ပန္းၿခံသို႔ အလည္တစ္ေခါက္

Read more...

ေဂါန

ဟိုးအေ၀းက ကြ်န္းမွာေပါ့
ကြ်န္ေတာ့္အနာဂတ္ေတြကို သၿဂိဳၤလ္
ရလာတဲ႕ ျပာအိုေတြနဲ႕
ေျမၾသဇာေကာင္းပံုမ်ား
အပင္ေတြက အရြက္ဖားဖားေတြနဲ႕
ရွည္လ်ားေနလိုက္ၾကတာ
တကယ့္ကို ရုပ္ဆိုးပါတယ္။

ထိုထိုေသာေန႕၀ယ္
ကြ်န္ေတာ္အ၀ယ္ခံလိုက္ရတယ္
၀မ္းဘဲလို႕ေတာင္မေအာ္ႏိုင္ပါဘူး
ခ်ိဳမပါ အၿမီးမဲ႕
လူ႕ငႏြားတစ္ေကာင္(ေယာက္)အဖို႕
ခိုင္းတာသာဆက္လုပ္ေပေတာ့လို႕ ေတးထားလိုက္ရတယ္။

ခုေတာ့
ကြ်န္ေတာ္၀ူး၀ါးနဲ႕
လူ႕ငႏြားျဖစ္ၿပီ
ႀကိမ္တို႕သံတစ္လွည့္
ဆဲေရးသံတစ္ဖံုနဲ႕
အစုန္သာဆန္ေပေတာ့
ေဖ႕သားႀကီးေရ
လူ႕ငႏြားေတြ အမဲသားျဖစ္ရင္
ခ်က္ရတာေတာင္ မႏူးတတ္ဘူး။ ။
ေမာင္ျဖဴ

Read more...

ဒါခ်ာတစ္လံုးအလိုရိွသည္

ဒါခ်ာဆိုတာ ေက်းလက္က အနားယူစရာအိမ္ေလးလို႕ အဓိပၸါယ္ရတဲ႕ ရုရွားစကားလံုးတစ္ခုပါ။ အဲဒီဒါခ်ာဆိုတဲ႕အိမ္ကေလးမွာ ေႏြရာသီအလုပ္အားတဲ႕အခ်ိန္မွာ သြားနားၾကတာပါ။ တခ်ိဳ႕ကလဲ ကိုယ္ပိုင္ဒါခ်ာရိွသလို၊ တခ်ိဳ႕ကလဲ အခ်ိန္ပိုင္းအေနနဲ႕ငွားေနၾကပါတယ္။ ရုရွားမွာ ဒါခ်ာဆိုတာေပၚလာရတာေတာ့ ပီတာ-၁ (၁၆၇၂-၁၇၂၅) လက္ထက္မွာပါ။ ပီတာစဗက္ၿမိဳ႕မွာဆိုရင္ ပီတာရဲ႕ ေႏြရာသီဒါခ်ာကို တခမ္းတနားေဆာက္လုပ္ထားတာေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။

Peter's Summer Palace (Dacha)

အစပိုင္းမွာေတာ့ ဒါခ်ာေတြက ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ လယ္ယာေျမေသးေသးေလးေတြအျဖစ္တည္ရိွေနခဲ႕ၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လူခ်မ္းသာေတြက ဒါခ်ာေတြကို သူတို႕ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြ၊ အႏုပညာပစၥည္းေတြစုေဆာင္းရာေနရာအျဖစ္အသံုးျပဳလာၾကပါတယ္။ ၁၉၁၇ ေဘာ္လ္ရွီဗစ္္ ေတာ္လွန္ေရးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဒါခ်ာေတြကို သာမာန္ျပည္သူေတြလဲ ပိုင္ဆိုင္လာၾကပါတယ္။ စတာလင္ရဲ႕ အႏွစ္သက္ဆံုးဒါခ်ာကေတာ့ ပင္လယ္နက္ရဲ႕ေျမာက္ဖက္ကမ္းရိုးတန္းကေန ငါးကီလိုမီတာအကြာမွာတည္ရိွတဲ႕ ဂါဂရာဆိုတဲ႕ၿမိဳ႕ေလးမွာ တည္ရိွပါတယ္။

Stalin’s Gagra

၁၉၄၀ မတိုင္ခင္အထိ ဒါခ်ာေတြေဆာက္လုပ္ရမယ့္ အိမ္ပံုစံေတြကို ကန္႕သတ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈေတြရိွခဲ႕ပါတယ္။ ဒါခ်ာတစ္ခုေဆာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကေန ေထာက္ခံစာယူခဲ႕ရပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ေဆာက္ခြင့္ရိွေနပါၿပီ။ ဒါခ်ာေတြက ၿမိဳ႕နဲ႕အတန္ငယ္ေ၀းၿပီး တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းတဲ႕၊ ေတာနဲ႕လဲနီးတဲ႕ေနရာေတြမွာ ရိွၾကပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္လဲ လြန္ခဲ႕တဲ႕ ႏွစ္ရက္က ရုရွားဒါခ်ာတစ္ခုကို သံုးရက္ၾကာအလည္အပတ္ေရာက္ရိွခဲ႕ပါတယ္။ အဲဒီဒါခ်ာက ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ရုရွားစာသင္တဲ႕ ဆရာမတစ္ေယာက္ပိုင္ဆိုင္တဲ႕ဒါခ်ာတစ္ခုပါ။ ေနေရာင္ေအာက္ကၿမိဳ႕ေလးလို႕အမည္ရတဲ႕ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးမွာတည္ရိွပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေနထိုင္တဲ႕ၿမိဳ႕ကေန လ်ွပ္စစ္ရထားနဲ႕ ေျခာက္မွတ္တိုင္စီးရပါတယ္။ ၾကာခ်ိန္ကေတာ့ ၂၇-မိနစ္တိတိၾကာပါတယ္။ မွတ္တိုင္တိုင္းမွာရပ္တဲ႕ရထားဆိုရင္ေတာ့ ၄၅-မိနစ္ၾကာပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘူတာကေန ၂၀-မိနစ္ေလာက္ ဘတ္စ္ကားထပ္စီးရပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚကေနဆင္းလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေဘးဘီ၀ဲယာမွာ အထက္ကိုခြ်န္ထြက္ေနတဲ႕ အိမ္ေသးေသးေလးေတြကို ဟိုတစ္စုဒီတစ္စုလွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။အဲဒီကမွတစ္ဆင့္ ဒါခ်ာရိွရာဆီကို ၂၀-မိနစ္ေလာက္လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ အဲဒီေန႕ကေတာ့ ဆရာမေယာက်ာၤးက ကားဂိတ္မွာ သူ႕ကားနဲ႕လာႀကိဳလို႕ ၂၀-မိနစ္လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ သက္သာသြားပါတယ္။ ျခံ၀ိုင္းအ၀န္းေလးထဲမွာ အိမ္ေလးေတြဟိုတစ္စု ဒီတစ္စုေဆာက္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ အိမ္ေျမကြက္လပ္မွာေတာ့ ေနရာလပ္မရိွေအာင္ သီးပင္စားပင္ေတြ စိုက္ပ်ိဳးထားပါတယ္။ ပန္းသီးပင္အိုႀကီးေတြ၊ ပန္းသီးပင္ငယ္ေတြကလဲ အရြက္ဖားဖား အသီးလိႈင္လိႈင္နဲ႕ ေနရာအႏွံ႕ရိွေနျပန္ပါတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္ပင္လို၊ သခြားပင္လိုအပင္မ်ိဳးေတြကိုေတာ့ ဖန္လံုအိမ္ေလးေတြနဲ႕စိုက္ပ်ိဳးထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ ၾကားသာၾကားဖူးၿပီး ကြ်န္ေတာ္မျမင္ဖူးတဲ႕ ဘယ္ရီသီးပင္ေတြကလဲ အစံုအလင္ပါ။ (blackberry, raspberry, strawberry) စသျဖင့္အစံုစိုက္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ ေဂၚဖီထုပ္ေတြ၊ ပန္းေဂၚဖီေတြကလဲ အရြက္ဖားဖားနဲ႕ ဂရုတစိုက္ျပဳစုထားတယ္ဆိုတာထင္ရွားလွပါတယ္။ ႏွင္းဆီပန္းပင္ေတြကလဲ အနံ႕ရိွတဲ႕ ႏွင္းဆီပြင့္ႀကီးေတြေတြ႕ရသလို၊ အနံ႕မဲ႕တဲ႕ ႏွင္းဆီနီ၊ ႏွင္းဆီျဖဴလို ႏွင္းဆီရိုင္းပင္ေတြလဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ဆလပ္ရြက္၊ နံနံပင္အျပင္ ကြ်န္ေတာ္မသိတဲ႕ ဆလတ္လုပ္တဲ႕ေနရာမွာသံုးတဲ႕ အသီးအႏွံေတြကလဲ အစံုအလင္ပါပဲ။ ဆရာမတို႕ဒါခ်ာက ျခံထဲ၀င္၀င္ခ်င္းမွာ အိမ္တစ္လံုးရိွတယ္။ ႏွစ္ထပ္အိ္မ္ေလးပါ။ အခန္းကေတာ့ အေပၚထပ္မွာ သံုးခန္း၊ ေအာက္ထပ္မွာ ႏွစ္ခန္း။ အိမ္ေလးေသးေပမယ့္ အခန္းဖြဲ႕စည္းပံုေတြ စနစ္က်လို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကေတာင္ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာၾကေသးတယ္။ အိမ္အလယ္တည့္တည့္ေလာက္မွာေတာ့ ေဆာင္းရာသီသံုး မီးဖိုႀကီးရိွတယ္။ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းကလဲ အေတာ္က်ယ္တယ္။

---------Blackcurrant -----------------------------Redcurrant--------------------------Strawberry---

