဆန္းျပား သိမ္ေမြ႔ လွပါေခ်၏တကား။
(ရႈ႔မဝ၊ ဇန္နဝါရီ ၁၉၆၁)
“အႏုပညာသည္၏ အေလာင္း” ..အစရွိေသာ ဆရာမၾကီး စိန္စိန္၏ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဴပ္အား http://www.myanmarnetworknews.com/b/b217/b217.htm တြင္ဖတ္ရႈ႔ႏိုင္ပါသည္။