ေစြေသာမိုးႏွင့္ေၾကြေသာပိေတာက္ (၁)
>> Saturday, August 8, 2009
ဘ၀မ်ား၏တစိတ္တေဒသထဲ၌ အပူအပင္အနည္းပါးဆံုးအခ်ိန္သည္ ေက်ာင္းသားဘ၀ျဖစ္သည္။
ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ေမြ႕စြာ အမ်ားစုနည္းတူ မိုးရည္လႈိုင္ႏွင့္ပပႏြယ္တို႕တကၠသိုလ္၀င္တန္းေရာက္လာၾကမွ ပပႏြယ္တေယာက္ေဗြေဖာက္ကာ အတန္းေဘးကပ္၇က္တန္းခြဲကေအာင္ေအာင္ထြန္းနဲ႕စာအဆက္အသြယ
္ျဖစ္လာၾကသည္။ မိုးရည္လိႈင္ကသိေသာ္လည္း မတားျဖစ္ဘဲလႊတ္ထားလိုက္တယ္။ တား၍ရမည္ပံုမေပၚသည္ကတေၾကာင္း ပပႏြယ္ကစာေတာ္၍စိတ္ခ်သည္ကတေၾကာင္းလည္းျဖစ္ေနသည္။
ေအာင္ေအာင္ထြန္းကိုျမင္ဖူးမွတ္မိေနေပမယ့္ သူနဲ႕တခါတေလတြဲလာတတ္သည့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့
မိုးရည္လိႈင္အေနနဲ႕အမွတ္တမဲ့သာရွိခဲ့ေလသည္။
မိုးရည္လႈိုင္တို႕ျမိဳ႕ေလးကေျမလတ္ဟုလဲသတ္မွတ္မရ၊ ေအာက္အရပ္ဟူ၍လဲလူေတြကမသတ္မွတ္ၾကသည့္
မိုးမ်ားလွသည့္ ျမိဳ႕ကေလးတျမိဳ႕။ ။
ဤျမိဳ႕ကေလးတြင္ျပာသိုလ၌ မဟာဒုတ္ပြဲေတာ္ကိုစည္ကားသိုက္ျမိဳက္စြာ
ႏွစ္စဥ္က်င္းပျမဲျဖစ္သည္။ ပြဲေတာ္အတြက္လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ခ်ိန္ေရာက္လာစဥ္
ေအာင္ေအာင္ထြန္းကပပႏြယ္
ေတြ႕ရန္ပူဆာေနသည္မွာၾကာျပီျဖစ္ရာ..ပပႏြယ္ကမိုးရည္လႈိုင္က
ိုအေဖာ္လိုက္ေပးရန္ေျပာခ်င္ေနသည္...
"မိုးရယ္....ဟိုေလ..."ပပႏြယ္ဘယ္ကစေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနသျဖင့္မိုးရည္လႈိုင္က
သံသယျဖင့္ "ဘာတုန္းပပ....ပိုက္ဆံေခ်းမလို႕လား"
"ဟာ...မိုးကလဲပပဘယ္တုန္းကပိုက္ဆံေခ်းဖူးလို႕လဲ" "သိသားပဲ..တမင္စတာ..ဘာလဲေျပာ"
"မနက္ျဖန္ေလ..မနက္ျဖန္"
"ဟဲ့..နမက္ျဖန္ပဲဘာဆန္းလို႕လဲ..ေနာက္တေန႕ပဲဟာ"
"မနက္ျဖန္ကိုေလေအာင္ေအာင္ထြန္းကပပကိုေျပာစရာရွိလို႕ ခဏေတြ႕ခ်င္တယ္တဲ့"
"အဲဒီေတာ့....."