Raspberry

အိမ္ရဲ႕အေနာက္ဖက္မွာေတာ့ အိမ္အေသးေလးတစ္လံုးရိွေသးတယ္။ အဲဒီမွာက ထမင္းစားခန္းနဲ႕ သူ႕ေယာက်ာၤးရဲ႕ အလုပ္ခန္းနဲ႕အိပ္ခန္းတြဲထားတဲ႕ အခန္းရယ္၊ မ်က္ႏွာသစ္ေရခ်ိုးခန္းအျပင္၊ ဘာညာလို႕ေခၚတဲ႕ အပူခန္းရိွတယ္။ အဲဒီအပူခန္းက ေျခာက္ဆယ္ဒီဂရီေလာက္အထိေတာင္ပူတယ္။ ေရေႏြးေငြ႕နဲ႕ပူေအာင္လုပ္ထားတာ။ အခန္းထဲမွာ သံေရေႏြးပိုက္ၾကီးရိွတယ္။ အဲဒီပိုက္ႀကီးကို ေက်ာက္တုန္းေတြနဲ႕ ပတ္ပတ္လည္ကေနစီထားတယ္။ ေက်ာက္တုန္းေတြကို ေရေလာင္းလိုက္ရင္ ေရေငြ႕ပ်ံၿပီး အပူခ်ိန္တက္လာေရာ။ လူတစ္ကိုယ္လံုးေခြ်းေတြနဲ႕စိုရြွဲေနၿပီဆိုမွ အခန္းထဲကခံုတန္းလ်ားေပၚမွာေမွာက္ၿပီး အေပၚကေန တစ္ေယာက္က သစ္ခက္ေျခာက္ေတြနဲ႕ရိုက္ေပးတယ္။ (သစ္ခက္ေျခာက္ေတြက ရုရွားမွာ ေပါက္ေလ႕ရိွတဲ႕အပင္တစ္မ်ိဳးက အကိုင္းေတြကို အေျခာက္ခံၿပီး အစီးစည္းထားတာပါ) ဘာညာကထြက္လာရင္ေတာ့ အေၾကာအခ်င္ေတြေလ်ာ့သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ေနလို႕ေကာင္းတယ္။ ဘာညာထဲ၀င္ၿပီးရင္ေတာ့ ေဗာ့ဒ္ကာ မျဖစ္မေနေသာက္ရပါတယ္။ (အ၀တ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႕ရိွေနရင္ေတာင္ ဘာညာကထြက္လာရင္ အ၀တ္ေပါင္ၿပီး ေဗာ့ဒ္ကာေသာက္ျဖစ္ေအာင္ေသာက္ပါလို႕ ဆိုၾကပါတယ္) အိမ္ေခါင္မိုးေပၚေတြမွာေတာ့ ႏြယ္ပင္ေတြက တြယ္တက္ေနေလရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္တို႕က ဒါေတြကိုရွင္းမပစ္ဘူးလားလို႕ေမးေတာ့၊ အလွထားထားတာတဲ႕။ ပန္းပင္ေတြဆိုလဲ ဘုရားတင္ဘာတင္လဲမရိွေတာ့ ဒီတိုင္းပဲ ေၾကြက်သြားတဲ႕အထိ အလွၾကည့္ၾကတယ္တဲ႕။ သီးပင္စားပင္ေတြကလဲ ေရာင္းဖို႕စိုက္တာလို႕ထင္ရေလာက္ေအာင္အမ်ားႀကီး။ သခြားသီးပင္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆီကလို အသီးအႀကီးမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အေသးေလးေတြ။ ဒီတိုင္းလဲစားၾက၊ ဆလတ္လုပ္ၾကတဲ႕အျပင္၊ ၾကာရွည္စားလို႕ရေအာင္ ဆားစိမ္ထားၾကတယ္။ သခြားသီးဆားစိမ္နဲ႕ ေဗာ့ဒ္ကာနဲ႕ဆိုရင္ အေတာ္လိုက္တယ္။ (ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ဆရာဇနိတို႕ဆီသြားသြားလည္လို႕ ဒါေတြသိလာတာ။ စတာေနာ္ :D)
ဒါခ်ာမွာ ေႏြရာသီအပန္းေျဖနားၾကတာဆိုေပမယ့္၊ အလုပ္နဲ႕လက္နဲ႕ကေတာ့ မျပတ္ပါဘူး။ ၿခံထဲမွာေပါက္ေနတဲ႕ျမက္ပင္ေတြကို ျမက္ရိတ္စက္နဲ႕ ညီေနေအာင္ လိုက္ရိတ္ရတယ္။ မိုးမရြာတဲ႕ေန႕ေတြဆို အပင္ေတြေရေလာင္းရတယ္။ ေပါင္းသင္ရတယ္။ ဘာညာအတြက္လိုအပ္တဲ႕ထင္းေတြေပါက္ရတယ္။ ဖန္လံုအိမ္ေတြကို ေနေရာင္ရေအာင္ဖြင့္ေပးရတယ္။ ေနအရမ္းပူတဲ႕အခ်ိန္ေတြမွာျပန္ပိတ္ေပးရတယ္ စသျဖင့္ အလုပ္နဲ႕လက္နဲ႕မျပတ္ၾကပါဘူး။ သူတို႕ႏွစ္သက္ၾကတာေတာ့ ၿမိဳ႕နဲ႕ေ၀းတဲ႕အတြက္ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္တယ္။ ေတာနဲ႕နီးတဲ႕အတြက္ ေလေကာင္းေလသန္႕ရတယ္။ ဆယ္လတာပင္ပန္းလာသမွ်ကို ႏွစ္လေလာက္အနားယူျခင္းနဲ႕ ေနာက္ဆယ္လအတြက္အားျဖည့္ၾကတာပါ။ ကိုယ္တိုင္စိုက္ပ်ိဳးျပဳစုထားတဲ႕အပင္ကေန ခူးဆြတ္စားသံုးရတဲ႕အရသာကလဲ ဘယ္အရသာနဲ႕မွမတူႏိုင္ပါဘူး။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္လဲစားရေတာ့ က်န္းမာေရးအတြက္လဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆရာမဆိုရင္ သီးပင္စားပင္ေတြၾကားမွာ အလုပ္လုပ္ေနလိုက္တာ၊ တကၠသိုလ္မွာစာသင္ေနတဲ႕ ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႕မတူပဲ၊ စာမတတ္ေပမတတ္ေတာသူမႀကီးတစ္ေယာက္အတိုင္းပါပဲ။ သူတို႕ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္လဲ ျမန္မာျပည္မွာ ဒါခ်ာတစ္လံုးပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ေနေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။ ။

Cucumber


Rose
Wild roses

Tomatoes

House

Read more...

အခ်စ္=အခ်စ္

အခ်စ္=အခ်စ္

လမ္းျပၾကယ္အျဖစ္တင္စားရင္း...

ကုိယ္႔ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္ဖုိ႔

ငါဟာေခါင္းငံု႔လို႔ အေလွ်ာ႔ေပးခဲ႔ေပမယ္႔လည္း

မင္းျငင္းဆန္ခဲ႔တယ္... ကုိ....

ဆူးခင္းတဲ႔လမ္းတုိ႔

ငါ႔လမ္းငါေဖါက္ရင္း

မင္းရဲ႕ဖ၀ါးတုိ႔ ဆူးမထိေစဖုိ႔

ငါလမ္းျပခဲ႔ေပမယ္႔လည္း

မင္းျငင္းပယ္ခဲ႔တယ္..... ကုိ....

အတၱၾကီးခဲ႔သူ ငါတစ္ေယာက္

ငါ႔အတၱတုိ႔ ခ၀ါခ်

မင္းေရွ႕ေမွာက္ငါေခါင္းငံု႔ခဲ႔ေပမယ္႔လဲ

ကိုေရ.... ငါမင္းကို နားလည္ခ်င္ျပီကြာ....

ႏိုင္းနဒီ

Read more...

ရာဇ၀င္ထဲကအေရာင္မ်ား

ရာဇ၀င္ထဲကအေရာင္မ်ား

ရာဇ၀င္တဲ႕
သမိုင္းတဲ႕
အတိတ္ရဲ႕အရိပ္ေတြကို
စကားလံုးေတြနဲ႕ဘာသာျပန္တဲ႕
အေရာင္ထင္ဟပ္မႈေတြပါ။
အဲဒီအေရာင္ေတြေပါ့
ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆီကို
ေဒါင္လိုက္လဲရိုက္ရဲ႕
ေစြေစာင္းလဲရိုက္ရဲ႕။
နာက်င္လွပါၿပီ
သမိုင္းရဲ႕ေရာင္ျပန္ေတြ
ကြ်န္ေတာ္တို႕အေရျပားေတြဆီ
တစ္ခ်က္စီက်ေနၾကတယ္။
အနာဂတ္ရဲ႕ေသြးစက္ေတြမွာလဲ
ဒီရာဇ၀င္ေရာင္ေတြေရာယွက္ေနေလရဲ႕၊
အရိႈးရာေတြထပ္ေနေပမယ့္
အၿပံဳးမပ်က္ခဲ႕ပါဘူး၊
ရာဇ၀င္အရိႈးရာေတြနဲ႕ျပည့္ႏွက္ေနတဲ႕
အေရျပားအိုႀကီးေတြကေျပာၾကတယ္ေလ
ရာဇ၀င္မွာ အတုယူစရာေတြရိွတယ္ဆိုတာကိုး။
ဟိုးျပဴတင္းေပါက္ေလးမွာေပါ့
ကေလးတစ္ေယာက္
ဟစ္တလာရဲ႕ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈဆိုင္ရာ
သမိုင္းတစ္ပုဒ္က်က္ေနေလရဲ႕၊
နက္ျဖန္လိုေန႕မ်ိဳးအတြက္
အလြတ္ဆိုျပဖို႕သက္သက္ပါ။
ဂ်ာမဏီသာစစ္ႏိုင္ခဲ႕ရင္
ဒီကေလးေလးအတြက္
ႏွစ္ဆယ္ရာစုရဲ႕သူရဲေကာင္း
ဂ်ာမန္စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအေၾကာင္း
က်က္ျဖစ္ေနမလားပဲ။
ဖ်က္မပစ္ၾကပါနဲ႕
ဒီအရိႈးရာေတြနဲ႕ပဲ
ကြ်န္ေတာ္တို႕အသားက်ေနၾကပါၿပီ
အရိုက္ခံရတဲ႕ဒဏ္ရာထက္
အဖ်က္ခံရတာက ပိုအခံရခက္ႏိုင္တယ္ေလ၊

အဖ်က္ခံဒဏ္ရာေပၚမွာ
၀ါဒသစ္ရိုက္ခ်က္ေတြ ထပ္ဆင့္ၾကဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့
စုတ္ျပတ္ေနတဲ႕အေရျပားတစ္စံုနဲ႕
အေရာင္စံုေလာကႀကီးကေန
အၿပီးတိုင္ထြက္ခြာဖို႕ပဲရိွပါေတာ့တယ္။ ။

ေမာင္ျဖဴ

Read more...

