?..??...???....????

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂ်ပန္ကျပန္ေရာက္ေတာ႔ စုမိလာတဲ႔ ေငြေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ ရွယ္ယာမိတၱဴဆိုင္ ဖြင္႔ ပါတယ္။ မိတၱဴဆိုင္မွာ စက္ပစၥည္း ေတြက အကုန္လုံး ဂ်ပန္ပစၥည္း အေကာင္းစား ေတြခ်ည္းပါ။ တိုက္ခန္းကို ေဆးေရာင္ေကာင္းေကာင္း (ဂ်ပန္စတိုင္) သ,ျပီး ၊စက္ေတြကို အက်အန ေနရာခ် ျပင္ဆင္ ထားပါတယ္။
ဆိုင္မွာလုပ္ဖို႔ လူရွာရမယ္ဆိုေတာ႔ ၃ေယာက္သား တိုင္ပင္ျပီး သတင္းစာမွာ ေၾကာ္ျငာထည္႔လိုက္တယ္။ ဆိုင္ေရွ႔မွာ ေလွ်ာက္ထားသူေတြရဲ႔ လိုအပ္တဲ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အလုပ္ေခၚစာကိုလည္း ထင္ထင္ရွားရွား ဆိုင္းဘုတ္ ေထာင္ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ခက္တာက ၃ရက္ၾကာတဲ႔ထိ ဘယ္သူမွ အလုပ္ေလွ်ာက္ မလာပါ ဘူး။ ၃-ေယာက္သား ဦးေႏွာက္ ေျခာက္ေနရတယ္။ ၅-ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ေတာ႔ ေလွ်ာက္သူ ဦးေရ ၃-ဦးရွိလာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အင္တာဗ်ဴးထိုင္ၾကရတယ္။

အင္တာဗ်ဴးခန္းမက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာပါ။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္က မေဆးရေသးတဲ႔ ပန္းကန္ပုံကို ေၾကာင္အိမ္ဘက္ တြန္းေရႊ႔ရင္း “ ဘယ္သူ႔ မီးဖိုေခ်ာင္လဲကြ ဒီေလာက္ညစ္ပတ္လို႔ ဟင္း” မေက်မနပ္ ေတာက္ေခါက္ လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဘစင္ထဲမွာ အိုင္ေနတဲ႔ ေရညစ္ေတြကို ၾကည္႔ရင္း “ငါလဲ ဘယ္သိပါ႔မလဲကြ ”ဟု ျပန္ျပီး ဘုေတာလိုက္ရ၏။
အခန္းအတြင္းရွိ ဆက္တီေပၚတြင္ အမ်ိဳးသမီးခန္႔ခန္႔ၾကီး တစ္ဦးႏွင္႔ လူရြယ္တစ္ဦးက ထိုင္ေနျပီး က်န္ႏွစ္ဦး မွာ သူတို႔ ေနာက္နားတြင္ ရပ္ ၍ ေစာင္႔လ်က္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၃-ေယာက္လည္း သူတို႔ေရွ႔နားရွိတဲ႔ ေဆးရုံတြင္ လူနာေစာင္႔မ်ားထိုင္ရန္ ခ်ထား ေလ႔ရွိ ေသာခုံတန္း ရွည္ေပၚမွာ ေနရာယူလုိက္ၾကတယ္။ ကဲ အလုပ္ေလွ်ာက္လာသူေတြကို ဘယ္သူအရင္ စနႈတ္ဆက္မလဲ လို႔ အရိပ္အကဲနဲ႔ သုံးေယာက္သားတိုင္ပင္ျပီး ဆုနဲ႔ နက္ကတိုင္ အက်အနဝတ္ထားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းသုံးကို တာဝန္ေပးလိုက္တယ္။
“ဘာဟင္းခ်က္လဲ ”
ကၽြႏ္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းသုံးရဲ႔ နိဒါန္းပ်ိဳး ႏႈတ္ဆက္သံပါ။
အလုပ္ေလွ်ာက္လာသူ သုံးေယာက္ထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေက်ာေပးထား တဲ႔လူက “အလကား သိပါ႔မလားဗ်” လို႔ ေအာ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒါသၾကီးတတ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းသုံးကို လက္တို႔ျပီး ပဲကုလားဟင္းေနမွာေပါ႔ကြာ ဒီေလာက္ မဆလာနံ႔ေတြထြက္ေနတာ လို႔ က်ိတ္ျပီးတိုးတိုးေလး ေျဖေပး လိုက္ရတယ္။
ေက်နပ္သြားဟန္တူတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက နက္ကတိုင္ကို နည္းနည္းျပန္ဆြဲျပီး
“အဟမ္း အင္တာဗ်ဴးစ မယ္”
ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ လွည္႔ျပီး ဘာေမးရမလဲ မသိဘူး ဟု တိုးတိုးေမး၏။ ကၽြန္ေတာ္က နာမည္ အရင္ ေမးလိုက္ဟု တိုးတိုးျပန္ေျပာလိုက္၏။သူငယ္ခ်င္းသုံး ဒုတိယအၾကိမ္ အဟမ္း ခိုက္
“ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္……………………
ေဆးေက်ာင္း……………………………………………
ဘြဲ႔လြန္………………….
……………………………………..
………………………….
သူ႔ အေၾကာင္းမ်ားကို တသီၾကီး ေျပာျပသြား၏။ သူ႔ေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးၾကီးက “ဟုတ္ပါတယ္ရွင္ ကၽြန္မ သားက ေဆးေက်ာင္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ ဘာသာစုံ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ခဲ႔တာ။ ခုဘြဲ႔လြန္ ဆက္တက္ မွာေလ” ဟု ရုပ္ရွင္မင္းသား လူပ်ိဳေတြ အင္တာဗ်ဴး လုပ္လ်င္ ဝင္ေရာက္ေျပာဆိုေလ႔ ရွိေသာ မိခင္ၾကီးမ်ား ေလသံ အမူအယာႏွင္႔ ဝင္ေျပာေလသတည္း။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ႔ၾသျပီး ျဖည္႔ထားေသာ ေလွ်ာက္လႊာမ်ားကို ၾကည္႔လိုက္၏။ ထိုဆရာဝန္ေလာင္း အား ပညာအရည္အခ်င္းအရေတာ႔ အလုပ္မခန္႔ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဟု သုံးေယာက္သားေခါင္းခ်င္းဆိုင္ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
က်န္လူ ႏွစ္ေယာက္မွာ ဟိုေကာင္ေတာ႔ က်ိန္းေသ အလုပ္ရေတာ႔မည္ဟု ေတြးျပီး အားမရွိေသာ မ်က္ႏွာေလးေတြႏွင္႔ ျဖစ္ေန၏။
“ဒါနဲ႔ မင္းနာမည္က ဘယ္သူ”
ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေက်ာင္းသားကို ေမးလိုက္၏။
ေဆးေက်ာင္းသားက ကၽြန္ေတာ္ကို မိုက္ကန္းကန္း ေစြၾကည္႔ျပီး
“သူေဌးကို ေျဖျပီးျပီေလ..ခင္ဗ်ား မၾကားလိုက္ဘူးလား။ ထပ္မေမးနဲ႔ ဒါပဲ”ဟု စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ေျဖေလ၏။
အလို ေဆးေက်ာင္းသားမ်က္ႏွာတြင္ ပတ္တီးေတြ ကြက္ၾကားစီးထားပါေရာလား း း း း း
ဤတြင္ မေန႔ညက မက္ေသာ တစ္ခန္းရပ္ အိပ္မက္ၾကီး ျပီးဆုံးသြားေလ၏။