"အဲဒါ..မိုးကူညီပါဦးေနာ္...အိမ္ကိုမနက္ျဖန္ မ်ိဳးျမင့္ၾကည္တို႕အိမ္နဲ႕သစ္သစ္တို႕အိမ္ကမဟာဒုတ္ဖိတ္ထားလို႕လာေခၚေပးေနာ္...မိုး"
မိုးရည္လိႈုင္စိတ္ထဲတြင္ေျပာစရာရွိတာစာေရးေျပာရင္ရသားနဲ႕ဟု
ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း 'မိုးကကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ေသးလို႕
ေျပာေလျခင္း' ဟုအေျပာလဲမခံခ်င္သျဖင့္မေျပာေတာ့ဘဲ.."အင္း....အဲဒီေတာ့..."
ဟုမသိမသာကပ္လိုက္လွ်င္ပပႏြယ္ကဘာမွဆက္မေျပာရဲဘဲ အသနားခံေသာမ်က္လံုးတို႕ႏွင့္သာမိုးကိုၾကည့္ေနေလေတာ့..
"မ်ိဳးျမင့္ၾကည္နဲ႕သစ္သစ္တို႕အိမ္ကလဲသူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုးကို
တကယ္ဖိတ္ထားေတာ့မသြားဘဲေနလို႕
မရဘူးေနာ္ ပပ" တစံုတရာအတိုင္းအတာတစ္ခုကိုပိတ္ပင္လို၍ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း..
"အင္းပါ..ေစာေစာသြားျပီးခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္ၾကမယ္ေလေနာ္"
ထင္သည့္အတိုင္းပင္ေအာင္ေအာင္ထြန္းနဲ႕ေတြ႕ရန္အခ်ိန္ဖဲ့ယူမည့္သေဘာေၾကာင့္ ေယာက်္ားေလးတေယာက္နဲ႕ၾကာၾကာေတြ႕ရန္အခ်ိန္နည္းေစလိုေသာ
တစံုတရာအတုိင္းအတာအား ေျပာရတာမွန္သြား၏။
"ပပေနာ္...ေတာ္ေတာ္ဥာဏ္မ်ားေန"
"လုပ္ပါမိုးရယ္..အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးပါေနာ္..ကုသိုလ္ရပါတယ္မိုးရဲ႕..ခစ္..ခစ္..."
ပပကခ်စ္သူနဲ႕ေတြ႕ရမွာမို႕ေပ်ာ္ေန၍တခစ္ခစ္နဲ႕ရယ္ေနေလရဲ႕။
"အမယ္..ဒီလိုကုသိုလ္မ်ိဳးေတာ့မလိုခ်င္ေပါင္ေနာ္"
"ဟာ...မိုးကလဲ..မကပ္စမ္းပါနဲ႕ကြာ...ဒီတစ္ခါထဲပါ..ေနာ္...ေနာ္.လို႕..."
သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ လူၾကီးမ်ားကိုမလွည့္စားသင့္ေၾကာင္းသိလွ်က္နဲ႕
ပပႏြယ္ကိုအင္တင္တင္နဲ႕
ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္မိေလသည္။
ေနာက္တစ္၇က္မနက္ေစာေစာပပႏြယ္ကိုသြားေခၚခ်ိန္ မယ္မင္းၾကီးမပပကသိသိသာသာခ်ယ္မႈန္းထားသည္ကိုလူၾကီးမ်ားက
မရိပ္မိေသာ္လဲမိုးရည္လႈိုင္ကကပ္၍ "ကဲမေနနဲ႕" ဟုမာန္လိုက္ေသး...