အလွည့္ (ဒုတိယပိုင္း)

အလက္ဇန္ဒါ စီေဂးယဲဗစ္(ခ်္) ပု(႐ွ)ကင္
ဇနိျမန္မာျပန္သည္။

ဧည့္သည္ေတြလည္းျပန္သြားၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲက်န္ခဲ့ၿပီး၊ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ထိုင္ၿပီး စကားမေျပာဘဲ ေဆးတံေတြ ကိုယ္ဆီထိုင္ေသာက္ေနၾကေလရဲ႕။ စီ(လ္)ဗီအိုလည္း ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္ေနပုံပါပဲ။ ဟိုအရင္က ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအရိပ္အေရာင္ေလးေတာင္မေတြ႔ရပါဘူး။ သုန္သုန္မႈန္မႈန္နဲ႔ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာရယ္၊ အေရာင္တလက္လက္ထြက္ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြရယ္၊ ပါးစပ္ကမႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ မီးခိုးေငြ႕ေတြက သူ႔ကို တကယ္နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္လို ျဖစ္ေစတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ စီ(လ္)ဗီအိုလည္း စကားစေျပာေတာ့တာပါပဲ။
- တုိ႔ေတြ ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေတြ႔ရေတာ့ဘူးလို႔လည္းျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ - သူက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ ထြက္မသြားခင္ေလးမွာေတာ့ ငါမင္းကိုေတာ့ ႐ွင္းျပခ်င္တယ္။ တစ္ျခားလူေတြရဲ႕ အျမင္ေတြကို ငါသိပ္ၿပီးဂ႐ုမစိုက္တတ္ဘူးဆိုတာကို မင္းလည္းသတိထားမိမွာပါ။ ငါ မင္းကို ခင္တယ္ဆိုေတာ့ မင္းစိတ္ထဲမွာ ငါ့ကို အထင္အျမင္မွားၿပီး က်န္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါအေနရခက္ေနမွာ။
သူက ခဏရပ္ၿပီးေတာ့ ေဆးတံေဆးထပ္ထည့္ဖို႔ ထတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မ်က္လုံးေအာက္စိုက္ၿပီး ပါးစပ္ပိတ္ေနတယ္။
- မင္းအေနနဲ႔ ငါက ဟိုအမူးအ႐ူးေကာင္ကို ဘာမွမလုပ္တာကို အံ့ၾကေနခဲ့တာမဟုတ္လား ။ - သူက ဆက္ေျပာတယ္။ - ဘယ္ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မလဲဆိုတာကို ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္႐ွိတယ္ဆိုေတာ့ ဟိုေကာင့္ရဲ႕အသက္က ငါ့လက္ထဲမွာ႐ွိၿပီး ငါ့မွာ အႏၱရာယ္ လံုး၀နီးပါးမ႐ွိဘူးဆိုတာကိုေတာ့ မင္းလည္းသိမွာပါ။ ငါက သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ သိပ္ကိုခြင့္လႊတ္တတ္တယ္လို႔ေတာ့ မညာခ်င္ပါဘူး။ ငါက စိန္ေခၚလိုက္တာက ငါ့အသက္အႏၱရာယ္ကို လုံး၀မထိခိုက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိပ္ေသခ်ာေနရင္ေတာ့လည္း ဟိုေကာင္ကို ခြင့္လႊတ္မိမွာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ စီ(လ္)ဗီအိုကို တအ့ံအၾသႀကီးနဲ႔ကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူဒီလို၀န္ခံတာေနတာက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစတာပါ။ စီ(လ္)ဗီအိုက ဆက္ေျပာတယ္။
- ငါ့မွာ ကိုယ့္ဟာကို ေသတြင္းကို ပို႔ဖို႔ဆိုတာ အခြင့္မ႐ွိဘူးဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္က ငါ စိန္ေခၚခံရဖူးတယ္၊ ငါ့ရန္သူက အခုထိ အသက္႐ွင္တုန္းပဲ။
ကြ်န္ေတာ္လည္း သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္နဲ႔ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္သြားတယ္။
- ခင္ဗ်ား သူနဲ႔ ေသနတ္ခ်င္းယွဥ္မပစ္ခဲ့ဘူးလား။ - ကြ်န္ေတာ္က ေမးတယ္။ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား အဲဒီက ထြက္လာပုံရတယ္၊ ဟုတ္လား။
- ငါ သူနဲ႔ ေသနတ္ယွဥ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ - စီ(လ္)ဗီအိုက ေျဖတယ္။ - ဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္စိန္ေခၚပြဲရဲ႕ အမွတ္အသားေလ။
စီ(လ္)ဗီအိုက မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဗီ႐ုိေလးထဲကေနၿပီး ေ႐ြေရာင္အေမႊးေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ့ ခ်ည္နဲ႔ရက္ထားတဲ့ အပတ္ကေလးပါတဲ့ ဦးထုပ္ကိုထုတ္ၿပီးေဆာင္းျပတယ္။ နဖူးအထက္ ႏွစ္လက္မေလာက္အကြာမွာ ဦးထုပ္မွာ က်ည္ဆံေပါက္ရာကိုေတြ႔ရတယ္။
- ၿမိဳ႕ေလးတစ္ခုက ျမင္းတပ္မွာ ငါတာ၀န္ထမ္းခဲ့တယ္ဆိုတာ မင္းသိပါတယ္။- စီ(လ္)ဗီအိုက ဆက္ေျပာတယ္။ ငါ့ရဲ႕အေလ့အက်င့္ကေတာ့ မင္းသိၿပီးသားပါ။ ပထမေနရာကို အၿမဲရေနၾကဆိုေတာ့ ကေလးကတည္းက အဲဒါကို ေတာ္ေတာ္စြဲမက္ခဲ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆိုးတယ္၊ေပတယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေရပန္းစားတာကို။ စစ္တပ္မွာေတာ့ ငါ့ကိုမီွတဲ့လူဆိုးဆိုတာ မ႐ွိသေလာက္ေပါ့။ အရက္ကို အမ်ားႀကီးေသာက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ၾကြား၀ါးတတ္ေသးတယ္။ ဒင္းနစ္ ဒါဗီေဒါ့(ဗ္) ဧည့္ခံေကြ်းေမြးတဲ့ပြဲမွာ သိပ္နာမည္ႀကီးတဲ့ ဘူး(ရ္)ေဆာ့(ဗ္)ကို ငါအႏိုင္ေသာက္ခဲ့တာေလ။ ေဒြး(တစ္ဦးခ်င္းစိန္ေခၚပြဲ)ဆိုတာကလည္း တို႔တပ္မွာက ခဏခဏျဖစ္တာေလ။ သတ္ေသလုပ္ရင္လုပ္၊ မဟုတ္ရင္လည္း ကိုယ္တိုင္ပစ္တဲ့ သူအျဖစ္နဲ႕ ပြဲတိုင္းေတာ့ ငါပါတယ္။ ေပါင္းအသင္းေတြကလည္း ငါ့ကိုေလးစားၾကတယ္။ ခဏခဏေျပာင္းေနတဲ့ တပ္ရင္းမႈးေတြဆိုတာ ငါ့ကို သိပ္လိုအပ္ေနတဲ့ ဒုစ႐ုိက္ေကာင္လိုၾကည့္တာ။
သိပ္ကိုခ်မ္းသာၿပီး လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္တဲ့ မ်ိဳး႐ိုးနာမည္႐ွိတဲ့( နာမည္ေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။)သူတစ္ေယာက္ ငါတို႔ဆီကိုေျပာင္းမလာခင္အထိေတာ့ ငါကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔( မေအးမေဆးလည္းျဖစ္ရင္ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ) ဒီလို နာမည္ေက်ာ္ေနတာကို ေက်နပ္ေနတယ္ေလ။ ဒီေကာင့္ေလာက္ ပက္ပက္စက္စက္ ကံေကာင္းတဲ့လူဆိုတာ ငါ့တစ္သက္လုံး တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ မင္း ပုံေဖာ္ၾကည့္စမ္းပါ။ အသက္က ငယ္ငယ္၊ ဥာဏ္က ခပ္သြက္သြက္၊ လူက ခန္႔ခန္႔ျငားျငား၊ ေပ်ာ္႐ြင္မႈဆိုတာ အ႐ူးသြပ္ဆုံးနဲ႔၊ သတၱိ႐ွိတယ္ဆိုတာ ဂ႐ုကို မစိုက္တတ္တဲ့ေကာင္၊ နာမည္ကလည္း အျပန္စား၊ ပိုက္ဆံဆိုတာ ဘယ္ေလာက္႐ွိသလဲ မသိေလာက္ေအာင္ စာရင္းလည္း တစ္ခါမွ တြက္မၾကည့္ဖူးတဲ့ေကာင္နဲ႕ ငါ့ဆိုတဲ့ေကာင္ ၾကားထဲမွာ ဘယ္လိုျပႆနာေတြ ေပၚလာမယ္ဆိုတာကိုသာ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့။ ငါ့ပထမေနရာဆိုတာကလည္း လႈပ္လာေတာ့တာေပါ့။ ငါ နာမည္ႀကီးတာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ အစေတာ့ သူက ငါနဲ႕ အေပါင္းအသင္းလုပ္ဖို႔ က်ိဳးစားပါေသးတယ္။ ငါကေအးစက္စက္ျပန္ဆက္ဆံေတာ့ သူလည္းငါနဲ႕ ခပ္ေ၀းေ၀းပဲေနေတာ့တာေပါ့။ ငါက သူ႔ကို စၿပီးမုန္းလာေတာ့တယ္။ တပ္ရင္းမွာ သူ႔ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြ၊ ေကာင္မေလးေတြၾကားမွာ သူ နာမည္ႀကီးလာေတြက ငါ့ကိုေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေစတာ။ ငါကလည္း သူ႔ကိုဆို ျပႆနာစ႐ွာေတာ့တာေပါ့။ ငါက ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ကဗ်ာတိုေလးေတြနဲ႔ေျပာရင္ သူက ခ်က္ျခင္းကိုပဲ ငါ့ကဗ်ာတိုေတြထက္ ပိုၿပီးေျပာင္ေျမာက္တဲ့၊ ပိုၿပီးရီရတဲ့ကဗ်ာေတြနဲ႔ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ သူကရီစရာေတြပိုေျပာေလ၊ ငါက ေဒါသပိုထြက္ေလေပါ့။ ေနာက္ဆုံးတစ္ေန႔ၾကေတာ့ တပ္ရင္းမႈးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကပြဲခန္းမမွာ မိန္းမပ်ိဳေတြကလည္း သူ႔ကိုပဲ အာ႐ုံက စိုက္ေနၾကတယ္။ အဆိုးဆုံးက အရင္က ငါနဲ႔အဆက္ျဖစ္တဲ့ အိမ္႐ွင္မိန္းမပ်ိဳေပါ့။ အဲဒါကိုလည္းျမင္ေရာ ငါလည္း ေတာ္ေတာ့္ကို ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္း သူ႔နားကိုကပ္ေျပာလိုက္တယ္။ သူလည္းေဒါသထြက္ၿပီး ငါ့ကိုထိုးပါေလေရာ။ ငါတို႔လည္း ဓါးေတြဆီကို ခုန္ေျပးတာေပါ့။ ေကာင္းမေလးေတြဆို ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ သတိလစ္ၿပီးလဲက်သြားၾကတယ္။ ၿပီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၀ိုင္းခြဲၾကတာေပါ့။ အဲဒီညမွာပဲ ႏွစ္ေယာက္ ေသနတ္ခ်င္း ယွဥ္ပစ္ဖို႔ျဖစ္လာတာေပါ့ေလ။
အ႐ုဏ္ဦးေပါ့။ ငါက ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာမွာ ငါဖက္က သက္ေသ သုံးေယာက္နဲ႔ ရပ္ေနတယ္။ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းကို မသိေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္မ႐ွည္ျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ ငါ့ရန္သူကို ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ေႏြဦးေပါက္ေနေလးလည္း ထြက္လာေတာ့ စပူေတာ့တာေပါ့။ ငါက သူလာေနတာကို အေ၀းႀကီးကတည္းက ျမင္တယ္ေလ။ စစ္အကၤ်ီတင္ထားတဲ့ဓါးေကာက္႐ွည္ကိုထမ္းၿပီး သူ႔သက္ေသအေပါင္းအသင္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ သူကလမ္းေလွ်ာက္ၿပီးလာတယ္။ ငါတို႔လည္း သူတို႔ဆီကိုေတြ႔ဖို႔ သြားလိုက္တယ္။ ခ်ယ္ရီသီးေတြ အျပည့္ထည့္ထားတဲ့ ဦးထုပ္ကို ကိုင္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းနီးလာတယ္။ သက္ေသလုပ္မယ့္ အေပါင္းအသင္းေတြက ေျခလွမ္း ဆယ့္ႏွစ္လွမ္းစာ လွမ္းၿပီးတိုင္းလိုက္တယ္။ ငါကစၿပီး သူ႔ကိုပစ္ရမွာေလ။ ဘယ္လုိမေကာင္းဆိုး၀ါးေၾကာင့္ မသိပါဘူး။ စိတ္ေတြက တအားကိုလႈပ္႐ွားေနေတာ့ ကိုယ့္လက္ကိုလည္း မယုံေတာ့ဘူး။ စိတ္ေအးလက္ေအးျဖစ္သြားေအာင္လို႔ အခ်ိန္ရေအာင္ သူ႔ကို ပထမဆုံးပစ္ခြင့္ေပးတာကို သူက သေဘာမတူဘူး။ မဲႏႈိက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ေတာ့လည္း သိပ္ကံေကာင္းေနတဲ့ ေကာင္က ပထမပစ္ဖို႔ ျဖစ္သြားတယ္။ သူကလည္း ေသနတ္ကို ခ်ိန္ၿပီး ငါ့ဦးထုပ္ကိုပဲ ပစ္သြားတယ္။ ငါ့အလွည့္ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔အသက္က ငါ့လက္ထဲမွာေပါ့ေလ။ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာအရိပ္အေရာင္ေလးမ်ား တစ္ခုတစ္ေလေတြ႔ရမလားဆိုၿပီး ငါကလည္း သူ႔ကို ေလာဘတႀကီးနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ သူက ငါေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ထားတာေတာင္ အမွည့္ဆုံး ခ်ယ္ရီသီးေတြကို ေရြးစားေနေလရဲ႕။ အေစ႔ေတြကို ပါးစပ္ကေန ေထြးထုတ္လိုက္တာ ငါ့ဆီထိေတာက္ေရာက္တယ္။ ဘာမွကို သူဂ႐ုမစိုက္တာက ငါ့ကို ေတာ္ေတာ္ အခံရခက္ေစတာပါ။ သူ႔အသက္ကိုေတာင္သူတန္းဖိုးမထားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ေတာ့ေရာ ဘာအက်ိဳး႐ွိမွာလဲလို႔ ငါ စဥ္းစားမိတယ္။ ယုတ္မာတဲ့ အႀကံအစီတစ္ခု ငါ့ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ ငါ ေသနတ္ကို ခ်လိုက္တယ္။ - ခင္ဗ်ားကို ၾကည့္ရတာ အခုေသခ်ိန္မက်ေသးဘူးထင္ပါရဲ႕။ - ငါက သူ႔ကိုေျပာလိုက္တယ္။ - ခင္ဗ်ား မနက္စာ စားခ်င္ရင္လည္း စားေလ။ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကို မေႏွာက္ယွက္ခ်င္ပါဘူး။ - ခင္ဗ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကို နည္းနည္းေလးေတာင္ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစပါဘူး။- သူက အျငင္းျပန္ေျပာတယ္။ - ခင္ဗ်ား အဆင္ေျပသလို သာ ပစ္ပါ။ အလွည့္က ခင္ဗ်ားဆီမွာပဲ က်န္ေတာ့တာပါ။ ခင္ဗ်ား ဆႏၵ႐ွိသလုိလုပ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားအတြက္ အၿမဲ အဆင္သင့္႐ွိပါတယ္။ ငါလည္း သက္ေသအေပါင္းအသင္းေတြကို ဒီေန႔ပစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္မ႐ွိေၾကာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ေသနတ္ယွဥ္ပစ္တာလည္း အဲဒီမွာ ၿပီးသြားတယ္။
ငါလည္းတပ္က ထြက္လာၿပီး ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္လာတာပဲ။ ဒီေန႔အထိ လက္စားေခ်ဖို႔အေၾကာင္း မေတြးမိဘူးဆိုတဲ့ရက္ တစ္ရက္မွ မ႐ွိဘူး။ ဒီေန႔ကေတာ့ ငါ့ေန႔ျဖစ္ၿပီး။
စီ(လ္)ဗီအိုက အိပ္ကပ္ထဲက မနက္ကရထားတဲ့စာကိုထုတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပးဖတ္တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္( သူ႔ရဲ႔ လူယုံျဖစ္ပုံရတယ္) ေမာ္စကိုကေန ဟိုလူမၾကာခင္မွာ ငယ္႐ြယ္လွပတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တရား၀င္လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း သူ႔ဆီကိုေရးထားတာပါ။
- ဟိုလူဆိုတာ ဘယ္သူျဖစ္မယ္ဆိုတာ မင္းခန္႔မွန္းမိတယ္ မဟုတ္လား။- စီ(လ္)ဗီအိုက ေျပာတယ္။ - ေမာ္စကို ကိုသြားမယ္။ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ေလးမွာ ေသျခင္းတရားကို ဟိုအရင္တစ္ခါကလို ခ်ယ္ရီသီးေတြစားရင္းလို စိတ္ေအးလက္ေအး သူ လက္ခံႏိုင္မလားဆိုတာ ၾကည့္ရေသးတာေပါ့ေလ။
အဲဒီစကားလုံးေတြေျပာရင္း စီ(လ္)ဗီအိုက မတ္တပ္ထရပ္၊ ဦးထုပ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚပစ္ခ်ၿပီး က်ားက ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ေလွ်ာက္သလို အခန္းထဲတြင္ ဟိုမွဒီေလွ်ာက္ေနေတာ့တယ္။ သူ႔ေျပာသမွ်ကို မလႈပ္မယွက္ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္နားေထာင္ၿပီးေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ဆန္႔က်င္ဖက္အေတြးေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္လႈပ္႐ွားေစတာေပါ့။
သူ႔အခိုင္းေစက ၀င္လားၿပီး ျမင္းလွည္းအဆင္သင့္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုက ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆြဲၿပီး ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ေသနတ္ေတြထည့္ထားတဲ့ အိတ္ရယ္၊ အစ္ျခားပစၥည္းေတြထည့္ထားတဲ့အိတ္ရယ္ ခရီးေဆာင္အိတ္ ႏွစ္လုံးတင္ထားတဲ့လွည္းေပၚမွာ သူကထိုင္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေတာ့ ျမင္းေတြလည္း ကဆုန္ဆိုင္းၿပီး စေျပးပါေတာ့တယ္။

ဆက္ရန္။

Read more...