မ်ိဳးျမင့္ၾကည္တို႕အိမ္သို႕မိုးရည္လိႈင္တို႕ေရာက္သြာခ်ိန္တြင္တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားလဲ
ေရာက္ႏွင့္ေနၾကသည္။ မုန္႕ဟင္းခါး၊ဆႏြင္းမကင္း၊ေက်ာက္ေက်ာျပင္နဲ႕တျခားအသီးအႏွံလိေမၼာ္သီး၊
ငွက္ေပ်ာ္သီး၊လိုင္းခ်ီးသီးမ်ား
တေပ်ာ္တပါးစားျပီးျပီးခ်င္း ပပႏြယ္ကအေလာတၾကီးျပန္ရန္ႏႈတ္ဆက္ေနေလသည္။
"ဟယ္...ပပကလဲေနပါဦးလား..ေျဖးေျဖးေပါ့" တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားက၀ိုင္းတားေနၾက၍
အေၾကာင္းသိမိုးက စစ္ကူ၀င္ရေတာ့သည္။
" သစ္သစ္တို႕အိမ္နဲ႕ကိုယ္တို႕အမ်ိဳးအိမ္ဆက္သြားစရာရွိလို႕ပါဟ"
ေျပာျပီးႏွစ္ေယာက္သားအျမန္ျပန္ထြက္လာ
ၾကျပီး...ပပက "သစ္သစ္တို႕အိမ္ဆက္မသြားေတာ့ဘူးဟာ"
"ဟဲ့..ပပ..ခဏေတာ့၀င္ဦးမွေကာင္းမွာေနာ္"
"ေနာက္မွၾကည့္ျပီးေတာင္းပန္ရမွာပဲ..ကဲ..မိုး..စက္ဘီးေပၚခုန္တက္လို႕ရျပီ"
ပပႏြယ္ကျမိဳ႕ျပင္ဘက္သို႕စက္ဘီးကိုဦၚတည္နင္းေနေသာေၾကာင့္ "ပပ..နင္တို႕ကဘယ္ေနရာမွာခ်ိန္းထားတာလဲ...ဘယ္အထိသြားမွာလဲ.
.အေ၀းၾကီးမသြားနဲ႕ဟာ"
"မေ၀းပါဘူးမိုးရဲ႕..ျမိဳ႕အထြက္နားတင္ပါ..စိတ္မပူပါနဲ႕မိုးရာ..ေဟာဟိုမွာ..
ေအာင္ေအာင္တို႕ေတာင္ေရွ႕က
ေရာက္ေနျပီ"
ကြယ္ေနေသာပပႏြယ္ပခံုးကိုေက်ာ္ၾကည့္ေသာအခါေရွ႕မလွမ္းမကမ္း၌ ေအာင္ေအာင္ထြန္းနဲ႕အေဖာ္ေကာင္ေလးတေယာက္ကိုစက္ဘီးတစ္စင္းနဲ႕
ျမင္ေနရသျဖင့္
"ေအာင္ေအာင္ထြန္းကအေဖာ္ေခၚခဲ့ရေသးတယ္"
"သူအေဖာ္ေခၚလာမွာပပလဲမသိဘူး..ဟိုမွာရပ္ေစာင့္ေနၾကျပီ"
ေနရာကျမိဳ႕အထြက္ကားလမ္းမၾကီးေဘးျဖစ္သျဖင့္လူသူအသြားအလာျပတ္ေနျပီး အေ၀းေျပးကားမ်ားႏွင့္ကို္ယ္ပိုင္ကားအနည္းငယ္အပမရွိေပ။ ေအာင္ေအာင္ထြန္းတို႕ရပ္ေစာင့္ေနရာအနီးအေရာက္တြင္ ပပႏြယ္စက္ဘီးအရွိန္ေလွ်ာ့ခိုက္မိုးရည္လိႈင္ကစက္ဘီးေနာက္ကယ္ရီယာေပၚမွ
မေျပာမဆိုခုန္ဆင္းကာ
ေယာင္နနျဖစ္ေနေလသည္။ ပပတို႕ဆီလွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ
ေအာင္ေအာင္ထြန္းက ပပကိုလမ္းေဘးကုကၠိဳလ္
ပင္ၾကီးဘက္လက္ညိႈးညႊန္၍သြားရန္ေခၚေနသည္ကိုပပကတြန္႕ဆုတ္တြန္႕ဆုတ္
ျဖစ္ေနသည့္ၾကားမွ "မိုးေရ...အဲဒီနားမွာခဏေစာင့္ေပးဦးေနာ္"