အလွည့္

အလက္ဇန္ဒါ စီေဂးယဲဗစ္(ခ်္) ပု(႐ွ)ကင္
ဇနိျမန္မာျပန္သည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကသည္။
ဗာရာတင္းစကီး

ကြ်န္ေတာ္သည္ ေဒြး(တစ္ဦးခ်င္းစိန္ေခၚပြဲ)စည္းမ်ည္းအရ သူအားပစ္ခတ္ရန္ အဓိဌာန္ျပဳခဲ့သည္။
(သူ႔အားပစ္ခတ္ရန္အလွည့္ ကြ်န္ေတာ္၏ထံတြင္ က်န္ေနခဲ့သည္။)

စခန္း ညေနခင္းပြဲေတာ္

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုမွာ အေျခခ်ခဲ့ပါတယ္။ စစ္တပ္က အရာ႐ွိေတြရဲ့ ဘ၀ကေတာ့ သိၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ နံနက္ခင္းမွာ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္မယ္၊ ျမင္းစီးသင္မယ္၊နံနက္စာကို တပ္ရင္းမႈးၾကီးဆီမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရဗရီေတြရဲ႕ စားေသာက္ဆိုင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ စားၾကမယ္။ ညေနခင္းေရာက္ရင္ေတာ့ ဖဲကစားၾကေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာက ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြတဲ့အိမ္ကမ႐ွိ၊ မိန္းမပ်ဳိကလည္းမ႐ွိဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြက တစ္ေယာက္ဆီတစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္းသြားစုမိၾကေတာ့ စစ္၀တ္စုံေတြကလြဲၿပီး တျခားဘာကိုမွ မေတြ႔မျမင္ရသေလာက္ပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာ စစ္တပ္ကမဟုတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေတာ့႐ွိေလရဲ႕။ သူရဲ႕အသက္က သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္၀န္းက်င္ ႐ွိၿပီးဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူကို လူႀကီးတစ္ေယာက္လို႔႔ပဲ ယူဆထားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အထင္ႀကီးစရာ အေတြ႔အႀကံဳေတြ သူ႔မွာ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပင္ကိုယ္စ႐ုိက္အတိုင္း သုန္သုန္မႈန္မႈန္ေနတတ္တာ၊ စိတ္ဆတ္တာ၊ စကားခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာတတ္တာေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရာ႐ွိငယ္ေတြရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ အေတာ္ကို လႊမ္းမုိးတာပါ။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုခုကမ်ား သူ႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာကိုလႊမ္းမုိးထားေလသလား။ လူကေတာ့ ႐ု႐ွားလူမ်ဳိးလို႔ ယူဆရၿပီး၊ နာမည္ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားနာမည္ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ တခ်ိန္တခါတုန္းကေတာ့ သူက ျမင္းတပ္တစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး တာ၀န္ထမ္းဖူးသတဲ့။ သူ စစ္တပ္က ဘာ့ေၾကာင့္ အနားယူရသလဲဆိုရယ္၊ ဒီလို ေျခာက္ကပ္ကပ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဘာ့ေၾကာင့္အေျခခ်ေနရသလဲဆိုတာရယ္ကို ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ မသိပါဘူး။ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ သူက ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔၊ အသုံးအျဖဳန္းႀကီးႀကီးေနပါတယ္။ ၿပဲေနတဲ့ကုတ္အကၤ်ီႀကီးကို ၀တ္ၿပီး ေျခက်င္သြားတတ္လာတတ္ေပမယ့္ တပ္ရင္းက စစ္ဗိုလ္ေတြအတြက္ေတာ ့ရက္ရက္ေရာေရာ ေကြ်းေမြးတတ္ပါတယ္။ တကယ္ပါ၊ ညစာအတြက္ ဟင္းလ်ာကေတာ့ တပ္ထြက္စစ္သားၾကီးေတြက ခ်က္ျပဳတ္ေပးတဲ့ ဟင္း ႏွစ္ခြက္၊ သုံးခြက္တည္းေပမယ့္ ႐ွန္ပိန္ကေတာ့ျမစ္ေရစီးသလိုပါ။ သူ႔ရဲ႕အေျခအေန နဲ႔ ၀င္ေငြကို ဘယ္သူကမွ မသိသလို၊ ဘယ္သူကမွလည္း အဲဒီအေၾကာင္းေတြ သူကိုမေမးရဲပါဘူး။ သူဆီမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ စာအုပ္ေတြနဲ႕၀တၳဳစာအုပ္ေတြ ေပါမ်ားပါတယ္။ သူက သူမ်ားဖတ္ဖို႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ငွားတတ္ၿပီး၊ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျပန္မေတာင္းတတ္ပါဘူး။ အျခားလူရဲ႕စာအုပ္ေတြကိုလည္း ဖတ္မၿပီးေသးဘူးဆိုၿပီး ျပန္မေပးတတ္ပါဘူး။ ပစၥတုိေသနတ္ပစ္ေလ့က်င့္တာကေတာ့ သူ႔ရဲ႕အဓိကအလုပ္ပါပဲ။ သူရဲ႕ အခန္းနံရံေတြဆိုရင္လည္း က်ည္ဆံရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီးေတာ့ ပ်ားအုံႀကီးရဲ႕ ပ်ားလပို႔ႀကီးလိုျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ပစၥတိုေသနတ္ေတြ အမ်ားအျပားစုေဆာင္းထားတာကေတာ့ သူေနတဲ့အိမ္အအိုကေလးမွာ တစ္ခုတည္းေသာ ခံ့ညားထည္၀ါမႈတစ္ခုပါပဲ။ မယုံၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေသနတ္ပစ္ကြ်မ္းက်င္တဲ့အတြက္ တကယ္လို႔သူက ေခါင္းမွာေဆာင္းထားတဲ့ဦးထုပ္ေပၚမွာ သစ္ေတာ္သီးတင္ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ပစ္ဖို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေခၚတယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တပ္ရင္းမွာ ကိုယ့္ေခါင္းကို ထိုးမေပးရဲတဲ့သူလို႔ မရွိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ျခင္းေသနတ္ယွဥ္ပစ္တဲ့ အေၾကာင္းပဲ အေျပာမ်ားတာပါ။ စီ(လ္)ဗီအို(သူ႔ကို အဲဒီလိုေခၚတယ္။) အဲဒီအေၾကာင္းဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ၀င္မေျပာဘူး။ ေသနတ္ယွဥ္ပစ္ဖို႔အေၾကာင္းေပၚလာမဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးဆိုရင္လည္း ခပ္မာမာပဲေျဖတယ္။ ဘာျဖစ္တယ္၊ ဘယ္လုိဆိုတာကိုလည္း အေသအခ်ာ ႐ွင္းမျပဘူးဆိုေတာ့ သူက အဲဒီလိုေမးခြန္းမ်ဳိးေတြကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သိတယ္ေလ။ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူတတ္ကြ်မ္းတဲ့ပညာရဲ႕ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဘြယ္ရာ ေပးဆပ္ျခင္းတစ္ခုခုက သူ႔ရဲ႕ လိပ္ျပာကို လႊမ္းမိုးထားတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ယူဆထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေၾကာက္တတ္ပါ့လားဆိုတဲ့ သံသယျဖစ္စရာအေတြးေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ ေခါင္းထဲေရာက္မလာပါဘူး။ အျပင္ပန္း သြင္ျပင္ကိုျမင္႐ုံနဲ႕တင္ အဲဒီလိုသံသယမ်ိဳးေတြကို ကင္းေ၀းေစတယ္ဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ႐ွိတယ္ေလ။ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အံ့အားသင့္ေစခဲ့ပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စစ္ဗိုလ္ဆယ္ေယာက္ေလာက္က စီ(လ္)ဗီအိုဆီမွာ ညစာ စားၾကတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေသာက္ၾကၿပီဆိုေတာ့ မ်ားေတာ့ မ်ားတာေပါ့။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ အိမ္႐ွင္ကို ဖဲ႐ုိက္ဖို႔ရာ ေျပာၾကတာေပါ့။ သူက ဖဲကို တစ္ခါမွလို႔ေျပာလို႔ရေလာက္ေအာင္ မကစားတာဆိုေတာ့ အၾကာႀကီး ျငင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးၾကေတာ့လည္း ဖဲထုပ္ကိုယူခဲ့ဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္ၿပီး ပိုက္ဆံငါးဆယ္ကို စားပြဲေပၚတင္ၿပီး ဖဲ႐ုိက္ဖို႔ထိုင္ပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း သူကို၀ိုင္းထိုင္ၿပီးေတာ့ ဖဲစ႐ုိက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဖဲကစားေနတုန္းဆိုရင္ ဘာမွကိုမေျပာဘဲ လုံး၀ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးေနတတ္တဲ့အေလ့အက်င့္က စီ(လ္)ဗီအိုမွာ႐ွိတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း အျငင္းမပြားသလို ဘယ္ေတာ့မွလည္း သူက ႐ွင္းျပေလ့မ႐ွိပါဘူး။ ကစားေနတုန္းတစ္ေယာက္ေယာက္က မွားၿပီးတြက္တာျဖစ္တယ္ဆိုရင္ သူက လိုတဲ့ပိုက္ဆံကိုခ်က္ျခင္းထုတ္ေပးတယ္၊ အဲသလိုမွ မဟုတ္ရင္လည္း ေရးမွတ္စရာ႐ွိတာကိုေရးမွတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သိၿပီးသားဆိုေတာ့လည္း ဘာမွ အေႏွာက္အယွက္မေပးပါဘူး။ အဲ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကစား၀ိုင္းထဲမွာ မၾကာခင္ကမွကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီကို ေျပာင္းလာတဲ့ စစ္ဗိုလ္အသစ္တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက ကစားေနရင္း ႐ႈံးလြန္းလို႔ သတိလက္လြတ္နဲ႔ ဖဲခ်ပ္ရဲ႕ေထာင္႕တစ္ေနရာကို အမွတ္တမဲ႕ ခ်ိဳးေခါက္မိတယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုကလည္း သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ေျမျဖဴကိုယူၿပီး စားရင္းကိုျပင္တယ္။ စစ္ဗိုလ္ေလးက သူ႔ကို မွားၿပီးစာရင္းမွတ္တယ္ထင္ၿပီး စ႐ွင္းျပပါေတာ့တယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ဆက္ၿပီးဖဲ႐ုိက္ပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ေလးက ေဒါသေတြထြက္ၿပီး ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႔ ေရးမွတ္ထားတာေတြကို ဖ်က္ပါေလေရာ။ စီ(လ္)ဗီအိုကလည္း ေျမျဖဴကိုယူၿပီး ထပ္ေရးတာေပါ့။ ၀ိုင္ေသာက္ထားတဲ့အ႐ွိန္ရယ္၊ ဖဲ႐ိွန္ရယ္၊ အေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ ရယ္သံေတြနဲ႔ ကိုယ္ဟာကို အေတာ္ကိုပက္ပက္စက္စက္မွားေနတဲ့ေကာင္လို႔ ထင္ၿပီး၊ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ စားပြဲေပၚက ဖေယာင္းတိုင္တင္ထြန္းတဲ့ ေၾကးတိုင္ႀကီးကို ဆြဲၿပီး၊ စီ(လ္)ဗီအိုဆီကို ပစ္လႊတ္လိုက္တယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုလည္း မနည္းေရွာင္လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အေတာ္ကို ကသိကေရာက္ျဖစ္သြားတယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုကလည္း ေဒါသေၾကာင့္ မ်က္ႏွာႀကီးက ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္သြားၿပီး မ်က္လုံးက အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ထြက္လာၿပီး ထၿပီးေျပာတယ္။ - လူႀကီးမင္း ေက်းဇူးျပဳၿပီးထြက္သြားပါ။ ဒီကိစၥ က်ဳပ္အိမ္ထဲမွာ ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔က အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲဆိုတာကို သံသယမ႐ွိဘဲ အေပါင္းအသင္းအသစ္ကိုလည္း ေသလူအျဖစ္ ယူဆထားၿပီးသားပါ။ စစ္ဗိုလ္ေလးကလည္း အိမ္႐ွင္အဆင္ေျပမယ့္အခ်ိန္မွာ သူ႔အမွားအတြက္ရင္ဆိုင္ရန္အသင့္႐ွိေၾကာင္းေျပာၿပီး ထြက္သြားေလရဲ႕။ ကစားပြဲကို မိနစ္အနည္းငယ္ ဆက္ကစားၾကေပမယ့္ အိမ္႐ွင္က အဆုံးအထိဆက္မကစားခ်င္ဘူးလို႔ ခံစားရလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လူစုခြဲၿပီး ကိုယ့္အခန္းကို ကိုယ္စီျပန္သြားၾကေတာ့တာေပါ့။

ေနာက္ေန႔ ျမင္းစီးကြင္းမွာ သနားစရာစစ္ဗိုလ္ေလး အသက္႐ွိေသးရဲ႕လားလို႔ အခ်င္းခ်င္းေမးေနတုန္းပဲ အဲဒီစစ္ဗိုလ္လည္း ေရာက္လာေတာ့ သူကိုလည္း အဲဒီေမးခြန္းကိုပဲ ေမးၾကတယ္။ သူကလည္း စီ(လ္)ဗီအို ဆီက ဘာကိုမွ အေၾကာင္းမၾကားေၾကာင္း ေျပာတယ္။ အဲသလိုျဖစ္ေနတာကိုက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အံ့အားသင့္ေစတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စီ(လ္)ဗီအိုဆီကိုသြားေတာ့ ၿခံတံခါးမွာ ကပ္ထားတဲ့ စပိတ္ဖဲပြင့္ေပၚအတည့္ကိုက်ည္ဆံေတြတစ္ေတာင့္ၿပီးတစ္ေတာင့္ထပ္ေနေအာင္ ပစ္ေနတဲ့ သူကို အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ ေတြ႔ပါတယ္။ မေန႔ကျဖစ္သြားတဲ့အေၾကာင္းအရာကို တစ္ခြန္းမွ မဟဘဲ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ခါတိုင္းလိုပဲ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ သုံးရက္ေလာက္ၾကာေပမယ့္လည္း ဟုိစစ္ဗိုလ္ေလးကေတာ့ အသက္႐ွင္ရက္ပါပဲ။ စီ(လ္)ဗီအိုက ေသနတ္ခ်င္းယွဥ္ပစ္ဖို႔ တကယ့္ကိုပဲ မေခၚေတာ့ဘူးလားလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တအံ့အၾသနဲ႔ေမးမိတယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုက ေသနတ္ခ်င္းယွဥ္ပစ္ဖို႔ မေခၚပါဘူး။ သူကေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး႐ွင္းျပတာကို ေက်နပ္ၿပီးေတာ့ ျပန္ေပါင္းထုပ္သြားပါတယ္။

အဲသလိုလုပ္သြားတာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြရဲ႕ အျမင္မွာ သူ႔ကိုအထင္အျမင္ေသးေစပါတယ္။ သတၱိ႐ွိတယ္ဆိုတာကို လူတစ္ေယာက္အတြက္ အျမင့္ဆုံးစံလို႔ အၿမဲျမင္တတ္တဲ့၊ ခြင့္လႊတ္တယ္ဆိုတာကို ျဖစ္ႏိုင္ေခ်႐ွိတဲ့ အျပစ္အနာအဆာလို႔ ယူဆတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြက သူသတၱိသိပ္မ႐ွိတာကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ပဲ အားလုံးကေမ့သြားၾကတာပါ။ ၿပီးေတာ့လည္း စီ(လ္)ဗီအိုက အရင္ကအတိုင္း သူ႔ရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈကေတာ့ ျပန္႐ွိတာပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းကသာ သူ႔နားကိုျပန္မကပ္ႏိုင္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာစိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့ အေလ့အထက႐ွိေတာ့ ပေဟဠိဆန္ဆန္ဘ၀႐ွိတဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္ ၀တၳဳတစ္ခုခုက သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနတဲ့ သူနဲ႔ ပိုၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး႐ွိခဲ့တာေပါ့။ သူကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ခင္ပါတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကိုဆို သူ႔ထုံးစံအတိုင္း စကားကို ခပ္ထန္ထန္၊ ခပ္႐ုိင္း႐ုိင္းမေျပာဘဲ၊ အေၾကာင္းအရာအစုံကို ေျပာေနၾကမဟုတ္တဲ့ ခ်ိဳခ်ဳိသာသာေလသံနဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတဲ့ ညေနခင္းအၿပီးမွာေတာ့ သူ႔အေပၚထားတဲ့ ေလးစားမႈေတြက သူ႔ရဲ႕ အမွားေၾကာင့္ပဲ ေပ်ာက္ဆုံးသြားပါတယ္။ အဲဒီအေတြးက စိတ္ထဲမွာေပ်ာက္မသြားဘဲ အရင္ပုံစံလို သူနဲ႔ျပန္မဆက္ဆံႏိုင္ေလာက္ေအာင္၊ သူကိုမၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ ျဖစ္ရပါတယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုက သိပ္ကိုအေတြ႔အႀကဳံက႐ွိ၊ ဥာဏ္ကလည္းေကာင္းဆိုေတာ့ ဘာလို႔ကြ်န္ေတာ္အဲဒီလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သတိထားမိ၊ ခန္႔မွန္းမိမွာပါ။ သူလည္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေတာ့ျဖစ္ပုံေပၚပါတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ရွင္းျပဖို႔ ႏွစ္ခါေလာက္က်ိဳးစားတာကို ကြ်န္ေတာ္က ေ႐ွာင္ေျပးေနေတာ့ သူလည္း လက္ေတာ့ေလွ်ာ့သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ အတူပဲ ေတြ႔ေတာ့တာဆိုေတာ့ အရင္လို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတာေတြလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူးေပါ့။