မိုးရည္လိႈင္လဲမ်က္ႏွာပူးလာျပီး လိုက္လာျပီးမွေတာ့မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေအာင္ေအာင္ထြန္းနဲ႕အေဖာ္ပါလာေသာတစ္ေယာက္ကိုျမင္ဖူးသလိုလိုရွိေနကာ သင့္တင့္မွ်ရုပ္ရည္နဲ႕အရပ္ရွည္ရွည္ပိန္ပိန္ေသးေသးဟုသာျခံဳငံုျမင္ရံုမွ်မွတ္ခ်က္ႏွင့္
တခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီး စက္ဘီးလက္ကိုင္ကိုသာအေဖာ္အျဖစ္ဆုတ္ကိုင္၍ရပ္ေစာင့္ေနရေတာ့သည္။
"ဟင္း....မတတ္ႏိုင္ဘူး" သက္ျပင္းခ်ကာလာေနေသာဘက္စ္ကားမ်ားကို
ၾကည့္ရင္းကားေပၚမွာ
မိဘေတြအသိမ်ားပါလာျပီးျမင္သြားရင္ျဖင့္
ဟူေသာအေတြးမ်ားျဖင့္ကားသံၾကားတို္င္းေခါင္းမေဖာ္၀ံ့ဘဲလမ္းမၾကီးက
ိုေက်ာေပးရပ္ေနရသည္မွာငရဲက်သလို
ခံစားေနရသည္။ အေရးထဲခပ္လွမ္းလွမ္းမွရပ္ေနသည့္ငနဲေလးက
မိုးရည္လႈိင္ရွိရာဘက္သို႕လာေနျပန္ျပီ။
"ဘာကိစၥလဲ..ငါ့ဘက္လာစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး" စိတ္တြင္းမအီမသာထပ္ျဖစ္လာခိုက္အနားေရာက္လာသည့္အခါအရဲစြန္႕ရန
္တာစူေသာရယ္သံနဲ႕ "မိုးရည္လိႈင္"
ကိုယ္နဲ႕မသိသူတဦးကကိုယ့္နာမည္ကိုပိုင္ပို္င္ႏိုင္ႏိုင္ေခၚလိုက္သံၾကားလိုက္ရ၍
"ဘာ !..."မိုးရည္လိႈင္ကဆက္ကနဲ ေအာ္လိုက္မိသည္။ သူေအာ္လုိက္တာလန္႕သြာသလိုျဖစ္ရာမွ
"ဟိုေလ...ကြ်န္ေတာ္တင့္လြင္ဦးပါ..မိုးတို႕အတန္းအေပၚထပ္ကေလ" ဟုေျပာရာ..ရႈတ္ရႈတ္ယွက္ယွက္မပတ္သက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္
"မသိဘူး" ဟုတံုးတိတိျပန္ေျပာလိုက္ရင္းတင့္လြင္ဦးဘက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မျဖစ္ေစဘ
ေဘးတိုက္အေနအထားျပဳေနပါလ်က္
တင့္လြင္ဦးအၾကည့္မ်ားကိုမၾကည့္ဘဲသိေနရေသာေၾကာင့္ေျဖဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ားပင္
္ေအးခ်င္သလိုျဖစ္လာသည္။
ပပႏြယ္တို႕ထိုင္စကားေျပာေနတဲ့ဆီလွမ္းေမွ်ာ္ကာ ျမန္ျမန္ျပန္လာၾကပါေစ ဟုဆုေတာင္းေနမိ၏။
တင့္လြင္ဦးကထြက္မသြားဘဲေပကပ္ရပ္ၾကည့္ေနရင္း...
"မိုး...မိုး...ကြ်န္ေတာ္လဲမိုးကိုခ်စ္တယ္"
ဆက္ရန္......
ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း