ကိုယ္ကိစၥနဲ႔ကိုယ္အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ကလူေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ငယ္ေတြ၊ ႐ြာေတြကလူေတြရဲ႕ ကိစၥတစ္ခ်ဳိ႕ကို နားမလည္ေလာက္ဘူး။ ဥပမာ - စာတိုက္ဖြင့္တဲ့ရက္ကို ေစာင့္ရတာမ်ဳိးကိုေပါ့။ အဂၤါနဲ႔ ေသာၾကာေန႔ေတြဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္ရင္း႐ုံးမွာ စစ္ဗိုလ္ေတြအျပည့္ပဲ။ ေငြကို ေစာင့္တဲ့သူက ေစာင့္၊ စာ၊ သတင္းစာ ေမွ်ာ္တဲ့သူက ေမွ်ာ္ေပါ့ေလ။ စာအိတ္ေတြကိုေတာ့ အဲဒီမွာပဲ ဖြင့္ၿပီးေတာ့ ဖတ္ၾက၊ သတင္းေတြ ဖလွယ္ၾကနဲ႔ ႐ုံးေလးက တကယ့္ကို အသက္၀င္ေနတာပဲ။ စီ(လ္)ဗီအိုလည္း အၿမဲ႐ွိေနတတ္ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္ရင္းကို လိပ္မူၿပီးထားတဲ့ သူ႔စာေတြလည္း ေရာက္တတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ သူ႔ဆီကို စာေရာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ စာအိတ္ကို အလြန္စိတ္မ႐ွည္တဲ့ပုံစံနဲ႔ ဖြင့္ပါေတာ့တယ္။ စာကို အျမန္အေျပးအလႊား ဖတ္ေနရင္း မ်က္လုံးက အေရာင္ေတြကို ထြက္လို႔ေပါ့။ စစ္ဗိုလ္ေတြကလည္း ကိုယ့္စာေတြနဲ႔ကိုယ္႐ႈပ္ေနတာဆိုေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ သတိမထားမိပါဘူး။ - လူႀကီးမင္းတို႔- စီ(လ္)ဗီအုိက သူတို႔ကိုေျပာတယ္။ - အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီကေနအျမန္ထြက္ခြာရပါေတာ့မယ္။ ဒီေန႔ညပဲ သြားမွာျဖစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ညစားစာဖို႔ ဖိတ္ေခၚတာကို မျငင္းၾကေစလိုပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ေနပါ့မယ္။ - သူက ကြ်န္ေတာ့္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာပါတယ္။- အေသအခ်ာကို ေစာင့္ေနပါ့မယ္။ ေျပာရင္းဆိုရင္း သူထြက္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း သူ႔ အိမ္မွာ ဆုံၾကဖို႔ ေျပာၿပီးေတာ့ အသီးသီး လမ္းခြဲၾကပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ စီ(လ္)ဗီအိုဆီကို ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္မွာေရာက္ေတာ့ တပ္ကလူေတြ အကုန္နီးပါးေရာက္ေနပါၿပီ။ သူ႔ပစၥည္းေတြက အကုန္ထုပ္ပိုးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ က်ည္ဆံရာေတြနဲ႔ နံရံပဲက်န္ေနေတာ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စားပြဲခုံေ႐ွ႕မွာ ထိုင္ေနၾကၿပီး၊ အိမ္႐ွင္ကလည္း အလြန္ကိုပဲ စိတ္ေလာေနတဲ့ ပုံစံ႐ွိေနပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ စကားေျပာရင္းဆိုရင္း သူလည္းေပ်ာ္႐ႊင္လာပါေတာ့တယ္။ ပုလင္းေဖါက္သံေတြဆက္တိုက္ၾကားလာရၿပီးေတာ့ ခြက္ခ်င္းတိုက္သံေတြ စကားေျပာသံေတြလည္း အဆက္မျပတ္ၾကားလာရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း အဆင္ေျပေခ်ာေမႊ႔ေသာ ခရီးျဖစ္ပါေစလို႔ အူလိုက္သည္းလိုက္ ဆုေတာင္းေပးၾကပါတယ္။ ညေနလည္း အေတာ္ေစာင္းေတာ့ အားလုံးလည္း စားပြဲကေနထၾကပါေတာ့တယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုရဲ႕ ဦးထုပ္ကို စူးစမ္းရင္း အားလုံးက ႏႈတ္ဆက္ေနတုန္း ကြ်န္ေတာ္ထြက္ခါနီးမွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို သူကလွမ္းဆြဲၿပီး တားပါေတာ့တယ္။- ငါမင္းနဲ႔ စကားေျပာစရာ႐ွိတယ္။- သူက တိုးတိုးေလးေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဆက္ရန္။

Read more...

ကြ်န္ေတာ့္အရီး ေဒၚကေလးမ

အရီးဆိုတာ ဘယ္လိုေတာ္ရင္ ေခၚၾကာတာလဲေတာ့ မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္အရီးၾ႕ကား ေတာ္စပ္ပံုကေတာ့ ဒီလို။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ အေမ့အေဖရဲ႔ညီမ။ အေမတို႔၊ ကြ်န္ေတာ့္ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြကအစ သူကို အရီးလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေလးေတြကလဲ သူတို႔ေခၚသလို အရီးလို႔ လိုက္ေခၚရင္း ႏႈတ္က်ိဳးသြားတာ။ တကယ္တမ္း ေဆြမ်ိဳးစပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အဖြားေတာ္မွာေပါ့။ သူ႔နာမည္အရင္းက ကေလးမ။ သူတို႔မွာက ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အဘရယ္ အရီးရယ္ေပါ့။ မိဘေတြက ငယ္ငယ္ေလးထဲက ဆံုးပါးသြားၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အဘကပဲ လုပ္ကိုင္ေကြ်းေမြးလာတာ။ အဘအိမ္ေထာင္က်ေတာ့လဲ အရီးကအဘအိမ္လိုက္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကုလားတစ္ေယာက္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်တယ္။ မၾကာပါဘူး၊ ေယာက်ၤားနဲ႔ကြဲသြားတယ္။ ကြဲသြားတယ္ဆိုတာထက္၊ သူ႕ကိုထားခဲ႔တာေပါ့။ ကုန္ကူးသြားမယ္ဆိုၿပီးသြားရင္းက ျပန္ကိုမလာေတာ့တာ။ အဲဒီထဲက အရီးတစ္ေယာက္ စိတ္ကတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ ေယာက်ၤားစိတ္ေၾကာင့္ေနမွာေပါ့။ သူက ရူးတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အေ၀းကိုေငးၾကည့္ရင္း သူ႔ဘာသာ တစ္ေယာက္လဲ ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာေနတတ္တာ။ အဲလိုသူေျပာေနတုန္း၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က အရီးဘာေတြေျပာေနတာလဲဆိုၿပီး သြားေမးရင္ အရမ္းစိတ္ဆိုးတာ။ ဆက္လဲမေျပာေတာ့ဘူး။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ လုပ္စရာရိွတာလုပ္ေနတာပါပဲ။ အစကေတာ့ သူလဲ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္လုပ္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အျမတ္ထက္ ျပန္လာရင္ အရင္းပါ ျပန္ပါမလာတတ္လို႕ အဘက မေရာင္းခိုင္းေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာပဲ ထမင္းခ်က္ေပါ့။
အရီးက လက္ဖက္ေတာ့ အေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ လက္ဖက္ႀကိဳက္ၾကတာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရိွတယ္။ သူက ငပိဆို လံုး၀မႀကိဳက္ဘူး။ သူေတာင္ လက္ဖက္ေတာ့စားတယ္။ အရီးလက္ဖက္ႀကိဳက္တာက အေတာ္လြန္တယ္လို႔ေျပာရမလားမသိဘူး။ ေန႔တိုင္းကိုစားတာ။ အမ်ားႀကီးစားတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ပဲျခမ္းေၾကာ္တို႔ ေျမပဲတို႔လဲမပါဘူး။ လက္ဖက္နဲနဲေလးကို ၾကက္သြန္ျဖဴေလးေတြလွီးထည့္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေလး ႏွစ္ေကာင္သံုးေကာင္နဲ႔ သုပ္တာ။ ဆီကေတာ့ ရြဲေနတာေပါ့။ သုပ္ရင္လဲ သူတစ္ေယာက္စာပဲသုပ္တာ။ ၿပီးရင္ ဧည္႔ခန္းက စားပြဲေအာက္မွာ ထိုးထားေလ့ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကေလးေတြက သူသုပ္ထားတာ ခိုးၿပီးႏႈိက္စားရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ ဘယ္အစာကိုပဲစားစား သူလုပ္ေလ့ရိွတဲ႕အလုပ္ကေတာ့ ဦးရွင္ႀကီးတင္တာတဲ႔။ စားေသာက္မဲ႕ပန္းကန္ကို ေခါင္းေပၚတင္ၿပီး ပါးစပ္က ဘာေတြရြတ္လဲမသိဘူး။ အဲလိုလုပ္ၿပီးမွစားတယ္။ ထမင္းစားလဲအဲလိုပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူး။
အရီးရဲ႕ေနာက္ထပ္အက်င္႕တစ္ခုက ေရေႏြးေသာက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေရေႏြးခြက္ထဲက ေရေႏြးကို ကုန္ေအာင္မေသာက္ဘူး။ နည္းနည္းေလးခ်န္ထားၿပီး သြန္သြန္ပစ္္တယ္။ အဘမိန္းမ ကြ်န္ေတာ္႕အဖြားက အဲဒါကို မႀကိဳက္လို႕ေျပာလဲ မရဘူး။ သြန္ၿမဲသြန္တာပဲ။ ေရေႏြးခြက္ကိုလဲသူ႔ခြက္ကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ထားတယ္။ သူမ်ားေတြ ယူေသာက္ရင္ ခြက္ကိုေဆးလို႕မၿပီးေတာ့ဘူး။ ေဆးလိပ္ကလဲ အေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ပဲေသာက္တယ္။ အိပ္ရင္ေတာင္ ေဆးလိပ္ကိုခဲထားရင္း ေမွးၿပီးအိပ္လို႕ သူ႕နားထင္မွာဆို ေဆးလိပ္ခိုးေငြ႕ေတြစြဲေနတတ္တယ္။ သူတစ္ေယာက္ထဲေျပာေနတတ္တဲ့အေၾကာင္းေတြမွာ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြက ထပ္ထပ္ေနတတ္တယ္။ ပံုျပင္လိုမ်ိဳးေတြလဲပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ကြ်န္ေတာ့္အေမက အရီး ဟိုေန႕ကက်ားႀကီး အေၾကာင္းေျပာပါဦးဆိုရင္ စိတ္လိုလက္ရ ေျပာျပတတ္တယ္။ အဲ သူစိတ္ရႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ကက်ားႀကီးလဲ၊ နင့္လင္က်ားႀကီးက ေသတာၾကာေပါ့လို႔ ျပန္ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေမးတဲ့သူက ေမးတဲ့အေၾကာင္းအရာမွားေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အရီးက အဲလိုမဟုတ္ဘူး၊ ဒီလိုဆိုၿပီး ျပင္ေပးတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေမမွာက ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမက ရွစ္ေယာက္ေတာင္ရိွတယ္။ အဲဒီ တူေတြ တူမေတြအမ်ားႀကီးကို အရီးက ဒိုင္ခံထိန္းရတာ။ တူေတြ၊ တူမေတြကလဲ သူ႕ကိုခ်စ္ၾကပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ေတြက်တဲ႕အထိ သူ႕ကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ တူေတြတူမေတြၾကားထဲမွာေတာ့ အရီးက အသည္းေက်ာ္ေပါ့ဗ်ာ။
အဘကလဲ သူ႕ညီမကို အေတာ္ခ်စ္ပါတယ္။ ကေလးမ ကေလးမနဲ႔ ပါးစပ္ဖ်ားကကို မခ်ဘူး။ အရီးက ကြ်န္ေတာ္တို႕ေျမးေတြအေပၚလဲ ေတာ္ေတာ္ဂရုစိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းသြားတက္ၿပီး အိမ္ကိုခဏျပန္လာရင္ ဟိုဟုိဒီဒီေလ်ာက္မသြားဖို႕၊ လိမ္လိမ္မာမာေနဖို႕ မွာလို႕ိကိုမၿပီးေတာ့ဘူး။ ေျမးေတြကလဲ ေပါမွေပါ။ ေမာင္ႏွမ ရွစ္ေယာက္ကေမြးတာဆိုေတာ့ ခုျပန္ေရၾကည့္ရင္ေတာင္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲမသိဘူး။ အလွဴအတန္းလုပ္ရင္ ေဆြမ်ိဳးနဲ႔တင္ တစ္ဒယ္လုပ္ရတယ္။ ေပ်ာ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့။ သႀကၤန္တြင္းေရာက္ၿပီဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြအရမ္းေပ်ာ္ရတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ေဆြမ်ိဳးေတြအလွည့္က်လွဴၾကတာ။ အႀကိဳေန႕ကေန ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕အထိပဲ။ ဘယ္သူဘယ္ေန႕ယူမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ ျပႆနာနဲနဲရိွတာေပါ့။ အတက္ေန႕လို၊ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕လိုမ်ိဳးကို လွဴခ်င္ၾကေပမယ္႕ အၾကပ္ေန႕လိုမ်ိဳးက်ေတာ့ အင္တင္တင္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏွစ္အလိုက္အလွည့္က်လွဴၾကတယ္။ အႀကိဳေန႕မတိုင္ခင္တစ္ရက္တည္းက အိမ္မွာ ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾက၊ စားၾကေသာက္ၾကေပါ့။ အႀကိဳေန႕မနက္အေစာႀကီးထ၊ ကုန္တင္ကားႀကီးေပၚကို ခ်က္ၿပီးျပဳတ္ၿပီးသား ထမင္းအိုး၊ ဟင္းအိုးေတြတင္၊ လူေတြပါတက္ၿပီးသြားၾကတာ။ ဟိုေရာက္မွနဲနဲပါးပါးျပန္ေႏြးၿပီး ဆြမ္းေကြ်းၾကတာေပါ့။ မနက္ကေတာ့ နႏြင္းမကင္းတို႕၊ ေခါျပင္တို႕၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္းတို႕လိုသေရစာမ်ိဳးေတြေကြ်းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ပဲနီေစ႕ျပဳတ္ကို ၾကက္သြန္နီေလးနဲ႕ ဆီရႊဲရႊဲေလးဆမ္းၿပီးသုတ္ထားတာေပါ့။ လူႀကီးေတြဥပုပ္ေစာင့္ေနၾကခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကေလးေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀န္းထဲက ခေရပင္ေအာက္မွာ ေဆာ့ၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ အဖြားက ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို စိတ္မခ်ရင္ အရီးကို ကြ်န္ေတာ္တို႕နဲ႕အတူခ်န္ထားခဲ႕တတ္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ အရီးက ကြ်န္ေတာ္တို႕အတြက္ ကေလးဘိုႀကီးေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႕မၾကားဖူးတဲ႕ ပံုျပင္အထူးအဆန္းေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ မကစားဘူးတဲ႕ ကစားနည္းမ်ိဳးစံုကုိ ေျပာျပသင္ျပေတာ့တာပါပဲ။ အရီးက ကြ်န္ေတာ္႕ရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းႀကီးဆိုလဲ မမွားဘူးေပါ့ဗ်ာ။
သႀကၤန္မွာဦးပုပ္ေစာင့္တယ္ဆိုတာကလဲ မနက္ဦးပုပ္ပါ။ ညေနဆိုထြက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဆြမ္းေကြ်းၿပီးလို႕ ေက်ာင္းကပန္းကန္ေတြ ေဆးေၾကာ၊ ေျခာက္ေအာင္သုတ္ၿပီး တုန္းလုန္းပက္လက္လွဲသူလဲလွဲ၊ ပုတီးစိပ္သူလဲစိပ္ေပါ့။ ေနေလးနည္းနည္းေစာင္းရင္ေတာ့ ကားေပၚကိုပစၥည္းေတြတင္ၿပီး ျပန္ၾကတယ္။ လမ္းတစ္ေလ်ာက္လံုးမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ျပန္လာတဲ႕ကားဆိုၿပီး ဘယ္သူမွေရမပက္ၾကဘူး။ အဲ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕လဲေရာက္ၿပီဆိုေရာ အရပ္ထဲကကေလးေတြက ေျပာမရဆိုမရ ကားေပၚကို ပံုးႀကီးပံုးငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႕ လွမ္းပက္ေတာ႕တာပဲ။ ဦးပုပ္ေစာင့္ထားတဲ႕လူႀကီးေတြကလဲ မပက္ၾကနဲ႕လို႕ ေအာ္ေနၾကေပမယ့္ သႀကၤန္ေရေလးစိုေတာ့ သူတို႕လဲ ဘာသားနဲ႕ထုထားတာမွတ္လို႕၊ ျမဴးလာၾကတာေပါ့။ မၾကာပါဘူး သူတို႕လဲ ေအာက္ဆင္းၿပီး ျပန္ပက္လိုက္တာ ဦးပုပ္ဆိုတာ ဘယ္ကထြက္သြားမွန္းေတာင္ သိလိုက္ၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ အရီးဆိုတာ ကေလးေတြၾကားမွာ ႏို႕ဆီခြက္နဲ႕ ခြက္ေစာင္းခုတ္ေနလိုက္တာ သူကလက္သံအေျပာင္ဆံုးလို႕ေတာင္ ထင္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အရီးကအဲလိုပါဆို။
အရီးက ဘုရားဆြမ္းေတာ္သာ မတင္တာ၊ ဆြမ္းေတာ္ေတာ့ အၿမဲစြန္႕တယ္။ ၿပီးရင္ ဆြမ္းေတာ္စြန္႕တဲ႕ ထမင္းေတြကို က်ီးေတြစားဖို႕ ခြက္ကေလးနဲ႕ အျမင့္တစ္ခုမွာ တင္ထားေလ့ရိွတယ္။ မုန္႕ေတြဘာေတြနဲ႕ တင္တဲ႕ေန႕ဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကေလးေတြက အရီးထက္ဦးေအာင္စြန္႕ၿပီး မုန္႕ေတြစားပစ္ၾကရင္ သူကဆူလို႕မၿပီးေတာ့ဘူး။ ဆြမ္းေတာ္စြန္႕တာစားရင္ ဥာဏ္ထိုင္းတတ္တယ္လို႕လဲ ထပ္တလဲလဲေျပာေတာ့တာ။ အရီးက နတ္ေတြဘာေတြလဲ အရမ္းယံုတယ္။ အိမ္အေပၚထပ္မွာဆိုရင္ နတ္စင္က ဘုရားစင္ထက္ေတာင္ က်ယ္မလားပဲ။ ပူေဇာ္ထား၊ ပသထားလိုက္တာေတြလဲ ရႈပ္ယွက္ကိုခတ္လို႕။ သူတို႕ ကိုႀကီးေက်ာ္တင္တဲ႕ေန႕ဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေလးအငယ္ဆံုးကအႀကိဳက္ေပါ့။ ကိုႀကီးေက်ာ္အတြက္တင္ထားတဲ႕ ထန္းရည္ပုလင္းနဲ႕ ၾကက္ေက်ာ္ကို ကိုႀကီးတရုတ္ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေလးက ကိုႀကီးေက်ာ္ေရာက္မလာခင္ တက္ေမာ့ေတာ့တာ။ အရီးရဲ႕ကိုးကြယ္မႈေတြက ကြ်န္ေတာ့္အေမအထိကူးစက္လို႕ ကြ်န္ေတာ္ဆို ၀က္သားဟင္းဆိုတာ ေက်ာင္းေရာက္မွစားဖူးတယ္ (အေဆာင္ကေကြ်းတာေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၀ယ္စားရတာ) အရီးက နတ္ပြဲရိွရင္မေနႏိုင္ဘူး။ နတ္ဆိုင္းသံၾကားရင္ကို လက္ကတလႈပ္လႈပ္ျဖစ္လာတာ။ နတ္ပြဲေပးတဲ႕လူနဲ႕ သိသိမသိသိ အတင္း၀င္ကေတာ့တာ။ အဘက သူႏွမကိုလိုက္ဆြဲေတာ့မွ ရပ္တယ္။
ဟိုေန႕က အိမ္ဖုန္းဆက္တုန္းကေတာ့ သူနဲ႕စကားေျပာျဖစ္တယ္။ သူကလဲ ေမးေနက် စကားတစ္ခြန္းေတာ့ အမွတ္တရေမးတယ္။ ခါတိုင္းလဲေမးတာပါပဲ။
‘လူေလး မင္းတို႕ဆီမွာ ဘာဂဏန္းၾကားလဲတဲ႕’။ အင္း ကြ်န္ေတာ့္အရီးလဲ ဒီသံသရာက ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကြ်တ္ႏိုင္ပမလိမ့္။ ။

ေမာင္ျဖဴ

Read more...